Πετρος Καλαιτζης

Μετά από πάρα πολύ ώριμη σκέψη αποφασιζω φέτος να απέχω απο το βρόμικο εκλογικό σάπιο σύστημα.

αμφισβητώ την νομιμότητα της βουλής δεν τους πιστεύω ουτε τους εμπιστεύομαι !

η ψήφος μου δεν έχει καμία δύναμη μιας κ η singular logic ξέρει ήδη τι θα βγάλει !

3 δεν θέλω να είμαι μέρος μιας μ@φίας που με σκοτώνει λίγο λίγο κάθε μέρα με λύσσα

4 δεν έχω αμνησία

6το μεγαλύτερο ποσοστό από αυτούς δεν είναι καν Έλληνες άρα δεν γουστάρω να με εκπροσωπεί κάνεις τους

6 και το κυριότερο τους έχω αηδιάσει.

Η επόμενη φορά που θα πάω στην κάλπη θα πάω με δόξα και τιμή ΜΟΝΟ όταν επανέλθει στην Ελλάδα η ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ.

Καλή λευτεριά σε ολους τους Ελληνες υπό την σκέπη του ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ + ΑΜΗΝ

 Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν οι πρώτοι που απαρνήθηκαν την ειδωλολατρία του 12θεου.

Στην αρχαία Ελλάδα δεν χρειαζόταν να έχει κάποιος πολύ μυαλό για να απαρνηθεί την πίστη στις μυθοπλασίες για τον Δία και την Ήρα.... Και δεν χρειαζόταν καθόλου βία στην μετά Χριστόν εποχή -όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι άθεοι- για να πιστέψει κάποιος ότι στην χριστιανική διδασκαλία αποκαλύπτεται ο Αληθινός Θεός!

Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, χωρίς να τους πιέσει κανείς, αρνήθηκαν την πλάνη της ειδωλολατρίας και της πολυθεΐας.

1. Ο Ξενοφάνης ο Κολοφώνιος (570-480 π.Χ.) τόλμησε να αρνηθεί την κρατούσα ειδωλολατρική θρησκεία της εποχής του και να διακηρύξει επίσημα: «Είς Θεός, εν τε θεοίσι καί ανθρώποισι μέγιστος ούτε δέμας θνητοίσι όμοιος ουδέ νόημα». Όμως «πάντα θεοί σ’ ανέθηκαν Όμηρος θ’ Ησίοδος τε… όσσα παρ’ ανθρώποισιν ονείδεα και ψόγος εστίν, κλέπτειν, μοιχεύειν τε και αλλήλους απατεύειν» (Ξενοφ. Απ.,11)! Τους θεούς (του 12θεου) θεωρούσε εξ ολοκλήρου αποκυήματα της ανθρώπινης φαντασίας, ανάρμοστα για τη θεία φύση. Υποστήριζε μάλιστα πως όσοι πιστεύουν ότι οι θεοί γεννήθηκαν, ασεβούν το ίδιοι με όσους λένε πως οι θεοί πεθαίνουν.

2. Ο Ηράκλειτος (540-480 π.Χ.) επιζητούσε «εξαγνισμόν από τα είδωλα» και πνευματική λατρεία του θείου (Αποστ.5, Diels). Συνέλαβε την έννοια του ενός Θεού υποστηρίζοντας πως « Έν πάντα… εκ πάντων έν καί εξ ενός πάντα…ταυτό τε ζών καί τεθνηκός καί εγρήγορος καί καθεύδον καί νέον και γηραιόν… αγαθόν και κακόν -εν καί ταυτόν-» (Β΄ 50, 10, 88, 58). Καθιέρωσε την πνευματική έννοια του Λόγου ως την υπέρτατη αιτία των πάντων και ως τον πάνσοφο νου που συγκροτεί τον κόσμο και προνοεί γι’ αυτόν (Α 16).

Υποστήριζε πως ο Ομηρος και ο Ησίοδος, αποδίδοντας στους θεούς κακίες και ανηθικότητες είχαν ολέθρια επίδραση στα ήθη των ανθρώπων. Ακόμη στηλίτευσε τον ανόητο ανθρωπομορφισμό, τόνισε την απόλυτη διαφορά ανθρώπου και Θεού (Αποσπ. 88) και απειλούσε όσους έκαναν ανίερες τελετές (Βακχισμός, ιερά όργια, ιερή πορνεία κλπ)

3. Ο Αναξίμανδρος (610-564 π.Χ.) αποφάνθηκε πως το θείον είναι «αθάνατον καί ανόλεθρον», «περιέχει δε άπαντα καί πάντα κυβερνά» (Αριστ., Μεταφ. 203Β).

