ΑΤΖΕΝΤΑ 2030.. 

Λοιπόν τέρμα τα ψέματα !!! Τώρα πλέον όλοι γνωρίζουμε , αλλά δεν θελουμε απλά να το παραδεχθούμε . Αυτοί υπάρχουν , και αυτές είναι οι λεγόμενες διαταγές τους , που θα πρέπει να κοινοποιήσουμε σε όλους ίσως και βρούμε έναν τρόπο για να μην πραγματοποιηθούν ! Οι διαταγές που αναγράφονται είναι κατά σειρά οι εξής:

1) Ελέγξτε πλήρως τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και τα πολιτικά κόμματα σε όλες τις 193 χώρες που ανήκουν στον ΟΗΕ.

2) Απελευθερώστε έναν εργαστηριακό ιό ο οποίος θα είναι ελαφρώς πιο θανατηφόρος από την γρίπη.

3) «Βομβαρδίζετε» τον κόσμο διαρκώς καθημερινά και 24 ώρες το 24ωρο προπαγανδίζοντας τον κορωνοϊό.

4) Υποχρεώστε τον παγκόσμιο πληθυσμό να φοράει μάσκες.

5) Αναπτύξτε αλγορίθμους Τεχνητής Νοημοσύνης (ΑΙ) ώστε να μπορούν να αναγνωρίζονται οι άνθρωποι με τις μάσκες.

6) Εφαρμόστε την AGENDA 2030.

7) Διαχειριστείτε μαζί με τον κορωνοϊό και την Ατζέντα 2030 ως μια ευκαιρία για την Μεγάλη Επανεκκίνηση του πλανήτη.

Καταστρέψτε μεθοδικά την οικονομία και όσα περισσότερα επαγγέλματα μπορείτε, χρησιμοποιώντας την στρατηγική των επαναλαμβανομένων απαγορεύσεων κυκλοφορίας (lockdown).

9) Κάνετε όσο το δυνατόν περισσότερα PCR τεστ για να δικαιολογήσετε τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας (lockdown) παρουσιάζοντας πολλά «κρούσματα». (σ.α.: Τα εισαγωγικά στην λέξη «κρούσματα» υπάρχουν και στο κείμενο).

10) Εφαρμόστε πρώτα placebo («εικονικό») εμβόλιο.

11) Κάνετε λιγότερα PCR τεστ για να αποδείξετε ότι το εμβόλιο φέρνει αποτελέσματα.

12) Επιτρέψτε στους ανθρώπους για λίγο να αισθανθούν ότι επιστρέφει η κανονικότητα. (Αυτό το οποίο συμβαίνει τώρα στο Ισραήλ).

13) Αρχίστε να εφαρμόζετε το ψηφιακό νόμισμα, διαβατήριο εμβολιασμού και συνολικά τα αποτελέσματα στην κοινωνία. (Σας λύθηκε φαντάζομαι η απορία πώς ο Μητσοτάκης πρότεινε το διαβατήριο εμβολιασμού. Μα ήταν δυνατόν να το σκεφθεί μόνος του;)

14) Καθιερώστε το βασικό επίδομα επιβίωσης για τα εκατομμύρια ανθρώπους που θα μείνουν άνεργοι.

15) Παρακολουθείστε τούς ανθρώπους χρησιμοποιώντας το 5G για να δείτε εάν διαφωνούν και επιβάλετε αποκλεισμούς στα ηλεκτρονικά τους μέσα.

16) Θεσπίστε νομοθεσία με στόχο την μόνιμη κοινωνική απόσταση μεταξύ των ανθρώπων και την χρήση μάσκας.

17) Διαδώστε νέο μεταλλαγμένο στέλεχος του ιού ή με τρομοκρατική επίθεση σχετιζομένη με ιό.

18) Εάν απαιτηθεί, διενεργείστε περισσότερα PCR τεστ για να δικαιολογήσετε νέες απαγορεύσεις κυκλοφορίας (lockdown).

19) Δώστε στην κυκλοφορία πραγματικά εμβόλια και ένα εμβόλιο που θα στειρώνει τους ανθρώπους σε έναν δεκτικό κόσμο.

20) Αποφασίστε ποιος αξίζει ν’ αναπαραχθεί.

21) Μειώστε τον πληθυσμό της Γης στα 500.000.000 εκατομμύρια.

22) Απολαύστε τον πλήρη έλεγχο μιας «βιώσιμης» τάξης της ανθρωπότητας.

23) Ολοκλήρωση της AGENDA 2030.

Το WEF ή Παγκόσμιο Οικονομική Φόρουμ ή Παγκόσμια Οικονομική Αγορά (Φόρουμ = αγορά, το μέρος όπου αγορεύουν, συζητούν) διοργανώνει την περίφημη παγκόσμια συνδιάσκεψη των ισχυρών με έναν σκοπό. Τον απολογισμός των ήδη πεπραγμένων και τον συντονισμό των περεταίρω ενεργειών τους για τα ήδη συμφωνηθέντα. Αυτήν την στιγμή προέχει η εφαρμογή των συμφωνηθέντων στην AGENDA 2030. H AGENTA 2030 είναι απόρροια της Συμφωνίας AGENDA 21. Το επίσημο κείμενο της AGENDA 21 του ΟΗΕ έχει 351 σελίδες, και υπεγράφη στις 14 Ιουνίου 1992. Στην AGENTA 21 από την μια θέλουν να μας σώσουν, από την άλλη ανατρέπουν αιώνιες καταστάσεις για το καλό μας με αποτέλεσμα να δημιουργούνται νέα προβλήματα από τα οποία θα ξανά προσπαθήσουν να μας σώσουν, και ουτο καθεξεις !!!

