Η νέα εποχή βρίσκει τα πλήθη έτοιμα να πιστέψουν σε οτιδήποτε θα τους πλασαριστεί σαν πραγματικότητα. Αποστεωμένη ψυχικά , με μηδενική ικανότητα λογικής και σύνθετης σκέψης η ανθρωπότητα είναι πανέτοιμη να υποδεχτεί τον επόμενο Μεσσία. 

Όταν ακούω πως το φάντασμα του φασισμού επιστρέφει κάτι παθαίνω. Όχι φόβο, κάθε άλλο, κοιτάζω με ειρωνικό ύφος αυτούς τους γνωστούς πεφτοσυνεφάκηδες που ανακαλύπτουν κάθε φορά τον τροχό από την αρχή.
Γράφει ο vasiliskos

Κατ΄αρχήν να διευκρινήσουμε κάτι, όταν λέμε ο φασισμός επιστρέφει , πιθανότατα εννοούμε εκείνο τον ιστορικό φασισμό με τα σημαιάκια, τα εμβατήρια, τις στολές και τις καλογυαλισμένες μπότες, με τα γνωστά ανθρώπινα κοπάδια να συντάσσονται σε γραμμές και να εκτελούν εντολές μιας άρχουσας τάξης που έχει χρησιμοποιήσει για να κάνει τις βρομιές της αντί για τους γνωστούς χαρτογιακάδες, άχρηστους των δήθεν δημοκρατικών πολιτευμάτων, κάποιο καραβανά, ή κάποια ομάδα που την έχει δει εθνοσωτήρια ή στη χειρότερη περίπτωση όπως συνέβη στο παρελθόν "επίλεκτη φυλή" που ονειρεύεται να κυριαρχήσει το πλανήτη.

Εν τω μεταξύ οι επάνω, η κορυφή είναι πάντα η ίδια. Αλλάζουν μόνο τα όργανα που χρησιμοποιεί και αναμορφώνει τους στόχους της. Όμως η ουσία είναι πολύ πιο σοβαρή. Όλος ο ανθρώπινος πολιτισμός όπως έχει διαμορφωθεί είναι απόλυτα φασιστικός. Η επάνοδος της πιο σκληρής μορφής του δεν είναι τίποτα άλλο παρά το αποτέλεσμα των ψευτοδημοκρατιών που δεν μπορούν πλέον να κρατήσουν τα προσχήματα και να παριστάνουν τις αγαθές παρθένες.

Ζούμε ήδη σε απολυταρχικά, τυραννικά καθεστώτα. Καθεστώτα που έχουν πάρει φασιστικές αποφάσεις για τη ζωή των ανθρώπων και για τις τύχες ολόκληρων κρατών. Η σύγχρονη τυραννία είναι καλυμμένη πίσω από το πέπλο της δήθεν δημοκρατίας και ανάπτυξης και απευθύνεται σε πληθυσμούς που είναι διαμορφωμένοι συνειδησιακά να αποδέχονται σιωπηλά και αδιαμαρτύρητα κάθε ασυδοσία, γιατί ακριβώς έχουν χρησιμοποιηθεί εξελιγμένα μοντέλα ολοκληρωτικής χειραγώγησης των μαζών.

Οι σημερινές "δημοκρατίες" μπορεί να μην φορούν καλογυαλισμένες μπότες αλλά έχουν το ίδιο πατημένο το κεφάλι των πολιτών που αποτελούν υποτίθεται την ουσία του πολιτεύματος, και χρησιμοποιούν μεθόδους απόλυτα φασιστικές για να επιβάλλουν το σκοπό τους στους μοιραίους και αδύναμους να αντισταθούν ανθρώπους.

Όλοι αυτοί που παριστάνουν τα δήθεν κόμματα και που κάνουν αυτά τα καραγκιοζιλίκια πως τσακώνονται τάχα για το ποιος θα είναι που θα βάλει στο τραπέζι μια νέα πρόταση διακυβέρνησης και άσκησης της πολιτικής, είναι μέλη της ίδιας οικογένειας αδίστακτων, ίδιες συμμορίες που λυμαίνονται τον κρατικό κορβανά και τις ζωές των ανθρώπων.

