Η ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΚΡΟΥΕΙ ΤΟΝ ΚΩΔΩΝΑ

ΤΟΥ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΣΚΑΣ

Αναλυτικά η μελέτη των επιστημόνων.

Για αρχή (1) πάμε να δούμε τι συμβαίνει όταν κάποιος φοράει μία μάσκα για αρκετή ώρα. Η αναπνοή αποκτά μία δυσκολία, βάζοντας παραπάνω δύναμη από αυτήν που χρειάζεται για την εισπνοή. Αλλά αν αυτό συνεχιστεί για παραπάνω χρονικό διάστημα, όπως π.χ. για έναν σερβιτόρο ή κάποιον που καθημερινά χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς, είναι επίπονο και κουραστικό. Ο αέρας και το οξυγόνο κατά την εισπνοή πρέπει να ρέει ελεύθερα μέσω της μύτης στο εσωτερικό του σώματος (πνεύμονας). Οποιαδήποτε παρατεταμένη δύναμη, δημιουργεί μπλοκαρίσματα και παρεμβολές στη ροή της ενέργειας.

Η παρατεταμένη για μεγάλο χρονικό διάστημα δύναμη κατά την εισπνοή, μεταφράζεται από τη φυσιολογία του σώματος ως απειλή. Το συμπαθητικό σύστημα σε συνεργασία με τον άξονα υποθάλαμος-υπόφυση (αμυγδαλή)-επινεφρίδια, ενεργοποιείται σαν να έχει να αντιμετωπίσει κάποιον κίνδυνο, δηλ. έχουμε την γνωστή αντίδραση του στρες. Το σύστημα αυτό προετοιμάζει το σώμα είτε να πολεμήσει τον κίνδυνο είτε να αποδράσει από αυτόν, εκκρίνοντας από τα επινεφρίδια τις ορμόνες αδρεναλίνη και κορτιζόλη.

Η αδρεναλίνη προκαλεί ταχυκαρδία, αύξηση της πίεσης του αίματος, την πηκτικότητα του αίματος, βρογχοδιαστολή, αύξηση της χοληστερίνης, ταχύπνοια, αύξηση της σύσπασης των αγγείων και μείωση της πέψης, ενώ η κορτιζόλη μειώνει την ανταπόκριση του ανοσοποιητικού συστήματος και αυξάνει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα. Όλη η ενέργεια διοχετεύεται έτσι ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να τρέξει ή να κρυφτεί από την απειλή ή να παλέψει (αντίδραση φόβου «πάλης ή φυγής» “fight or flight”). Όταν η απειλή πάψει, οι ορμόνες όπως και οι ρυθμοί λειτουργίας των οργάνων επανέρχονται στα φυσιολογικά τους επίπεδα.

Όταν ωστόσο, η απειλή και τα στρεσογόνα είναι συνεχώς παρόντα λόγω παρατεταμένου χρόνου, η αντίδραση αυτή παραμείνει ενεργοποιημένη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και όταν σε κάποιον το τοξικό στρες σωρεύεται, μπορεί να καταστρέψει καίριες νευρικές συνάψεις στον εγκέφαλό του, ενώ τα όργανα που πλήττονται διαρκώς εξαντλούν τα ενεργειακά τους αποθέματα. Σύμφωνα με μελέτες από το Πανεπιστήμιο του Harvard (και όχι μόνο), οι επιπτώσεις για κάποιον που βιώνει επαναλαμβανόμενα και παρατεταμένα επεισόδια στρες, προκαλούν βλάβες τόσο στη σωματική όσο και στην ψυχική του υγεία.

Στη συνέχεια (2), το διοξείδιο του άνθρακα που εκπνέεται μπορεί να παγιδευτεί στον θάλαμο της μάσκας και να εισέλθει ξανά στο σώμα κάθε φορά που εισπνέει ο χρήστης της μάσκας. Αυτό όπως είναι φυσικό παρέχει λιγότερο οξυγόνο στο σώμα από ό,τι όταν το άτομο δεν φοράει μάσκα. Και έτσι εδώ έχουμε τη γνωστή υποξία*1, δηλ. μείωση της οξυγόνωσης του αίματος με τα γνωστά παθοφυσιολογικά αποτελέσματα (πονοκέφαλο, εξάντληση, δύσπνοια, ζαλάδες, ναυτία μέχρι και λιποθυμία . Οπως συμβαίνει και με τους ορειβάτες μεγάλων υψομέτρων).

Η τεχνική της Αναπνοής θέλει μεγάλες εκπνοές έτσι ώστε να καθαρίζουν οι πνεύμονες από το διοξείδιο του άνθρακα και έτσι να μπορέσουν να αποβληθούν τα υπολείμματα της αναπνοής (CO2), και να εισέλθουν καινούρια ποσά καθαρού οξυγόνου που θα διοχετευθούν στο κυκλοφορικό και ενεργειακό σύστημα του σώματος.

3. Ολα τα τα παραπάνω, μας οδηγούν στην αύξηση του διοξειδίου του άνθρακα (C02) του αίματος. Τι σημαίνει αυτό; Συμπτώματα όπως δύσπνοια, πονοκέφαλος, αδυναμία,

ζαλάδα, υπνηλία, εξάντληση κλπ ενδέχεται να εμφανιστούν καθώς επίσης και δερματικά εξανθήματα . Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις σύγχυση, λήθαργος που μπορεί να εξελιχθεί σε μυϊκές συσπάσεις, και ενδέχεται να εμφανιστεί σοβαρή αναπνευστική ανεπάρκεια.

(4) Η μάσκα εάν φοριέται για ώρες, μπορεί να μειώσει την οξυγόνωση του αίματος (υποξία*1) έως και 20%, γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια συνείδησης*3. Τι σημαίνει; Παροδική, ολική ή μερική απώλεια αισθήσεων και επαφής με το περιβάλλον.

Και για τελευταίο έχουμε την εξασθένηση της ανοσίας. Μελέτες έχουν δείξει ότι η υποξία μπορεί να αναστέλλει τον τύπο των κύριων ανοσοκυττάρων που χρησιμοποιούνται για την καταπολέμηση των ιογενών λοιμώξεων (CD4 + Τ-λεμφοκύτταρα). Αυτό συμβαίνει επειδή η υποξία αυξάνει το επίπεδο μιας ένωσης (HIF-1, hypoxia inducible factor-1), η οποία αναστέλλει τα Τ-λεμφοκύτταρα και διεγείρει ένα ισχυρό αναστολέα του ανοσοποιητικού κυττάρου (Tregs). Αυτό θέτει το στάδιο για τη μόλυνση από οποιασδήποτε λοίμωξη.