Από την AGENDA 21 προήλθε η Συμφωνία AGENDA 2030 το κείμενο της οποίας έχει 29 σελίδες . Η Συμφωνία αυτή έχει υπογραφεί τον Αύγουστο του 2015 και στην παράγραφο με αριθμό 91 αναφέρει ότι το πρέπει να εφαρμοσθεί μέχρι το 2030. Εξ ου και AGENDA 2030. Για να δώσουν την πρέπουσα έμφαση και να επισημάνουν την σπουδαιότητα της AGENDA 2030 τονίζουν προς τις κυβερνήσεις και τους άλλους κρατικούς αρμοδίους την «ακλόνητη δέσμευση» να την «αξιοποιήσουν στο έπακρο» και να την εφαρμόσουν έως το έτος 2030. Στην AGENDA 2030 υπάρχει ένα πάρα πολύ κρίσιμο για την Ελλάδα σημείο. Η αλιεία. Ήδη καταστρέφουν τους γεωργούς ετοιμάζοντας την καθολική καλλιέργεια μεταλλαγμένων προϊόντων. Το τέλος της κτηνοτροφίας είναι κοντά, διότι ήδη ο μισάνθρωπος Μπ. Γκέιτς δήλωσε ότι θα μας ταΐζουν συνθετικό κρέας. Τώρα πλησιάζει και το μεγάλο κακό για την αλιεία μας. Ένα κακό το οποίο θα έχει πολλές προεκτάσεις και το αναφέρω εδώ λόγω κρισιμότητος. Η Ελλάς είναι μια χώρα με θάλασσες και πελάγη. Τα νησιά μας είναι πάρα πολλά. Οι επικείμενες ανατροπές στην αλιεία πέραν της φτωχοποιήσεως πολλών Ελλήνων, διότι σχεδιάζουν η αλιεία να γίνεται μόνο σε ωκεανούς, πέραν της μείωσης των τροφίμων, η Ελλάς θα έλθει αντιμέτωπη με εθνικό πρόβλημα !!!!

Στην παράγραφο 14.4 του Κεφαλαίου Σκοπός 14 της AGENDA 2030, αναφέρουν ότι θα φροντίσουν ν’ απαγορευθεί η παράνομη αλίευση, δηλαδή το ψάρεμα χωρίς άδεια, η υπεραλίευση, κλπ, ώστε ν’ αποκατασταθούν τα αποθέματα των ιχθύων. Δεν μας λένε όμως ποιος ορίζει, ούτε πόσα πρέπει να είναι τα αποθέματα. Ασαφείς έννοιες για να κάνουν ότι τους βολεύει καλύτερα !Στην παράγραφο 14.6 του ιδίου Κεφαλαίου αναφέρουν ότι θα χρησιμοποιήσουν το καθεστώς των επιδοτήσεων, οι οποίες θα φτάσουν μέχρι την πλήρη κατάργησή τους, ως όπλο ώστε να επιτύχουν τους στόχους τους λαμβάνοντας υπ’ όψιν την γενική ανάπτυξη της χώρας και όχι τους επιμέρους επαγγελματικούς κλάδους. Αυτό σημαίνει ότι θα φτωχοποιήσουν τους αλιείς μας. Οι παγκοσμιοποιητές είναι και στυγνοί εκβιαστές.Να πως θα προκύψει το εθνικό θέμα με βάση τα ανωτέρω. Αν σε κάποιο νησί μας εξαναγκάσουν τους κατοίκους, είτε λόγω φτώχειας, είτε λόγω ασυμφερότητος να δίνουν ρεύμα, είτε με θεμιτά, είτε με αθέμιτα μέσα, να το εγκαταλείψουν, τότε το νησί αυτό (κι ας έχει και το μέγεθος της Ρόδου) λόγω ελλείψεως «οικονομικής δραστηριότητος» γίνεται βραχονησίδα, και ως εκ τούτου γίνεται γκρίζα ζώνη, παύει να είναι ελληνική επικράτεια, και χάνει και τα χωρικά ύδατα με ότι κρύβεται από κάτω. Δόλιες αποφάσεις των ισχυρών! Με δικαιολογία και αφορμή τον κορωνοϊό επιτάχυναν τις διαδικασίες για την μεγάλη επανεκκίνηση αφού πρώτα καταστρέψουν τα πάντα. Ο κορωνοϊός είναι προς το παρόν το πιο δυνατό τους όπλο ώστε να εφαρμόσουν τα προβλεπόμενα στην AGENDA 2030. Αυτήν τη στιγμή καταστρέφουν την κοινωνική ζωή των ανθρώπων, τις δραστηριότητές τους. Καταστρέφουν επαγγέλματα και ζωές. Μέσω της καταστροφής των χωρών θέλουν να επιτύχουν ευκολότερα τον αποπληθυσμό της Γης !…Τώρα που γνωρίζεις , δράσε με όποιον τρόπο μπορείς !!!!

Ο Τσάρλι Τσάπλιν έζησε 88 χρόνια.

Μας άφησε 4 δηλώσεις:

(1) Τίποτα δεν είναι για πάντα σε αυτόν τον κόσμο, ούτε καν τα προβλήματά μας.

(2) Λατρεύω να περπατάω στη βροχή γιατί κανείς δεν μπορεί να δει τα δάκρυά μου.

(3) Η πιο χαμένη μέρα στη ζωή είναι η μέρα που δεν γελάμε.

(4) Έξι καλύτεροι γιατροί στον κόσμο...:

1. Ο ήλιος,

2. Ξεκούραση,

3. Άσκηση,

4. Διατροφή,

5. Αυτοσεβασμός

6. Φίλοι.

Μείνε σε αυτούς σε όλα τα στάδια της ζωής σου και απόλαυσε μια υγιή ζωή...

Αν δεις το φεγγάρι, θα δεις την ομορφιά του Θεού...

Αν δεις τον ήλιο, θα δεις τη δύναμη του Θεού...

Αν δεις έναν καθρέφτη, θα δεις την καλύτερη δημιουργία του Θεού. Οπότε πίστεψέ το.

Είμαστε όλοι τουρίστες, ο Θεός είναι ο ταξιδιωτικός μας πράκτορας που έχει ήδη εντοπίσει τις διαδρομές, τις κρατήσεις και τους προορισμούς μας... εμπιστευτείτε τον και απολαύστε τη ζωή

Η ζωή είναι απλά ένα ταξίδι! Ως εκ τούτου, ζήσε το σήμερα!