Αυτοί οι ίδιοι που χτυπιούνται για τα δημοκρατικά τους ιδεώδη είναι οι υποκινητές και δημιουργοί των νεοφασιστικών οργανώσεων, του ρατσιστικού λόγου, της βίας. Η ανθρωπότητα ήταν και είναι ένας απέραντος ωκεανός, που έχει ένα βασικό κανόνα. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Το μεγάλο ψάρι έχει διάφορες μορφές. Είναι η επιβολή του δυνατού πάνω στον αδύνατο. Μια κυβέρνηση μπορεί να ασκεί τυραννικά τα καθήκοντά της, το ίδιο κι ένας πατέρας, ένας σύζυγος, ένα σύντροφος. Ο εργοδότης στον υφιστάμενο. Το αρσενικό πάνω στο θηλυκό. Ο αρτιμελής πάνω σε ένα ανάπηρο. Ο τραμπούκος πάνω στον ανυπεράσπιστο. Ο φανατισμένος απέναντι στον αλλόπιστο.

Όλος αυτός ο ανόητος, ρηχός, επιδερμικός πολιτισμός, έχει θεοποιήσει τη δύναμη πάνω από το συναίσθημα. Την λατρεία της σάρκας πάνω από το πνεύμα. Όλα είναι κρέας. Αναλώσιμο. Μια τεράστια κρεατομηχανή που ξερνάει συνεχώς μπιφτέκια έτοιμα για εύκολη κατανάλωση σε φτηνιάρικα ταχυφαγεία. Οι κοινωνίες μπορούν και αποδέχονται εύκολα ολοκληρωτικές αντιλήψεις, μέτρα καταστολής, αφαίρεση συνταγματικών δικαιωμάτων, υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, γιατί ο φασιστικός τρόπος σκέψης  είναι οικείος στις κοινωνίες - αγέλες.  Έχουμε εκπαιδευτεί να μισούμε πιο εύκολα από ότι να αγαπούμε. Να κατακρίνουμε αντί να κατανοούμε. Να απαιτούμε χωρίς να δίνουμε. Να επιλέγουμε το ασφαλές κακό από το αβέβαιο κακό.  Ακόμα κι αυτοί που ανατριχιάζουν στη λέξη, οι περισσότεροι, έχουν υπάρξει ή είναι μικροί φασίστες στη ζωή τους σε κάποια μορφή. Ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να διαδηλώνει για ένα αποτρόπαιο γεγονός, όπως η δολοφονική επίθεση σε ένα συγκεκριμένο άτομο, εκείνος που συμμετέχει σε μνήμες από σκοτεινές εποχές της ιστορίας και δακρύζει,  στην υπόλοιπη ζωή του μπορεί να είναι εκείνος που κλείνει τα μάτια σε ομαδικές εξοντώσεις πληθυσμών, στους συνεχείς βιασμούς της ζωής σε κάθε επίπεδο, είναι ο ίδιος που αισθάνεται ασφαλής ψηφίζοντας ανθρώπους αποδεδειγμένα σάπιους για να εξασφαλίσει το τομάρι του, συνένοχος στα εγκλήματα που θα διαπράξουν.