4. Ο Εμπεδοκλής (493-433 π.Χ.) καταδίκασε έντονα τον ανθρωπομορφισμό της αρχαιοελληνικής θρησκείας και όρισε ότι το θείον είναι πνεύμα (Β΄ 134)

5. Ο Παρμενίδης (5ος αιών π.Χ.) αρνήθηκε μετά βδελυγμίας τις απαράδεκτες αντιλήψεις της εποχής του για το θείο και αποφάνθηκε πως αυτό είναι πέρα από κάθε φυσικό φαινόμενο και ανθρώπινη σύλληψη. Το θείον είναι «ατεμές» και «ακίνητον» (Β΄ 23,24,26)

6. Ο Αναξαγόρας (490-427 π.Χ.) απεφάνθη ότι ο ήλιος, η σελήνη και τα αστέρια, δεν είναι θεοί, όπως πρέσβευε η ειδωλολατρική θρησκεία και η οποία απαιτούσε λατρεία γι’ αυτά, αλλά πύρινες μάζες. 7. Το ίδιο είχαν υποστηρίξει και ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης, ο Θαλής, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος.

8. Ο Μητρόδωρος (5ος αιών π.Χ.), μαθητής του Αναξαγόρα, διακήρυξε πως «οι θεοί δεν είναι εκείνο που νόμιζαν όσοι τους έχτιζαν ναούς και τους προσκυνούσαν» (P. Decharme, «Ελληνική Μυθολογία» τομ. Α΄, σελ.286).

9. Ο Πρωταγόρας (480-411 π.Χ.) θεμελίωσε την έννοια της απόλυτης υπερβατικότητας του θείου και σατύρησε την παιδαριώδη θρησκευτικότητα της εποχής του, γι’ αυτό οι φανατικοί ειδωλολάτρες αποφάσισαν να τον σκοτώσουν (Θ.Η.Ε., τομ. 10,692).

10. Ο Ηρόδοτος (480-421 π.Χ.) δεν δίστασε να ασκήσει κριτική στο Μαντείο των Δελφών για ψεύτικους χρησμούς και στηλίτευσε την απαράδεκτη ιερή πορνεία (Ιστ. Ι. 199). Επίσης έγραψε ότι οι θεότητες των αρχαίων Ελλήνων ήταν αιγυπτιακής έμπνευσης.

11. Ο Αριστόδημος και ο Δημοσθένης περιγελούσαν επίσης τις ανόητες μαντείες του δελφικού μαντείου (P. Dech., ό.π.).

12. Επίσης ο Επίχαρμος (530-440 π.Χ.) λοιδορούσε την αρχαία ειδωλολατρεία, διότι αυτή θεωρούσε «τούς θεούς είναι ανέμους, ύδωρ, γήν, ήλιον, πύρ, αστέρες» (Στοβ. Ανθ. 91,92).

13. Ο Πίνδαρος (522-446π.Χ.) στα περίφημα ποιήματά του απογύμνωσε τους θεούς από τις μυθολογικές γελοιότητες που προσβάλουν το θείο, (Πινδ. Ολυμ. Θ΄35) και (P. Dech., ό.π., σελ.7) και δεν έκρυβε τις μονοθείζουσες ιδέες του (Θ.Η.Ε., τόμ. 10, 393).

14. Ο Πρόδικος (5ος αιών π.Χ.) υποστήριξε με πάθος πως οι άνθρωποι της αρχαιότητας, λόγω πλάνης, θεωρούσαν ως θεούς ό,τι ήταν χρήσιμο για τη ζωή τους, όπως ο ήλιος, η σελήνη, τα ποτάμια οι πηγές, τα ζώα, κ.λπ. (Ξενοφ. Απομν. 11,3)

15. Ο Αντισθένης (414-365 π.Χ.) διακήρυξε πως ο Θεός είναι ένας και απόλυτα υπερβατικός για τον ανθρώπινο νου. Αποκήρυξε την θρησκεία της εποχής του γιατί οι θεοί της ήταν θεοποιηθέντες άνθρωποι! (Cicero de Nat. Deor. I,II, 13).

