ΓΩΓΩ ΑΤΖΟΛΕΤΑΚΗ, Ηθοποιός

ΕΙΜΑΙ και θα παραμείνω ανεμβολιαστη

ΝΑΙ λοιπόν νόσησα κι εγώ απ΄ αυτόν τον τρομερό ιό. Τον τρομερό εχθρό! Αυτόν που στέρησε τις ελευθερίες όλων μας εδώ και 2,5 χρόνια, που διέλυσε σχέσεις και οικογένειες. 4 μέρες ..τόσο κράτησε! Το σκέφτομαι και γελώ! Πήρα panadol, c, d & zinc καθώς χυμούς και πολύ νερό ... Ήμουν 3 ημέρες με πυρετό 38 την τέταρτη δέκατα και την πέμπτη σηκώθηκα περδίκι! Να σημειώσω ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΝΟΥΣ στα ΚΟΚΚΑΛΑ δεν είχα φοβερούς πονοκεφάλους ούτε πονόλαιμο. Αισθανόμουν λίγη κόπωση για 5 ακόμα ημέρες. Επανήλθα κανονικά στις δραστηριότητες μου επί της ουσίας μετά από 10 ημέρες. Έχω πληρώσει το πρώτο πρόστιμο που μου έβαλε το κράτος, το υπόλοιπο 100αρι με τόκους και όποτε μπορέσω ...δεν πειράζει ΚΡΑΤΟΣ είναι αυτό ό,τι θέλει κάνει! ΕμΦολο δεν πρόκειται να κάνω.

 

 

Ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ. Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της.

Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της. Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες. Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε: – Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται. Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε… Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Το βράδυ διηγήθηκε τό ονειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν.

Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του: – “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος. Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή:

“Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος… Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο.

Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα: – Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου! Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα: – Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε… – “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”, ψιθύρισε ο ιερέας κα τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

πηγη blablaworldnews.blogspot.gr

 Ρόμπιν Ουίλιαμς....

«Έχω πάει σε όλα τα ελληνικά νησιά .

Εκεί είδα αρχαιολογικούς χώρους που με έκαναν να σκεφτώ:

Δεν μπορώ να πιστέψω πως εδώ αναπαράγονται όλα όσα έχουμε διαβάσει στην ελληνική μυθολογία.

Η ελληνική ιστορία είναι κάτι στο οποίο πρέπει να υποκλιθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ, είναι η κληρονομιά, η ταυτότητά σου. Ο Παρθενώνας δεν φεύγει από την Αθήνα. Είναι εκεί για να υπενθυμίζει ότι όλη αυτή η πρόοδος και η ευημερία μπορούν να επιστρέψουν.

Σήμερα είμαι στην Αγγλία, για παράδειγμα, και δεν έχω να πάω πουθενά. Τι να δεις; Το παλάτι του Μπάκιγχαμ; Δε με νοιάζει. Όπως κι όταν πάω στη Γερμανία, δε με ενδιαφέρει να δω το Τείχος του Βερολίνου, το οποίο δεν είναι σύμβολο ευημερίας, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Αλλά κανείς δε μπορεί να αγνοήσει τη Δήλο, τον Παρθενώνα και τις Μυκήνες!»

 KYΠΡΟΣ 1974: "Δεν γνώρισα το χάδι του, αλλά μoυ φτάνει η αγάπη του για την Πατρίδα".

Η Ελένη Κόκκα, πέρσι ειχε πάει στην Κύπρο για να παραλάβει τα οστά του αγνοούμενου πατέρα της, που εντοπίστηκαν στο Κιόνελι. Είχε αναφέρει τότε:

«Αισθάνομαι βαθιά συγκινημένη γιατί ο πατέρας μου έφυγε μαχόμενος και έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδας.

