Οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς, ἐξ ἀριστερῶν, ὁ

πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὁ Δημητριάδος

Γερμανός, καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος,

οἱ ἐκ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου

ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν

τήν 13ην Μαΐου τοῦ 1935

«Καταδικασθέντες ἀδίκως ὑπό

Σχισµατικῆς Συνόδου εἰς καθαίρεσιν. . . διότι εἴχοµεν τό θάρρος καί τήν

ψυχικήν εὐσθενίαν νά ἀναπετάσωµεν τό ἔνδοξον καί τετιµηµένον λάβαρον

τῆς Ὀρθοδοξίας, θεωροῦµεν ποιµαντορικόν καθῆκον ἡµῶν, πρίν

ἤ ἀποχωρισθῶµεν, νά ἀπευθύνωµεν ὑµῖν τοῖς ἀκολουθοῦσι τό Πάτριον

καί Ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον τάς ἑξῆς Ποιµαντορικάς παραινέσεις:Ἀκολουθοῦντες πιστῶς τό Ἀποστολικόν «Στήκετε καί κρατῆτε τάς

παραδόσεις, ἅς ἐδιδάχθητε εἴτε διά λόγου εἴτε δι᾽ ἐπιστολῆς ἡµῶν» µή

παύσητε ἀγωνιζόµενοι δι᾽ ὅλων τῶν νοµίµων καί Χριστιανικῶν µέσων

ὑπέρ τῆς κατισχύσεως καί ἐπιβραβεύσεως τοῦ Ἱεροῦ ἡµῶν Ἀγῶνος, . .