Αύριο μπορεί να μην είναι.

via Η ΣΙΩΠΗ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΛΕΕΙ ΒΑΡΙΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

 

 

ΠΩΣ Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ ΕΣΩΣΕ ΤΟΝ ΜΙΚΡΟ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΛΕΜΕΣΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

Τρίτη, 16 Ιουλίου 2019 12:28

Αρχική » Γράφει το ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE » Πως η Αγία Μαρίνα έσωσε τον μικρό Ανδρέα Βασιλείου από τη Λεμεσό της Κύπρου

Ως γιατρός συμμετείχε στην εγχείρηση μεταμόσχευσης μυελού του μικρού Ανδρέα που έγινε στις ΗΠΑ. Η άμεση επικοινωνία μεταξύ στρατευομένης και θριαμβεύουσας Εκκλησίας αποτελεί σύνηθες και φυσιολογικό φαινόμενο για το συνειδητοποιημένο πιστό, ο οποίος είθισται να επικαλείται τους Αγίους ως πρεσβευτές επίλυσης των προβλημάτων προς το Θεό. Αυτό λοιπόν έπραξε μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις που έκανε πριν από δύο χρόνια για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευκαιμία.

Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.

Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο ομώνυμο μοναστήρι στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία Μαρίνα και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια.

Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.

Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.

Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα.

Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφθεί πως δεν είναι ιατρός.

Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.

Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου. Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του. Έτσι και έγινε.

Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.

Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου. Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.

«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε.

Και πρόσθεσε: «Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»

Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό.

Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.

Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν. Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν.

Η γιατρός είχε εξαφανισθεί. Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν.

Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros). Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν. Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους. Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής. «Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο.

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.

Έτσι και πράττουν ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές ίσως και παραπάνω τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τότε η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.

Είναι αλήθεια ότι ουδέποτε απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και είθε ο Πανάγαθος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

• Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Σπυριδούλα Κυριακοπούλου, συνταξιούχο ιατρό που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα.

Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.

Το τηλέφωνο της Μονής Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι 2282024074.

ΓΩΓΩ ΑΤΖΟΛΕΤΑΚΗ, Ηθοποιός

ΕΙΜΑΙ και θα παραμείνω ανεμβολιαστη

ΝΑΙ λοιπόν νόσησα κι εγώ απ΄ αυτόν τον τρομερό ιό. Τον τρομερό εχθρό! Αυτόν που στέρησε τις ελευθερίες όλων μας εδώ και 2,5 χρόνια, που διέλυσε σχέσεις και οικογένειες. 4 μέρες ..τόσο κράτησε! Το σκέφτομαι και γελώ! Πήρα panadol, c, d & zinc καθώς χυμούς και πολύ νερό ... Ήμουν 3 ημέρες με πυρετό 38 την τέταρτη δέκατα και την πέμπτη σηκώθηκα περδίκι! Να σημειώσω ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΟΝΟΥΣ στα ΚΟΚΚΑΛΑ δεν είχα φοβερούς πονοκεφάλους ούτε πονόλαιμο. Αισθανόμουν λίγη κόπωση για 5 ακόμα ημέρες. Επανήλθα κανονικά στις δραστηριότητες μου επί της ουσίας μετά από 10 ημέρες. Έχω πληρώσει το πρώτο πρόστιμο που μου έβαλε το κράτος, το υπόλοιπο 100αρι με τόκους και όποτε μπορέσω ...δεν πειράζει ΚΡΑΤΟΣ είναι αυτό ό,τι θέλει κάνει! ΕμΦολο δεν πρόκειται να κάνω.

 

 

Ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ. Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της.

Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της. Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες. Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του. Δυστυχώς όμως ήταν σχεδόν άπιστος, παρ’ όλο που είχε καλή καρδιά. Τα βραδάκια, όταν μαζεύονταν στο φιλόξενο σπίτι του παπά μαζί με μερικούς φίλους, κάποιους αγαθούς νησιώτες που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην εκκλησία, έπιναν το ζεστό τους φασκόμηλο και κουβέντιαζαν. Ο καπετάνιος ένα βράδυ ειρωνεύτηκε τον ιερέα και του είπε: – Σιγά καημένε παπά, μην υπάρχει άλλη ζωή και σε βλέπει η κόρη σου τι λέμε και τι κάνουμε!

Ο ιερέας με πραότητα προσπάθησε να τον βοηθήσει ν’ αποβάλει την απιστία, γιατί ήξερε πως κατά βάθος υπέφερε η ψυχή του μέσα στη θανατερή παγωνιά της. Εκείνος όμως δε φάνηκε να επηρεάζεται. Ένα βράδυ, λοιπόν, ο ιερέας βλέπει τη θυγατέρα του στον ύπνο του. Ήταν ολόφωτη. Λευκοντυμένη, χαρούμενη, και του λέει: “Πατέρα, σ’ ευχαριστώ για όλα. Για την αγάπη σου, τις προσευχές σου, και τις ελεημοσύνες που κάνεις για την ψυχή μου. Πες, σε παρακαλώ, και στον θείο μου (τον καπετάνιο) ότι τον ευχαριστώ για το ψάρι που μούστειλε!”.

Αυτά είπε κι ενώ χαμογελούσε αγγελικά, τόνειρο έσβησε… Ο ιερέας , όταν σηκώθηκε το πρωί, αισθανόταν μεγάλη χαρά και συγκίνηση. Το βράδυ διηγήθηκε τό ονειρο στη συντροφιά. Όλοι συγκινήθηκαν, μόνο ο καπετάνιος κοιτούσε δύσπιστα τον αδελφό του. Όταν όμως του είπε ότι η ανιψιά του τον ευχαριστεί για το ψάρι που της έστειλε, κι ότι δεν μπορεί να εξηγήσει αυτά τα λόγια της, ο καπετάνιος τινάχθηκε όρθιος. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν.