Τα οστά του πατέρα μου Αρχιλοχία Κωνσταντίνου Κόκκα, βρέθηκαν στο σημείο όπου έπεσε νεκρός. Βρέθηκαν στην αντιαρματική τάφρο, όπου έγινε η μάχη στις 20 προς 21 Ιουλίου του 1974. Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε μια μαρτυρία που έλεγε πως ο πατέρας μου βλήθηκε θανάσιμα, αλλά χωρίς πειστήρια. Οι άδειες για τις ανασκαφές ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια διότι όλες αυτές οι εκτάσεις ανήκαν σε ιδιώτες. Έτυχε και κάποιος βρήκε ένα ίχνος οστού κι έτσι έσκαψαν σε μεγάλη απόσταση διότι έβρισκαν διάφορα διάσπαρτα κομμάτια. Τελικά από τις μαρτυρίες που είχαν και τις έρευνες, εντόπισαν δυο σκελετούς ανδρών του πατέρα μου και του Ανθυπασπιστή Θωμά Κουκούλη.

Νιώθουμε μεγάλη τιμή για τον πατέρα μας, για την λεβεντιά του, την αυτοθυσία του, ήταν παλικάρι 37 ετών. Πριν χρόνια στα στοιχεία που είχε δώσει η μητέρα μου ήταν πως φορούσε συνεχώς την βέρα του και ένα ρολόι. Βρέθηκε ένα ρολόι το βγάλαμε φωτογραφία και πιστεύω πως η μητέρα μου ίσως το αναγνωρίσει γιατί ήμουν μικρή τότε και δεν θυμάμαι. Βρέθηκαν επίσης πόρπες από ζώνες, κουμπιά από χιτώνια, κάλτσες που δεν ξέρουμε σε ποιον ανήκουν. Όλα βρέθηκαν διάσπαρτα, ενώ πολλά αλλοιώθηκαν.

Δεν γνώρισα το χάδι του, δεν άκουσα την φωνή του, την μορφή του, αλλά μου φτάνει η αγάπη του για την Πατρίδα. Η αδελφή μου θυμάται κάτι, αλλά όχι και πολλά. Η μητέρα μου θυμάται τα πάντα. Από το 2019 μας ενημέρωσαν εμάς τις κόρες του πως κάτι έχουν βρει και στην μητέρα μου το είπαμε σιγά σιγά. Αυτό που θέλαμε να γίνει τόσα χρόνια τελικά έγινε. Ήταν χρέος μας όλο αυτό. Πάντα λέγαμε πως έπρεπε να βρεθεί, να επαναπατριστεί και να ταφεί όπως του αξίζει στον τόπο του.

Η ταφή του θα γίνει στην πατρίδα του στο Πέτα Άρτας με όλες τις τιμές, ενώ σε λίγο διάστημα θα παραλάβουμε το ξίφος του».

Γενικό Επιτελείο Στρατού: «Ο Κόκκας Κωνσταντίνος του Παναγιώτου, υπηρετών ως Αρχιλοχίας Πεζικού εις ΕΛΔΥΚ/6ος Λόχος, εφονεύθη βληθείς υπό εχθρικών πυρών (Τούρκικων), κατά την επίθεσιν της ΕΛΔΥΚ την νύχτα 20/21 Ιουλ. 74, κατά του θύλακος Λευκωσίας, Τομεύς Κιόνελι, επεδείξατο εξαιρετικήν τόλμην και ανδρείαν, ως επικεφαλής Διμοιρίας, ενεργήσας κατά των εχθρικών πολυβολείων, και απωλέσθη επί του πεδίου της μάχης, χαρακτηρισθείς έκτοτε ως αγνοούμενος. Δι’ ό προτείνω την απονομήν εις τούτον του Αργυρού Αριστείου Ανδρείας».

Σημείωση: Το παράσημο αυτό δεν έχει απονεμηθεί μέχρι και σήμερα σε κανέναν πολεμιστή της Κύπρου, και φυσικά ούτε στον ηρωικώς πεσόντα διμοιρίτη του 6ου Λόχου της ΕΛΔΥΚ, Κωνσταντίνο Κόκκα.

