Ο λόγος του πατρός Ειρηναίου για τον Μακεδονικό Αγώνα και αυτοί που «στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν»

Γράφει ο Ιωάννης Αμπατζόγλου – Στις 13 Οκτωβρίου 2018 τελέστηκε μνημόσυνο & τρισάγιο για τον Παύλο Μελά στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής στο Πισοδέρι της Φλώρινας. 
Εντός αυτού του ιστορικού ναού και συγκεκριμένα κάτω από την Αγία Τράπεζα του παρεκκλησίου του Αγίου Χαραλάμπους, είχε αρχικά ταφεί το 1904, η κεφαλή του ήρωα μακεδονομάχου Παύλου Μελά, από τον ιερέα του Πισοδερίου, τον παπά Σταύρο Τσάμη.

Σε αυτόν τον ναό λοιπόν, μετά το μνημόσυνο και το τρισάγιο που τελέστηκε, ο Αρχιμανδρίτης Ειρηναίος Χατζηεφραιμίδης, παρουσία του Μητροπολίτη Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, Θεόκλητου Πασσαλή, εκφώνησε έναν λόγο για τον Παύλο Μελά (εδώ). Έναν λόγο, ο οποίος σε συνδυασμό με την φόρτιση του τόπου αυτού – της εκκλησίας αλλά και ολόκληρου του Πισοδερίου – πέρασε μηνύματα στις ψυχές των παρευρισκομένων με τρόπο σχεδόν μεταφυσικό.

Μας μετάγγισε την ευλογία του Αγώνα για την Μακεδονία κι ας έχουν περάσει 110 χρόνια από τη λήξη του. Προϋπόθεση για αυτή τη μυστική μετάγγιση – μυσταγωγία, οι κοινές αξίες, τα κοινά ιδανικά των μετεχόντων, με αυτά του Παλληκαριού, δηλαδή του Παύλου Μελά.

Η πλήρης απουσία εκπροσώπου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από αυτό το μνημόσυνο–τρισάγιο απλώς σημειώνεται, άλλωστε έχουμε πειστεί ότι για αυτούς η Μακεδονία δεν είναι κάτι σημαντικό, αποτελεί απλά ένα αντικείμενο προς συναλλαγή.

Η εξαιρετική ομιλία του πατρός Ειρηναίου για τον Παύλο Μελά μας συγκίνησε, ενώ ο επίλογός της μας καθήλωσε. Ακολουθεί ο επίλογος αυτής της ομιλίας:

«Σεβασμιότατε και αγαπητοί μου, ευρισκόμενοι σήμερα στην Αγία Παρασκευή Πισοδερίου, εναποθέτουμε στον Ήρωά μας τα μωβ λουλούδια του πένθους μας, αλλά και τα λευκά της ευγνωμοσύνης. Το δάκρυ μας αλλά και τον θαυμασμό μας.

Μπροστά στον Ήρωά μας, που μας βλέπει από τα θεωρεία του ουρανού, κάνουμε τούτη τη στιγμή τάμα στη μνήμη του και στη θυσία του. Τις κερκόπορτες που άνοιξαν οι περισπούδαστοι, αυτοί που πισωπατήσαν, θα τις κλείσουμε, με τους Αγώνες μας που μας ενέπνευσες εσύ Ήρωά μας και Παλληκάρι μας.

Όπως είχες πεί, “Η Μακεδονία είναι οι πνεύμονες όλης της Ελλάδος και άνευ αυτών η λοιπή Ελλάς δεν δύναται να ζήσει. Ας αφήσουμε τας συγκινήσεις και ας σπεύσωμεν εις την φωνήν της, ενόσω είναι καιρός”.

Και εμείς λοιπόν σου λέμε ότι θα σπεύσουμε στο κάλεσμά της. Δεν σε κλαίμε μόνο όπως ο Καραβαγγέλης εκείνο το βράδυ στην Καστοριά μπροστά στο ακέφαλο σκήνωμά σου, αλλά και σε θαυμάζουμε για την παρακαταθήκη που μας άφησες.

Ότι, οι μάχες δεν κερδίζονται με τους χαμηλούς τόνους, αλλά με τους Αγώνες. Και ο Αγώνας είναι μισή νίκη. Αν, όπως έλεγαν οι λατίνοι, “Nomen est omen”, το όνομα είναι σημάδι, το όνομα είναι σημαία, το όνομα είναι σύνθημα στη μάχη και σφραγίδα και εμείς λοιπόν σου υποσχόμαστε ότι ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΥΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ, το μοναδικό όνομα που έχει του ονείρου μας η γη, αυτή η Μακεδονική.

Την κληρονομιά που μας άφησες δεν θα την παραδώσουμε τώρα, στους άγονους καιρούς μας, ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΠΟΙΟΙ ΣΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ ΤΑ ΕΔΡΑΝΑ ΚΑΘΙΣΑΝ. Θα βαδίσουμε γερά Μελά στα χνάρια σου, στα ίχνη που άφησες πίσω σου, εσύ ο ρηξικέλευθος Μελάς. Ο Μακεδονικός αγώνας αγαπητοί μου δεν τελείωσε.

Όπως είχε ειπωθεί σε αυτήν την εκκλησία το 1984, στα 80 χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, ο Μακεδονικός Αγών δεν αποτελεί μόνον παρελθόν. Μπορεί να γίνει και ένα ένδοξο αλλά ηρωικό μέλλον. Με την ευχή σας Σεβασμιότατε».

Με τέτοιους ιερείς σαν εσάς πάτερ Ειρηναίε, θα τις κλείσουμε τις κερκόπορτες, να είστε σίγουρος. Όσο για αυτούς που τις άνοιξαν, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας δώσουν την ευκαιρία και την χαρά να γράψουμε μία ακόμα σελίδα αγώνων στην ιστορία της Μακεδονίας, στην ιστορία της Ελλάδας.

Το Πισοδέρι αποτέλεσε σημείο αναφοράς και σε αυτό που πολλοί αποκαλούν «Νέο Μακεδονικό Αγώνα». Στην πραγματικότητα όμως είναι αυτό που τονίσατε στην ομιλία σας, είναι ο ίδιος αγώνας, αυτόν που είχε ξεκινήσει τότε το Παλληκάρι.

Το Πισοδέρι σημαντικό τότε, σημαντικό και τώρα. Το έφερε η μοίρα, ώστε αυτό το χωριό να είναι ο χώρος όπου εκδηλώθηκε η αντίδραση των Ελλήνων πολιτών εναντίον της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών, στις 17 Ιουνίου του 2018. Και εσείς πάτερ Ειρηναίε εκείνη την ημέρα, την ώρα της υπογραφής της επαίσχυντης αυτής συμφωνίας, μαζί με τον παπά Κώστα και τον πάτερ Αναστάσιο, στην εκκλησία των Ψαράδων, τελέσατε μνημόσυνο υπέρ πεσόντων ιερέων από τους Βουλγάρους Κομιτατζήδες κατά τον Μακεδονικό Αγώνα, χτυπώντας ταυτόχρονα πένθιμα τις καμπάνες (εδώ).

Τι και αν το καθεστώς προσπάθησε να σας σταματήσει στέλνοντάς σας τρεις φορές την αστυνομία. Εσείς εκεί, επί το έργον.

Όσο για αυτούς, που όπως λέτε «στης ντροπής τα έδρανα καθίσαν», έχω να προσθέσω μόνον κάτι που τους διαφεύγει. Ότι, τον Εφιάλτη και τον Νενέκο δεν τους ξέχασε, ούτε η ιστορία, αλλά ούτε ο Αθηνάδης και ο Σαγιάς…