16. Ο Θεόφραστος (372-287 π.Χ.) ζήτησε να πάψουν οι ανόητες ζωοθυσίες (ζωντανών ζώων), αφενός μεν από σεβασμό προς τα ζώα και αφετέρου, επειδή ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιες ταπεινές πράξεις (Θ.Η.Ε., τόμ. 6,415).

17. Ο Ευριπίδης (480-406 π.Χ.) χαρακτήρισε τις γελοίες για τους θεούς διηγήσεις των ποιητών «αοιδών δυστήνους λόγους» (Ευρ., Ηρακλ. Μαιν. 1346) και υποστήριξε πως «εί οι θεοί εισί κακοί ουκ εισί θεοί» (Ευρ., Βαλλεροφ. 23) με αποτέλεσμα να γίνει στόχος του φανατικού ειδωλολατρικού όχλου και να καταφύγει στη Μακεδονία!

18. Ο Σωκράτης (469-399 π.Χ.) υπήρξε σαφώς μονοθεϊστής. Κατά κανόνα ομιλούσε για Θεό και σπανιότατα ομιλούσε για θεούς. Στους μαθητές του δίδασκε διαφορετική θρησκευτική πίστη, γι’ αυτό καταδικάστηκε σε θάνατο ως «έτερα καινά δαιμόνια εισφέρων».

19. Ο Πλάτων (428-347 π.Χ.) φυγάδευσε κυριολεκτικά τον Όμηρο από την «Πολιτεία» του, διότι θεώρησε ότι οι ανήθικοί μύθοι για τους θεούς αποτελούν επιζήμια πρότυπα για τους νέους. Τόνισε εμφατικά ότι ο Όμηρος και ο Ησίοδος έπλασαν ψευδείς και ανάξιους μύθους για τους θεούς (Πολιτ. 368Α-383C). Αρνήθηκε ουσιαστικά την πατρώα ειδωλολατρική θρησκεία και προσηλώθηκε στην δική του ιδεατή θεότητα, το «Όντως Όν». Χαρακτηριστικά είναι τα εξής αποφθέγματα του μεγάλου φιλοσόφου, τα οποία προδίδουν τις μονοθεϊστικές αντιλήψεις του: «Ο δή Θεός ημίν πάντων χρημάτων μέτρον άν είη μάλιστα» (Νομ. IV 716e), «Ομοιούσθαι Θεώ» (Πολ. 613Β), «Ο Θεός έχει ταίς χερσίν αυτού τήν αρχήν, το μέσον και το πέρας πάντων των όντων» (Νομ. Δ 713e).

20. Ο Αριστοτέλης (384-322 π.Χ.) όρισε το θείον ως «τό πρώτον κινούν ακίνητον», ως «Νόησιν Νοήσεως» και ως «Ζώον αΐδιον άριστον» (Μεταφ. 1072, Β΄ 29) ορίζοντας έτσι την πίστη του σε μία υπερβατική αρχή. Υπεράσπισε την ενότητα της θείας ουσίας ως εξής: «ουκ πολυκοιρανίη εις κοίρανος» (Μεταφ. 1076Α). Αρνήθηκε κατηγορηματικά τις ανόητες περί θεών πίστεις της αρχαιοελληνικής θρησκείας και γι’ αυτό κατηγορήθηκε για αθεϊσμό!

21. Οι Στωικοί, ακολουθώντας την διδασκαλία του Ζήνωνα καθιέρωσαν την πίστη στον ένα Θεό και ερμήνευσαν τους μύθους του Ομήρου αλληγορικά (P. Nilsson, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, Αθήναι 1977, σελ 304).

22. Αρνητές της αρχαιοελληνικής ειδωλολατρικής θρησκείας υπήρξαν ακόμα ο Καρνεάδης, ο Θεόδωρος ο Κυρηναίος, ο Λεύκιππος, ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος και όλοι οι σοφιστές, οι κυνικοί και οι στωικοί φιλόσοφοι.