Απ’ το στόμα του βγήκε η κρυφή Πίστη της καρδιάς του: – “Θεέ μου!”, ψιθύρισε και μια κοίταζε τον ένα και μια τον άλλον σαστισμένος. Όλοι τον ρώτησαν τι συνέβαινε. Γιατί τόση ταραχή, γιατί τόση συγκίνηση; Εκείνος, όταν συνήλθε κάπως, ξανακάθησε στην καρέκλα του και χωρίς να εμποδίζει τα δάκρυά του να τρέχουν στο ηλιοψημένο πρόσωπό του, τους είπε με ταπεινή φωνή:

“Ναι, είναι αλήθεια, ζουν οι ψυχές και μας βλέπουν! Ανήμερα στην κηδεία της ετοιμαζόμουν να κατέβω στην εκκλησία, όπου θα την διαβάζατε. Είχα πολύ πόνο μέσα μου. Το ξέρεις, παπά, πόσο αγαπούσα αυτή τη θυγατέρα σου. Ήταν πάντα άγγελος… Εκείνη τη στιγμή έφθασε ένας φίλος μου ψαράς κάτω απ’ τον πέρα γιαλό. Τούχα πει πως, όταν έπιανε καλό ψάρι να μου τόφερνε κι εγώ θα το πλήρωνα όσο-όσο.

Εκείνη όμως τη στιγμή με νευρίασε η παρουσία του, καθώς κρατούσε το ροφό κρεμασμένο στο πλάι του. Του είπα λοιπόν απότομα: – Δε θέλω ψάρια σήμερα, δεν θέλω τίποτε. Σήμερα κηδεύω την ανηψιά μου! Ο άνθρωπος όταν τάκουσε πάγωσε και με κοίταζε αμίλητος. Τον λυπήθηκα και του είπα: – Όμως, να, στο πληρώνω και συ δώστο σε κανένα φτωχό για την ψυχή της!

Εκείνος πήρε τα χρήματα, με συλλυπήθηκε κι έφυγε γρήγορα. Το περιστατικό αυτό δεν τόπα σε κανέναν και το είχα ξεχάσει. Αλλά η ψυχούλα της δεν το ξέχασε και μούστειλε τις ευχαριστίες της”, είπε και σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού του τα δάκρυά του. Μετά χαμογέλασε γλυκά, μα τόσο γλυκά! Μέσα σ’ αυτό το χαριτωμένο χαμόγελο ο ιερέας διέκρινε το γλυκοχάραμα της αναγεννημένης Πίστεώς του. Η νύχτα της απιστίας έφυγε… – “Δοξασμένο τόνομά Σου Πολυέλεε Κύριε”, ψιθύρισε ο ιερέας κα τον αγκάλιασε με το βλέμμα του…

πηγη blablaworldnews.blogspot.gr

 Ρόμπιν Ουίλιαμς....

«Έχω πάει σε όλα τα ελληνικά νησιά .

Εκεί είδα αρχαιολογικούς χώρους που με έκαναν να σκεφτώ:

Δεν μπορώ να πιστέψω πως εδώ αναπαράγονται όλα όσα έχουμε διαβάσει στην ελληνική μυθολογία.

Η ελληνική ιστορία είναι κάτι στο οποίο πρέπει να υποκλιθεί ολόκληρη η ανθρωπότητα. Αυτό που δεν αλλάζει ποτέ, είναι η κληρονομιά, η ταυτότητά σου. Ο Παρθενώνας δεν φεύγει από την Αθήνα. Είναι εκεί για να υπενθυμίζει ότι όλη αυτή η πρόοδος και η ευημερία μπορούν να επιστρέψουν.

Σήμερα είμαι στην Αγγλία, για παράδειγμα, και δεν έχω να πάω πουθενά. Τι να δεις; Το παλάτι του Μπάκιγχαμ; Δε με νοιάζει. Όπως κι όταν πάω στη Γερμανία, δε με ενδιαφέρει να δω το Τείχος του Βερολίνου, το οποίο δεν είναι σύμβολο ευημερίας, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Αλλά κανείς δε μπορεί να αγνοήσει τη Δήλο, τον Παρθενώνα και τις Μυκήνες!»

 KYΠΡΟΣ 1974: "Δεν γνώρισα το χάδι του, αλλά μoυ φτάνει η αγάπη του για την Πατρίδα".

Η Ελένη Κόκκα, πέρσι ειχε πάει στην Κύπρο για να παραλάβει τα οστά του αγνοούμενου πατέρα της, που εντοπίστηκαν στο Κιόνελι. Είχε αναφέρει τότε:

«Αισθάνομαι βαθιά συγκινημένη γιατί ο πατέρας μου έφυγε μαχόμενος και έπεσε υπέρ Πίστεως και Πατρίδας.

Τα οστά του πατέρα μου Αρχιλοχία Κωνσταντίνου Κόκκα, βρέθηκαν στο σημείο όπου έπεσε νεκρός. Βρέθηκαν στην αντιαρματική τάφρο, όπου έγινε η μάχη στις 20 προς 21 Ιουλίου του 1974. Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε μια μαρτυρία που έλεγε πως ο πατέρας μου βλήθηκε θανάσιμα, αλλά χωρίς πειστήρια. Οι άδειες για τις ανασκαφές ξεκίνησαν τα τελευταία χρόνια διότι όλες αυτές οι εκτάσεις ανήκαν σε ιδιώτες. Έτυχε και κάποιος βρήκε ένα ίχνος οστού κι έτσι έσκαψαν σε μεγάλη απόσταση διότι έβρισκαν διάφορα διάσπαρτα κομμάτια. Τελικά από τις μαρτυρίες που είχαν και τις έρευνες, εντόπισαν δυο σκελετούς ανδρών του πατέρα μου και του Ανθυπασπιστή Θωμά Κουκούλη.

Νιώθουμε μεγάλη τιμή για τον πατέρα μας, για την λεβεντιά του, την αυτοθυσία του, ήταν παλικάρι 37 ετών. Πριν χρόνια στα στοιχεία που είχε δώσει η μητέρα μου ήταν πως φορούσε συνεχώς την βέρα του και ένα ρολόι. Βρέθηκε ένα ρολόι το βγάλαμε φωτογραφία και πιστεύω πως η μητέρα μου ίσως το αναγνωρίσει γιατί ήμουν μικρή τότε και δεν θυμάμαι. Βρέθηκαν επίσης πόρπες από ζώνες, κουμπιά από χιτώνια, κάλτσες που δεν ξέρουμε σε ποιον ανήκουν. Όλα βρέθηκαν διάσπαρτα, ενώ πολλά αλλοιώθηκαν.