Τιμώντας εκείνους οι οποίοι έδωσαν την ζωή τους υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, η Κυπριακή Κυβέρνηση απένειμε το 1996 στον Αρχιλοχία Κόκκα, το Μετάλλιο των Προμάχων της Ελευθερίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Ελληνική Κυβέρνηση προήγαγε τον Αρχιλοχία Κόκκα στον βαθμό του Συνταγματάρχη και το 2007 απονεμήθηκε στην οικογένειά του Αναμνηστικό Μετάλλιο...

 ΜΟΝΟΜΑΧΗΣΕ ΕΞΙ ΩΡΕΣ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΤΟΥΡΚΩΝ / ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΟΛΙ....

14 Ιουλίου 1907: Πεθαίνει ο καπετάν Μητρούσης

Ὁ καπετὰν Μητρούσης γεννήθηκε στὸ Χομόντος τοῦ κάμπου τῶν Σερρῶν. Τὸ ὄνομά του ἦταν Δημήτριος Γκογκολάκης, μὰ ἔγινε γνωστὸς μὲ τὸ «Μητρούσης», τὸ χαϊδευτικὸ ὄνομα ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ἡ μάνα του.

Μία μέρα τοῦ 1906 ποὺ δούλευε στὰ χωράφια, μπῆκαν Βούλγαροι κομιτατζῆδες σπίτι του καὶ ἔσφαξαν τὴ γυναίκα καὶ τὸ παιδί του. Ἔξαλλος τότε βγάζει τὸ κρυμμένο ὅπλο καὶ μὲ τὸν ξάδελφό του Γιοβάνη Οὔρδα ξεχύνεται σίφουνας στὰ χωριὰ Γκαμήλα, Ἔλσιανη, Καστάρκα καὶ Μελιγκόσδη, ὅπου σκότωσε ἀνθρώπους τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου.

Οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς δυσκολεύτηκαν νὰ πιστέψουν ὅτι σὲ μία νύχτα εἶχε ἁλωνίσει τόσα χωριά. Βγῆκε πιὰ στὸ κλαρὶ μὲ τὸν Γιοβάνη καὶ τὸν ἀνηψιό του Μιχάλη Οὐζούνη καὶ ἔγινε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Βουλγάρων.

Ἐνώθηκε μὲ τὸ μικρὸ σῶμα τοῦ ὁπλαρχηγοῦ Γιωργίου Γιαγκλῆ, ἑνὸς φουστανελοφόρου γίγαντα μὲ μεγάλα ξανθὰ γένεια ἀπ΄τὴν Ἱερισσὸ τῆς Χαλκιδικῆς. Τὸ εἶχαν ἐξοπλίσει οἱ ἀδελφοὶ Γερογιάννη, τοῦ Μακεδονικοῦ Συλλόγου τῆς Ἀθήνας, ἐπίσης ἀπὸ τὴ Χαλκιδική. Γι΄αὐτὸ ἦταν ἀνεξάρτητος ἀπ΄τὰ ἄλλα σώματα.

Ἦταν ἄριστος σκοπευτής. Μιὰ φορά, σὲ φασαρία ἐπάνω, ἔχασε τὸ μαχαίρι του καὶ χάλασε τὸν κόσμο νὰ τὸ βρῇ. Εἶχε χαράξει στὴ λαβή του μὲ γραμμές, πόσους ἕως τότε εἶχε ξεκάμει γιὰ ἀντίποινα τῆς γυναίκας του.... Ὁ Μητρούσης εἶχε κάμει λογιστήριο τὴ λαβὴ τοῦ μαχαιριοῦ του.