Σε ένα φασιστικό καθεστώς οι στοχοποιημένοι εχθροί του συστήματος διώκονται άμεσα με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ στις ψευτοδημοκρατίες αφανίζονται σιγά σιγά με το μαρτύριο της σταγόνας. Η τακτική όμως του στοχευμένου αντιπάλου, και του καθήκοντος να τον εξαφανίσεις από το οπτικό πεδίο, ισχύει και στα δύο καθεστώτα, η διαφορά είναι πως σε ένα φασιστικό καθεστώς ο στόχος γίνεται συγκεκριμμένος, για να στρέφει τα βλέμματα σε εκείνη τη κατεύθυνση και να αποσπά τη προσοχή από όλες τις βρομιές που κάνει το καθεστώς, ενώ στην καπιταλιστική φιλελεύθερη κοινωνία ηγετίσκοι, υπάλληλοι του μεγάλου κεφαλαίου, δίνουν μια ποικιλία από εναλλακτικές, δήθεν, για να παραμυθιάζονται οι άνθρωποι πως δεν διώκονται, δεν συλλαμβάνονται, δεν περνάνε από εκτελεστικά αποσπάσματα, γιατί έχουν μια ιδέα, ένα όραμα, γιατί έχουν το τάδε χρώμα, ή τη τάδε θρησκεία.

Στη βάση όμως τα νήματα τα κινούν οι ίδιοι, στη μεγάλη σκακιέρα, όπου το παιχνίδια αλλάζει ανάλογα με το ποιος και πότε κάνει την κίνηση ματ. Οταν οι μάζες δυστυχούν και εξαθλιώνονται εμφανίζονται πάντα σωτήρες να τις μαζέψουν σε ένα μεγάλο μαντρί. Οταν ο στόχος που υπάρχει πίσω από αυτό το θέατρο επιτυγχάνεται, τις ξαμολάνε πάλι τάχα ελεύθερες, πάλι με κάποιο σωτήρα που τις έσωσε.  Η ουσία όμως της ανθρώπινης ύπαρξης σε κάθε περίπτωση, παραμένει ψυχικά ευνουχισμένη, νοητικά υποβαθμισμένη, μια ύπαρξη καταδικασμένη να μην μπορεί να κατανοήσει που βρίσκεται το κλειδί της ευδαιμονίας, της χαράς της ζωής, της ψυχικής γαλήνης, του νοητικού πλούτου.                                                                         

Το πείραμα του κορονοϊου απέδειξε πόσο οικεία είναι η αποδοχή της επιβολής της τάξης στις ανθρώπινες κοινωνίες. Πόσο εύκολα οι άνθρωποι μπορούν να παραδώσουν την ελευθερία τους με αντάλλαγμα την προσωπική τους ασφάλεια που θα τους την προσφέρει το σύστημα. Είδαμε πολίτες να δημιουργούν συναισθήματα απέχθειας και μίσους έναντι ανθρώπων που έδειξαν ανυπάκουοι. Έτσι απλά χωρίς να υπάρξει κανένα όργανο της τάξης που να τους το επιβάλει. Τους επέβαλαν απλά πως αυτοί οι τάδε είναι οι κακοί. Και άμεσα το αποδέχτηκαν σαν φυσική επιλογή. Το πείραμα του κορονοϊου ήταν μεγαλιώδες, γιατί για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, απέδειξε πως για τον μαζικό εκφοβισμό και χειραγώγηση των μαζών, δεν χρειάζονται καν πλέον ΕΧΘΡΟΙ υπαρκτοί, δηλαδή άτομα που λόγω αντιλήψεων γίνονται επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε τέτοια κατάντια, που μπορεί πλέον να απειλείται από ...το αόρατο!!!

Η νέα εποχή βρίσκει τα πλήθη έτοιμα να πιστέψουν σε οτιδήποτε θα τους πλασαριστεί σαν πραγματικότητα. Αποστεωμένη ψυχικά , με μηδενική ικανότητα λογικής και σύνθετης σκέψης η ανθρωπότητα είναι πανέτοιμη να υποδεχτεί τον επόμενο Μεσσία.  Ένα Μεσσία που θα ικανοποιήσει τις βουλιμικές της επιθυμίες της σάρκας και θα συγχωρέσει την πνευματική ανορεξία της. Ένα θεό κομμένο και ραμμένο πάλι στα μέτρα του ασήμαντου τίποτα. Μπορούμε να ανακόψουμε αυτή τη πορεία? Ναι μπορούμε. Όχι όλοι. Αλλά αρκετοί μπορούμε. Και θα το κάνουμε.