Δεν γνώρισα το χάδι του, δεν άκουσα την φωνή του, την μορφή του, αλλά μου φτάνει η αγάπη του για την Πατρίδα. Η αδελφή μου θυμάται κάτι, αλλά όχι και πολλά. Η μητέρα μου θυμάται τα πάντα. Από το 2019 μας ενημέρωσαν εμάς τις κόρες του πως κάτι έχουν βρει και στην μητέρα μου το είπαμε σιγά σιγά. Αυτό που θέλαμε να γίνει τόσα χρόνια τελικά έγινε. Ήταν χρέος μας όλο αυτό. Πάντα λέγαμε πως έπρεπε να βρεθεί, να επαναπατριστεί και να ταφεί όπως του αξίζει στον τόπο του.

Η ταφή του θα γίνει στην πατρίδα του στο Πέτα Άρτας με όλες τις τιμές, ενώ σε λίγο διάστημα θα παραλάβουμε το ξίφος του».

Γενικό Επιτελείο Στρατού: «Ο Κόκκας Κωνσταντίνος του Παναγιώτου, υπηρετών ως Αρχιλοχίας Πεζικού εις ΕΛΔΥΚ/6ος Λόχος, εφονεύθη βληθείς υπό εχθρικών πυρών (Τούρκικων), κατά την επίθεσιν της ΕΛΔΥΚ την νύχτα 20/21 Ιουλ. 74, κατά του θύλακος Λευκωσίας, Τομεύς Κιόνελι, επεδείξατο εξαιρετικήν τόλμην και ανδρείαν, ως επικεφαλής Διμοιρίας, ενεργήσας κατά των εχθρικών πολυβολείων, και απωλέσθη επί του πεδίου της μάχης, χαρακτηρισθείς έκτοτε ως αγνοούμενος. Δι’ ό προτείνω την απονομήν εις τούτον του Αργυρού Αριστείου Ανδρείας».

Σημείωση: Το παράσημο αυτό δεν έχει απονεμηθεί μέχρι και σήμερα σε κανέναν πολεμιστή της Κύπρου, και φυσικά ούτε στον ηρωικώς πεσόντα διμοιρίτη του 6ου Λόχου της ΕΛΔΥΚ, Κωνσταντίνο Κόκκα.

Τιμώντας εκείνους οι οποίοι έδωσαν την ζωή τους υπέρ της ελευθερίας της Κύπρου, η Κυπριακή Κυβέρνηση απένειμε το 1996 στον Αρχιλοχία Κόκκα, το Μετάλλιο των Προμάχων της Ελευθερίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η Ελληνική Κυβέρνηση προήγαγε τον Αρχιλοχία Κόκκα στον βαθμό του Συνταγματάρχη και το 2007 απονεμήθηκε στην οικογένειά του Αναμνηστικό Μετάλλιο...

 ΜΟΝΟΜΑΧΗΣΕ ΕΞΙ ΩΡΕΣ ΜΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ΤΟΥΡΚΩΝ / ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΟ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΟΛΙ....

14 Ιουλίου 1907: Πεθαίνει ο καπετάν Μητρούσης

Ὁ καπετὰν Μητρούσης γεννήθηκε στὸ Χομόντος τοῦ κάμπου τῶν Σερρῶν. Τὸ ὄνομά του ἦταν Δημήτριος Γκογκολάκης, μὰ ἔγινε γνωστὸς μὲ τὸ «Μητρούσης», τὸ χαϊδευτικὸ ὄνομα ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ἡ μάνα του.

Μία μέρα τοῦ 1906 ποὺ δούλευε στὰ χωράφια, μπῆκαν Βούλγαροι κομιτατζῆδες σπίτι του καὶ ἔσφαξαν τὴ γυναίκα καὶ τὸ παιδί του. Ἔξαλλος τότε βγάζει τὸ κρυμμένο ὅπλο καὶ μὲ τὸν ξάδελφό του Γιοβάνη Οὔρδα ξεχύνεται σίφουνας στὰ χωριὰ Γκαμήλα, Ἔλσιανη, Καστάρκα καὶ Μελιγκόσδη, ὅπου σκότωσε ἀνθρώπους τοῦ βουλγαρικοῦ κομιτάτου.

Οἱ τουρκικὲς ἀρχὲς δυσκολεύτηκαν νὰ πιστέψουν ὅτι σὲ μία νύχτα εἶχε ἁλωνίσει τόσα χωριά. Βγῆκε πιὰ στὸ κλαρὶ μὲ τὸν Γιοβάνη καὶ τὸν ἀνηψιό του Μιχάλη Οὐζούνη καὶ ἔγινε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος τῶν Βουλγάρων.

Ἐνώθηκε μὲ τὸ μικρὸ σῶμα τοῦ ὁπλαρχηγοῦ Γιωργίου Γιαγκλῆ, ἑνὸς φουστανελοφόρου γίγαντα μὲ μεγάλα ξανθὰ γένεια ἀπ΄τὴν Ἱερισσὸ τῆς Χαλκιδικῆς. Τὸ εἶχαν ἐξοπλίσει οἱ ἀδελφοὶ Γερογιάννη, τοῦ Μακεδονικοῦ Συλλόγου τῆς Ἀθήνας, ἐπίσης ἀπὸ τὴ Χαλκιδική. Γι΄αὐτὸ ἦταν ἀνεξάρτητος ἀπ΄τὰ ἄλλα σώματα.

Ἦταν ἄριστος σκοπευτής. Μιὰ φορά, σὲ φασαρία ἐπάνω, ἔχασε τὸ μαχαίρι του καὶ χάλασε τὸν κόσμο νὰ τὸ βρῇ. Εἶχε χαράξει στὴ λαβή του μὲ γραμμές, πόσους ἕως τότε εἶχε ξεκάμει γιὰ ἀντίποινα τῆς γυναίκας του.... Ὁ Μητρούσης εἶχε κάμει λογιστήριο τὴ λαβὴ τοῦ μαχαιριοῦ του.