Βρέθηκε μέσα στὶς Σέρρες στὶς 14 Ἰουλίου τοῦ 1907, στὴ συνοικία Καμινίκια στὸ σπίτι ἑνὸς παπᾶ, κοντὰ στὴν ἐκκλησία τῆς Εὐαγγελίστριας. Κάποιος ὅμως τὸν πρόδωσε.

Ὅλη ἡ φρουρὰ τῶν Σερρῶν κύκλωσε ὅλη τὴ συνοικία καὶ τὸ σπίτι τοῦ παπᾶ. Ὁ Μητρούσης ἄφησε ἐπίτηδες ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα του καὶ ἔσφαξε τὸν ἀξιωματικὸ ποὺ μπῆκε μέσα. Ἄρχισε ἡ μάχη. Οἱ Τοῦρκοι ἔβαλαν φωτιὰ στὰ γύρω σπίτια. Ὁ Μητρούσης μὲ τοὺς συντρόφους του ἔφυγαν στὴν ἐκκλησία, ὅπου συνέχισαν τὴ μάχη. Εἶχε πάρει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴν ἀπόφαση νὰ πουλήσῃ ὅσο τὸ δυνατὸ πιὸ ἀκριβὰ τὴ ζωή του.

Ἐξακολούθησε νὰ πολεμᾶ μόνος ὧρες πολλὲς ἀπ΄τὸ καμπαναριό, ζωσμένος ἀπὸ χιλιάδες Τούρκους καὶ ἀπὸ τοὺς καπνοὺς τῶν σπιτιῶν ποὺ ἔκαιαν κὶ ἀφοῦ ἀποκεφάλισε τὸν ἀστυνομικὸ διευθυντὴ ποὺ πῆγε νὰ τοῦ προτείνῃ νὰ παραδοθῇ καὶ ἔρριξε καὶ τὴν τελευταία σφαίρα, αὐτοκτόνησε μὲ τὸ μαχαίρι. Δὲν θέλησε νὰ χαραμίσῃ ἄδικα οὔτε ἕνα φυσίγγι…

Ἔκαμε χαρακίρι πάνω ἀπὸ τὴ χακὶ στολή του, ἀπὸ τὸ χονδρὸ πλατὺ ζωνάρι καὶ τὶς φυσιγγιοθῆκες.

Μὲ τὸν θάνατό του ἀναδείχτηκε ὁ Μητρούσης «ὁ ἥρως τῶν ἡρώων». Ἀπ΄τὸ ὕψος τοῦ καμπαναριοῦ μονομάχησε ἕξι ὧρες μὲ ὁλάκερη μεραρχία, ἐνῶ κατάπληκτη μία πόλη παρακολουθοῦσε μὲ δέος τὸν ὑπέροχο ἀγώνα..

 Ο Δρ Μαρκ, ήταν διάσημος ογκολόγος. Μια μέρα πέταξε σε ένα σημαντικό συνέδριο σε άλλη πόλη, όπου θα του απονεμηθεί ιατρικό βραβείο. Ωστόσο, μία ώρα μετά την απογείωση, υπήρξε αναγκαστική προσγείωση στο πλησιέστερο αεροδρόμιο. Ο γιατρός νοίκιασε αυτοκίνητο και πήγε στο συνέδριο.

Λίγο μετά που έφυγε, ο καιρός χάλασε και ήρθε μια άσχημη καταιγίδα. Λόγω ισχυρής βροχής, το ίντερνετ εξαφανίστηκε στο navigator, έστριψε ανάποδα και χάθηκε.

Μετά από δύο ώρες οδήγησης, συνειδητοποίησε ότι είχε χαθεί. Ήταν πεινασμένος και κουρασμένος σαν κόλαση έτσι αποφάσισε να βρει κάπου να συντριβεί. Τελικά βρήκε ένα μικρό σπίτι. Απελπισμένος, βγήκε από το αυτοκίνητο και χτύπησε την πόρτα.

Μια γυναίκα άνοιξε την πόρτα.

