Νεκτάριος Δαπέργολας

Πρός τό παρόν, ἀναζητώντας καί βρίσκοντας καταφύγιο στούς λίγους πλέον ἐναπομείναντες ναούς, ὅπου δέν ὑβρίζεται καί δέν βλασφημεῖται ὁ Θεός. Στό ἐγγύς μέλλον, πιθανότατα καί στίς…κατακόμβες. Σέ σπίτια, σέ ὑπόγεια, σέ μέρη ἀπίθανα. Ἴσως μάλιστα γιά κάποιο διάστημα καί «ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καί ὅρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς». Ὅπου χρειαστεῖ καί γιά ὅσο χρειαστεῖ - ἀρκεῖ νά μπορέσουμε νά Τόν λατρέψουμε καί νά γευθοῦμε τά μέγιστα τῆς πρός ἡμᾶς εὐεργεσίας: τό Σῶμα Του καί τό Αἷμα Του.

Καί ἴσως αὐτό νά μᾶς πρέπει. Μήπως καί ἐκτιμήσουμε ὅλα ὅσα εἴχαμε καί τά θεωρούσαμε προφανῆ καί δεδομένα. Μήπως καί συνειδητοποιήσουμε (μαζί καί μέ ὅλα τά ἄλλα δεινά πού ἔρχονται) τό μέγεθος τοῦ βάλτου, στόν ὁποῖο αὐτεξουσίως βουλιάζουμε ἐπί δεκαετίες. Μήπως καί σταθοῦν ὅλα αὐτά ἀποτελεσματικοί ἐπιτέλους συγκλονισμοί, γιά νά ξυπνήσουμε καί νά ἔλθουμε εἰς ἑαυτόν, ὥστε νά ἐγκαταλείψουμε τή σκοτεινή Γῆ τῆς Ἐξορίας. Μήπως καί γίνουν πραγματικές αἰτίες πού θά μᾶς ἐπαναφέρουν στήν κανονικότητα, γιά τήν ὁποία τόσος λόγος γίνεται. Τήν πραγματική κανονικότητα ὅμως, ἐκείνη τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ, ὄχι τήν ψευδεπίγραφη τῆς Ἀποστασίας, πού εἶχε πιά γίνει ἡ δεύτερη φύση μας. Καί τήν κανονικότητα τῆς ὀρθῆς πίστης, ὄχι τήν κάλπικη τῆς πλάνης καί τῆς βλασφημίας, στήν ὁποία μᾶς σπρώχνουν ἐδῶ καί χρόνια (μέ κορύφωση τό τωρινό ὄνειδος τῶν κλειδαμπαρωμένων καί ἀπολυμασμένων ναῶν) προβατόσχημοι λῦκοι καί ψευδοποιμένες μασκοφοροῦντες και κακοφρονούντες.

Σέ αὐτές ἐξάλλου τίς δῆθεν «κανονικότητες», ἐπιστροφή δέν ὑπάρχει πιά. Ἔρχεται μεγάλη γέννα στόν κόσμο - καί θά εἶναι ὁ τοκετός σκληρός καί ἐπώδυνος. Δέν γίνεται ὅμως πλέον διαφορετικά. Ἡ Παναγιά νά μᾶς σκεπάζει, γιά ν’ ἀντέξουμε τίς μέρες θλίψεως καί διωγμοῦ πού ἀνοίγονται μπροστά μας. Γιά νά μή χάσουμε τό μυαλό μας μέ ὅσα θά ζήσουμε. Καί πρωτίστως γιά νά μή χάσουμε τήν πίστη μας. Καλή δύναμη, ἀδέλφια, καί καλή ὁμολογία