Βρέθηκε μέσα στὶς Σέρρες στὶς 14 Ἰουλίου τοῦ 1907, στὴ συνοικία Καμινίκια στὸ σπίτι ἑνὸς παπᾶ, κοντὰ στὴν ἐκκλησία τῆς Εὐαγγελίστριας. Κάποιος ὅμως τὸν πρόδωσε.

Ὅλη ἡ φρουρὰ τῶν Σερρῶν κύκλωσε ὅλη τὴ συνοικία καὶ τὸ σπίτι τοῦ παπᾶ. Ὁ Μητρούσης ἄφησε ἐπίτηδες ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα του καὶ ἔσφαξε τὸν ἀξιωματικὸ ποὺ μπῆκε μέσα. Ἄρχισε ἡ μάχη. Οἱ Τοῦρκοι ἔβαλαν φωτιὰ στὰ γύρω σπίτια. Ὁ Μητρούσης μὲ τοὺς συντρόφους του ἔφυγαν στὴν ἐκκλησία, ὅπου συνέχισαν τὴ μάχη. Εἶχε πάρει ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὴν ἀπόφαση νὰ πουλήσῃ ὅσο τὸ δυνατὸ πιὸ ἀκριβὰ τὴ ζωή του.

Ἐξακολούθησε νὰ πολεμᾶ μόνος ὧρες πολλὲς ἀπ΄τὸ καμπαναριό, ζωσμένος ἀπὸ χιλιάδες Τούρκους καὶ ἀπὸ τοὺς καπνοὺς τῶν σπιτιῶν ποὺ ἔκαιαν κὶ ἀφοῦ ἀποκεφάλισε τὸν ἀστυνομικὸ διευθυντὴ ποὺ πῆγε νὰ τοῦ προτείνῃ νὰ παραδοθῇ καὶ ἔρριξε καὶ τὴν τελευταία σφαίρα, αὐτοκτόνησε μὲ τὸ μαχαίρι. Δὲν θέλησε νὰ χαραμίσῃ ἄδικα οὔτε ἕνα φυσίγγι…

Ἔκαμε χαρακίρι πάνω ἀπὸ τὴ χακὶ στολή του, ἀπὸ τὸ χονδρὸ πλατὺ ζωνάρι καὶ τὶς φυσιγγιοθῆκες.

Μὲ τὸν θάνατό του ἀναδείχτηκε ὁ Μητρούσης «ὁ ἥρως τῶν ἡρώων». Ἀπ΄τὸ ὕψος τοῦ καμπαναριοῦ μονομάχησε ἕξι ὧρες μὲ ὁλάκερη μεραρχία, ἐνῶ κατάπληκτη μία πόλη παρακολουθοῦσε μὲ δέος τὸν ὑπέροχο ἀγώνα..

 Ο Δρ Μαρκ, ήταν διάσημος ογκολόγος. Μια μέρα πέταξε σε ένα σημαντικό συνέδριο σε άλλη πόλη, όπου θα του απονεμηθεί ιατρικό βραβείο. Ωστόσο, μία ώρα μετά την απογείωση, υπήρξε αναγκαστική προσγείωση στο πλησιέστερο αεροδρόμιο. Ο γιατρός νοίκιασε αυτοκίνητο και πήγε στο συνέδριο.

Λίγο μετά που έφυγε, ο καιρός χάλασε και ήρθε μια άσχημη καταιγίδα. Λόγω ισχυρής βροχής, το ίντερνετ εξαφανίστηκε στο navigator, έστριψε ανάποδα και χάθηκε.

Μετά από δύο ώρες οδήγησης, συνειδητοποίησε ότι είχε χαθεί. Ήταν πεινασμένος και κουρασμένος σαν κόλαση έτσι αποφάσισε να βρει κάπου να συντριβεί. Τελικά βρήκε ένα μικρό σπίτι. Απελπισμένος, βγήκε από το αυτοκίνητο και χτύπησε την πόρτα.

Μια γυναίκα άνοιξε την πόρτα.

Εξήγησε τον εαυτό του και της ζήτησε να χρησιμοποιήσει το τηλέφωνο. Η γυναίκα του είπε ότι δεν έχει τηλέφωνο, αλλά μπορούσε να μπει και να περιμένει μέχρι να βελτιωθεί ο καιρός.

Ο πεινασμένος, βρεγμένος και κουρασμένος γιατρός δέχτηκε την προσφορά της και μπήκε. Η γυναίκα του σέρβιρε ζεστό τσάι και του είπε ότι θα προσευχηθεί. Ο Δρ Μαρκ χαμογέλασε και είπε ότι πιστεύει μόνο στη σκληρή δουλειά.

Καθισμένος σε ένα τραπέζι πίνοντας τσάι, ο γιατρός παρακολούθησε τη γυναίκα στο αμυδρό φως των κεριών καθώς προσευχόταν δίπλα στην κούνια. Ο γιατρός κατάλαβε ότι η γυναίκα χρειαζόταν βοήθεια, οπότε όταν τελείωσε την προσευχή, τη ρώτησε:

Τι ακριβώς θέλεις από τον Θεό; Νομίζεις ότι ο Θεός θα ακούσει ποτέ τις προσευχές σου;

Η γυναίκα χαμογέλασε λυπημένη και είπε:

Το παιδί στην κούνια είναι ο γιος μου, ο οποίος πάσχει από ένα σπάνιο είδος καρκίνου και υπάρχει μόνο ένας γιατρός, το όνομα του είναι Μαρκ, που μπορεί να τον θεραπεύσει, αλλά δεν έχω χρήματα για να τον πληρώσω, εξάλλου ο Δρ Μαρκ ζει σε άλλη πόλη. Ο Θεός ακόμα δεν απάντησε στην προσευχή μου αλλά ξέρω ότι θα το κάνει.. και τίποτα δεν θα σπάσει την πίστη μου.