Το τελειωτικό κτύπημα στην αρχαία θρησκεία, το έδωσε ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος (317-297 π.Χ.) ο οποίος διατύπωσε τη θεωρία η οποία έγινε τελικά ευρέως αποδεκτή, πως οι θεοί της αρχαιοελληνικής θρησκείας ήταν κάποιοι επιφανείς άνθρωποι της παλιάς αρχαιότητας, τους οποίους οι άνθρωποι λόγω αμάθειας θεοποίησαν!

Πηγή - Αποσπάσματα από oodegr.com

 ΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

επιδρομές του Αλάρινου( 396μ.Χ ) καταστροφές στους αρχαιους ναους .

Ο Αλαρινος δεν ηταν Βυζαντινος αλλά Γοτθος.

Οι μοναχοί που τον συνοδευαν στις καταστροφές ήταν αιρετικοί Αρειανοί

όπου ο ίδιος ο Θεοδόσιος ο Β' είχε κατεδιωξει έναν χρόνο πριν .

Οι Αιτωλοι τον 3° αιώνα π.Χ "απογυμνωσαν" και κατέστρεψαν ιερά και τους τόπους λατρείας .

Το 219 π.Χ ο στρατηγός της Αιτωλικής Συμπολιτείας Σκόπας ,

κυριεύει το Δίον και καταστρέφει τα πάντα !!

Γκρεμίζει όλα τα κτίσματα και πυρπολεί τους χώρους λατρείας

Στο ιερό της Δωδώνης , από τον στρατηγό των Αιτωλών Δωριμαχο καταπάτησε

κάθε ιερό και όσιο ,γράφει ο Πολύβιος.

Ο Φίλλιπος με τους Μακεδόνες σε αντίποινα πυρπόλησαν και κατεδάφισαν ιερά

ανέτρεψαν και κατεδάφισαν 2.000 ανδριάντες .

Δεν περιορίστηκαν στην Αιτωλία ,αλλά προχώρησαν και στην Αττική.

Το 200 π.Χ όπως εξιστορεί ο Λίβιος κατέστρεψαν τα μνημεία και ανέσκαψαν

τους τάφους ,διασκορπιζοντας τα οστά των νεκρών !!

Ακολουθούν οι επιδρομές των Ρωμαίων που κράτησαν 200 χρόνια !!!

Μετέφεραν στην Ρώμη ναούς ,ιερά και αγάλματα .

Το 194 π.Χ ο Τίτος Φλαμινιος , μετά την νίκη του στέλνει καραβίες ολόκληρες

από κλεμμένα μαρμάρινα και χάλκινα αγάλματα στην Ρώμη

για να κοστίσουν το θρίαμβο του.

Το 189 π.Χ ο Μάρκος Φουλβιος λεηλατει σύμφωνα με τη καταγραφή

του Πολυβίου την Αμβρακία ,συμπεριλαμβανομένων και των ιερών της

και στέλνει σαν λάφυρα στην Ρώμη ,αγάλματα επιγραφές και θησαυρούς .

Το 181 π.Χ η σύγκλητος είχε ρίξει στην πυρά τα έργα των Πυθαγορείων .

Το 87 π.Χ ο "άξεστος Σύλλας" καταστρέφει στην Αθήνα που είχε συμπαρασταθεί

με τον Μιθριδατη ,αμέτρητα αγάλματα ,πίνακες ζωγραφικής

και θυσαυροι ,γίνονται αντικείμενα λεηλασίας και μεταφέρονται

στην Ρώμη, συμπεριλαμβανομένης της ονομάστηκε βιβλιοθήκης

του Αμπελλικωνος και του περίφημου πίνακα του Ζεύξιδος .

Ο Σύλλας άρπαξε και το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς το οποίο

ήταν στο ιερό της Βοιωτίας.

Επίσης "έβαλε χέρι" στα ιερά της Επιδαύρου ,της Ολυμπίας και των Δελφών .

Το 55 π.Χ ο φοβερός Βέρτης λεηλάτησε τα καλλιτεχνήματα και τους θησαυρούς

όλης της νότιας Ελλάδας.

Έκλεψε το χρυσό από τον ναό της Αθηνάς ,άρπαξε από την Τένεδο το λατρευτικό

άγαλμα του τοπικού ημίθεου Τεννητός ,

καταληστεψε τον πανάρχαιο ναό της Ήρας στην Σάμο ,τον ναό της Αρτέμιδος

στην Πέργαμο, λεηλάτησε όλα τα μνημεία της Ασπενδου στην Παμφυλία.