Εξήγησε τον εαυτό του και της ζήτησε να χρησιμοποιήσει το τηλέφωνο. Η γυναίκα του είπε ότι δεν έχει τηλέφωνο, αλλά μπορούσε να μπει και να περιμένει μέχρι να βελτιωθεί ο καιρός.

Ο πεινασμένος, βρεγμένος και κουρασμένος γιατρός δέχτηκε την προσφορά της και μπήκε. Η γυναίκα του σέρβιρε ζεστό τσάι και του είπε ότι θα προσευχηθεί. Ο Δρ Μαρκ χαμογέλασε και είπε ότι πιστεύει μόνο στη σκληρή δουλειά.

Καθισμένος σε ένα τραπέζι πίνοντας τσάι, ο γιατρός παρακολούθησε τη γυναίκα στο αμυδρό φως των κεριών καθώς προσευχόταν δίπλα στην κούνια. Ο γιατρός κατάλαβε ότι η γυναίκα χρειαζόταν βοήθεια, οπότε όταν τελείωσε την προσευχή, τη ρώτησε:

Τι ακριβώς θέλεις από τον Θεό; Νομίζεις ότι ο Θεός θα ακούσει ποτέ τις προσευχές σου;

Η γυναίκα χαμογέλασε λυπημένη και είπε:

Το παιδί στην κούνια είναι ο γιος μου, ο οποίος πάσχει από ένα σπάνιο είδος καρκίνου και υπάρχει μόνο ένας γιατρός, το όνομα του είναι Μαρκ, που μπορεί να τον θεραπεύσει, αλλά δεν έχω χρήματα για να τον πληρώσω, εξάλλου ο Δρ Μαρκ ζει σε άλλη πόλη. Ο Θεός ακόμα δεν απάντησε στην προσευχή μου αλλά ξέρω ότι θα το κάνει.. και τίποτα δεν θα σπάσει την πίστη μου.

Σοκαρισμένος και χαμένος για την ομιλία ο Δρ. Μαρκ μόλις ξέσπασε σε κλάματα. Ψιθύρισε:

Ο Θεός είναι μεγάλος...

Θυμήθηκε όλα όσα του συνέβησαν σήμερα: μια δυσλειτουργία στο αεροπλάνο, την καταρρακτώδης βροχή που τον έκανε να παραστρατήσει· και όλα αυτά συνέβησαν επειδή ο Θεός όχι μόνο απάντησε στην προσευχή της, αλλά του έδωσε και την ευκαιρία να βγει από τον υλικό κόσμο και κατέστη δυνατό να βοηθήσει την φτωχή άτυχη γυναίκα που δεν είχαν τίποτα άλλο παρά προσευχή...

Nana Gulordava-Avramaki

Στην Ιαπωνία, κατά τη διάρκεια του πολέμου, αυτό το αγόρι κουβαλούσε στην πλάτη του τον νεκρό αδερφό του για να τον θάψει. Ένας στρατιώτης τον παρατήρησε και του ζήτησε να αφήσει αυτό το νεκρό παιδί για να μην κουραστεί. Του απάντησε:

Δεν είναι βαρύς, είναι ο αδερφός μου!

Ο στρατιώτης κατάλαβε και ξέσπασε σε κλάματα.

Από τότε, αυτή η εικόνα έχει γίνει σύμβολο ενότητας στην Ιαπωνία.

Ας είναι αυτό το σύνθημά μας:

"Δεν είναι βαρύς. Είναι ο αδερφός μου... Είναι η αδερφή μου."

Αν πέσει, σηκώστε τον.

Ακόμα κι αν κουραστείς, βοήθησέ τον,

Και αν η υποστήριξή του είναι αδύναμη,

Κι αν κάνει λάθος, συγχώρεσέ τον

Κι αν τον εγκαταλείψει ο κόσμος, σήκωσέ τον στην πλάτη σου, γιατί δεν είναι βαρύς

είναι ο αδερφός σου...