Σοκαρισμένος και χαμένος για την ομιλία ο Δρ. Μαρκ μόλις ξέσπασε σε κλάματα. Ψιθύρισε:

Ο Θεός είναι μεγάλος...

Θυμήθηκε όλα όσα του συνέβησαν σήμερα: μια δυσλειτουργία στο αεροπλάνο, την καταρρακτώδης βροχή που τον έκανε να παραστρατήσει· και όλα αυτά συνέβησαν επειδή ο Θεός όχι μόνο απάντησε στην προσευχή της, αλλά του έδωσε και την ευκαιρία να βγει από τον υλικό κόσμο και κατέστη δυνατό να βοηθήσει την φτωχή άτυχη γυναίκα που δεν είχαν τίποτα άλλο παρά προσευχή...

Nana Gulordava-Avramaki

Στην Ιαπωνία, κατά τη διάρκεια του πολέμου, αυτό το αγόρι κουβαλούσε στην πλάτη του τον νεκρό αδερφό του για να τον θάψει. Ένας στρατιώτης τον παρατήρησε και του ζήτησε να αφήσει αυτό το νεκρό παιδί για να μην κουραστεί. Του απάντησε:

Δεν είναι βαρύς, είναι ο αδερφός μου!

Ο στρατιώτης κατάλαβε και ξέσπασε σε κλάματα.

Από τότε, αυτή η εικόνα έχει γίνει σύμβολο ενότητας στην Ιαπωνία.

Ας είναι αυτό το σύνθημά μας:

"Δεν είναι βαρύς. Είναι ο αδερφός μου... Είναι η αδερφή μου."

Αν πέσει, σηκώστε τον.

Ακόμα κι αν κουραστείς, βοήθησέ τον,

Και αν η υποστήριξή του είναι αδύναμη,

Κι αν κάνει λάθος, συγχώρεσέ τον

Κι αν τον εγκαταλείψει ο κόσμος, σήκωσέ τον στην πλάτη σου, γιατί δεν είναι βαρύς

είναι ο αδερφός σου...

 

ΕΝΑ αγόρι δώδεκα ετών πέθανε στην ενορία του π. Αλεξίου. Στην ζωή του το παιδί αυτό ήταν ιδιαίτερα ήσυχο και το σκέπαζε ή χάρη του Θεού. Ήταν σαν άγγελος και όλοι το θεωρούσαν έτσι. Παντού όπου στεκόταν μετέδιδε γαλήνη. Αν σε μια παρέα ακουγόταν σφοδρή συζήτηση ή τσακωμοί, το παιδί στεκόταν σ' αύτη σιωπηλά, χωρίς να πει ούτε μια λέξη!

Αλλά από τα αγνά του μάτια πεταγόταν σαν ένα ουράνιο φώς και όταν οι μεγάλοι καταλάβαιναν ότι είναι δίπλα τους ό άγγελος αυτός, σταματούσαν αμέσως το μάλωμα. Και όταν γινόταν τελεία ησυχία στην παρέα, το παιδί χαμογελούσε αγνά και πήγαινε άλλου.

Οι άνθρωποι παρατηρούσαν ότι το παιδί αυτό δεν πήγαινε ασκόπως πέρα δώθε, όπως τα άλλα παιδιά, αλλά πήγαινε και στεκόταν εκεί που ήσαν τσακωμοί και σφοδρές συζητήσεις για να τις καθησυχάσει. Για να αποκατασταθεί κάπου ή ειρήνη ήταν αρκετό να παρουσιαστεί το παιδί αυτό, γι' αυτό και το έλεγαν αγγελούδι τους.

Και πραγματικά είχε αγγελική εμφάνιση. Τα μαλλάκια του, τα μάτια του, το χαμόγελο του το παρουσίαζαν σαν άγγελο. Όταν χαμογελούσε έλαμπε. Οι γονείς του ήσαν απλοί χωρικοί άνθρωποι και το υπεραγαπούσαν. Αλλά και όλοι στο χωριό υπεραγαπούσαν αυτό το αγόρι-το αγαπούσαν περισσότερο ακόμη και από τα δικά τους παιδιά.

Κάποτε στο χωριό έγινε μια μεγάλη πανήγυρη. Με την ευκαιρία της πανήγυρης αυτής, που κράτησε πολύ, οι χωρικοί κάτοικοι του χωρίου μέθυσαν. Μετά το μεθύσι έγιναν πολλές αμαρτίες και ασωτίες στο χωριό. Γι` αυτόν τον λόγο το παιδί, για το οποίο μιλήσαμε, αρρώστησε σοβαρά από στενοχώρια και σε λίγες μέρες πέθανε.

Όταν διαδόθηκε στο χωριό το νέο του θανάτου του παιδιού, τότε οι χωρικοί ξύπνησαν από την μέθη της ασωτίας τους, σκέφτηκαν σοβαρά και ξέσπασαν σε θρήνο. Κάθε ένας κατηγορούσε τον εαυτό του για τον θάνατο τού παιδιού και θεωρούσε τον θάνατο του σαν μια τιμωρία για την δική του ακολασία. Γερόντισσες γυναίκες οδύρονταν γι` αυτό το κακό και όλο το χωριό συγκεντρώθηκε στο σπίτι των γονέων τού παιδιού με βαθειά μετάνοια για τις παραβάσεις τους.

Το αγόρι ήταν ξαπλωμένο στο φέρετρο σαν ζωντανό• ένα χαμόγελο ήταν στα χείλη του.

Ήταν ένας σιωπηλός αλλά βαρύς έλεγχος των χωρικών για τα αμαρτήματα τους. Όσοι το κοίταζαν κατέβαζαν το κεφάλι τους από ντροπή και έκλαιγαν.

Για μια ολόκληρη εβδομάδα, κατά την οποία όλοι έκλαιγαν για τις ασωτίες τους στην πανήγυρη, πού προκάλεσαν τον θάνατο τού παιδιού, δεν το έθαψαν.

Άρχισε όμως να παρουσιάζεται ή φθορά και πρασινωπά εξανθήματα εμφανίστηκαν στα χέρια του, χωρίς όμως να μυρίζει το σώμα τού νεκρού παιδιού.

Τότε μετέφεραν το φέρετρο στην Εκκλησία και ό π. Αλέξιος Γκνεούσεβ άρχισε να ψάλλει την νεκρώσιμη Ακολουθία. Ό Άγιος Ιερέας με δυσκολία από τα κλάματα του έψαλλε την Ακολουθία.

Ή ώρα ήταν 5 μ .μ. όταν θα δινόταν ό τελευταίος ασπασμός. Είναι αδύνατον να περιγραφεί τί γινόταν στην Εκκλησία. Φωνές και κλάματα ακούγονταν. Κτυπούσαν τα στήθη τους. Κάθε ένας θυμούμενος τις ακολασίες του στην πανήγυρη, κατηγορούσε τον εαυτό του ως υπεύθυνο για τον θάνατο τού παιδιού.

Ό π. Αλέξιος στεκόταν στο Ιερό Βήμα, προ τού θυσιαστηρίου, με υψωμένα τα χέρια του στον ουρανό και τόλμησε να κάνει την έξης προσευχή στον Θεό με φωνή ακουστή σε όλο το εκκλησίασμα:

«Θεέ μου, Θεέ μου!

Βλέπεις ότι δεν έχω την δύναμη μέσα μου να δώσω τον τελευταίο ασπασμό σ' αυτό το παιδί!

Μην επιτρέψεις σε εμέ, σε ένα γέροντα άνθρωπο, δούλο Σου και Ιερέα Σου, να αφήσω ντροπιασμένος αυτήν την Εκκλησία, γιατί ό εχθρός της ανθρωπότητας θα με περιπαίξει, τον υπηρέτη Σου, επειδή διέκοψα την Ακολουθία για την αδυναμία μου. Άλλα είναι πέρα από την δύναμη μου.

Άκουσε τα βογγητά τού μετανοούντος λαού Σου.

Δες την οδύνη των καρδιών αυτών των γονέων.

Άκουσε, Κύριε, την αίτηση μου, την δέηση ενός γέροντα Ιερέα:

Μη μας στερήσεις από όσα μας έδωσες για την διόρθωση μας, για την διδασκαλία μας και για την δόξα τού αγίου Σου ονόματος.

Δεν μας είπες, Κύριε, ότι θα μας δώσεις ότι Σου ζητήσουμε με πίστη;

Συ δεν είσαι, πολυέλεε Κύριε, που μας είπες "Αιτείτε και δοθήσεται ύμίν...";

Ώ Δίκαιε Θεέ μου!

Σ' αυτήν την Εκκλησία δεν μπορεί κανένας να πλησιάσει αυτό το παιδί και να τού δώσει τον τελευταίο ασπασμό.

Εγώ είμαι ένας γέροντας άνθρωπος.

Και εγώ, επίσης, δεν έχω την δύναμη... ΤΩ Θεέ μου, σπλαχνίσου μας! Άκουσε μας, Κύριε και Θεέ μας...».

Και σιώπησε...

Σε λίγο ό Ιερέας έπεσε στα γόνατα μπροστά στο Θυσιαστήριο και φώναξε με δυνατή φωνή:

«Έτσι, Κύριε, έτσι, άλλα ανάστησε αυτό το παιδί, γιατί τίποτε δεν είναι αδύνατο σε Σένα.

Συ είσαι ό Κύριος μας, ό Κυβερνήτης μας...

Σε παρακαλώ, όχι με υπερηφάνεια, άλλα με ταπείνωση...».

Τότε, σαν μια λάμψη αστραπής φάνηκε και ένας δυνατός κρότος ακούστηκε ως απάντηση στον γέροντα Ιερέα, τον γονατισμένο ενώπιον του Θυσιαστηρίου!...

Γυρίζοντας πίσω, ό Ιερέας είδε το αγόρι να είναι όρθιο στο φέρετρο και να κοιτάζει προς όλες τις διευθύνσεις"!

Όταν ό Ιερέας είδε ότι το παιδί ήταν όρθιο στο φέρετρο, έπεσε πάλι στα γόνατα του μπροστά στο Θυσιαστήριο και κλαίοντας σιωπηλά, άρχισε να ευχαριστεί τον Θεό για το θαύμα. "

Έπειτα σηκώθηκε και χωρίς να πει λέξη κατευθύνθηκε προς το φέρετρο. Γύρω από το φέρετρο γινόταν μια απερίγραπτη ενθουσιαστική ταραχή.

Με δυσκολία ό Ιερέας προχώρησε διά μέσου τού πλήθους στο φέρετρο, πήρε το παιδί στην αγκαλιά του, το έφερε στο Ιερό, το έβαλε σε μια καρέκλα και αυτός έπεσε στα γόνατα. "

Έπειτα κοινώνησε το αναστημένο παιδί τα άχραντα Μυστήρια και μετά το παρέδωσε στους γονείς του, οι οποίοι το μετέφεραν στο σπίτι.

Ό π. Αλέξιος όμως δεν έφυγε από την Εκκλησία αμέσως. Ήταν τόση ή συγκίνηση του από το συμβάν, ώστε δεν μπορούσε να φύγει.

Κάθισε στον Ναό και διάβασε τον Ακάθιστο στην Θεοτόκο. Κατόπιν, βαθειά συγκλονισμένος, παρέμεινε κλινήρης επί μία εβδομάδα.

Μετά το θαύμα, ό Μπάτιουσκα Αλέξιος έζησε τρία ακόμη χρόνια.

Το παιδί έζησε έξι ακόμη χρόνια μετά την ανάσταση του και πέθανε σε ηλικία δέκα οκτώ ετών.

Τόση είναι ή δύναμη της προσευχής! Τόση είναι ή τόλμη που έχει στο Θεό ένας Άγιος Ιερέας!.

Βιβλίο: ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΟΡΛΩΦΣΥ. ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ΤΟΥ Κ ΑΙΩΝΟΣ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΠΟΥΛΑΤ. ΤΒΕΡ 1992