Ο Αύγουστος κλέβει από την Τεγέα και μεταφέρει στην Ρώμη

το περίφημο άγαλμα της Αλέας Αθηνάς .

Ο Καλιγούλας διάλεγε Ελληνικές προτομές και πρόσταζε να τις αποκεφαλίζουν

και να προσθέτουν σε αυτές το δικό του κεφάλι !!

Ο Βερόνας άρπαξε πεντακόσια χάλκινα γλυπτά από τους Δελφούς

Οι Ρωμαίοι μέσα σε λιγότερο από 200 χρόνια ,μετατρέψαμε την Ελλάδα

σε ερειπωμενη επαρχία .

Ο Παυσανίας τον 2° αιώνα Μ.Χ περιγράφει μια χώρα ερειπωμενη

και ολιγανθρωπη, της οποίας αρκετές πόλεις είναι ήδη έρημες,

τα ιερά είναι κατά πλειοψηφία χορταριασμενα και με γκρεμισμένες τις στέγες.

Πεντακόσια αγάλματα από τους Δελφούς ,τρεις χιλιάδες από την Ρόδο

και εκατοντάδες γλυπτά και έργα ζωγραφικής από την Κόρινθο,

έγιναν λεία κατακτητών βαρβάρων.(Παυσανίας ,Φωκικά).

"Μεταξυ των κλοπιμαίων ήσαν η πασίγνωστη κόρη του Ανζιο η Κασσάνδρα

ο έρως του Πραξιτέλους,ο θνήσκων Γαλάτης ,ο Απόλλων του Σκόπα

η " Ευκνημα" αμαζόνα του Στρογγυλιωνος και ένα μικρό άγαλμα

του Αλέξανδρου, το οποίο το ήσαν επιχρυσωση .

Οι πλούσιοι Ρωμαίοι ,αφού πρώτα έσβηναν τα επιγράμματα από τις βάσεις

των αγαλμάτων ,έκοβαν τα κεφάλια και στην θέση τους έβαζαν

το μαρμάρινο ομοίωμα του δικού τους κεφαλιού.

(Παυσανίας περιήγησις της Ελλάδος).

Επί μεγάλου Κωνσταντίνου οι αρχαίοι ναοί είναι κατεστραμμένοι και εγκαταλελειμμένοι.

Ο Στράβων στα "γεωγραφικά " μας πληροφορεί ότι :

"Το μαντείο της Δωδώνης είχε σταματήσει προ πολλού να λειτουργεί

και ήταν ερείπια το 7 π.Χ".

Ο καθηγητής Βασίλειος Μπακουρος σημειώνει :

" Όπως αποδεικνυει η έγκυρη επιστημονική έρευνα με βάση

αρχαιολογικά ευρήματα (βλέπε Ν.Παπαχατζη - η θρησκεία στην αρχ Ελλ.)

Τα περισσότερα ειδωλολατρικά και ιερά η' ναοί

δεν καταστράφηκαν ούτε μετασκευάστηκε σε χριστιανικούς ναούς

αλλά ΕΓΚΑΤΑΛΗΦΘΗΚΑΝ .

Τις παρατηρούμενες καταστροφές οι αρχαιολόγοι τις αποδίδουν

στους σεισμούς ,στις βαρβαρικές επιδρομές και στην ΕΓΚΑΤΑΛΗΨΗ .

Ο Timothy E.Gregory συμφωνωντας με τον με τον J.M.Speiser και με τον

Alison Frantz σημειώνει :

"Οι ειδολολατρες και οι Χριστιανοί διατηρούσαν ουσιαστικά χωριστές σφαίρες

δραστηριότητας ,σε όλη την ύστερη αρχαιότητα οι ειδολολατρες

διατηρούσαν το παλιό κοινωνικό κέντρο ,με τους ναούς και τα δημόσια κτήρια

,ενώ οι Χριστιανοί περιοριζόταν στις προαστιακες περιοχές ,

έτσι η άμεση επαφή μεταξύ των δύο θρησκειών, υπήρξε μικρή και καμιά

μαζική μετατροπή ναών δεν προέκυψε από κάποιο "διάταγμα του Θεοδοσίου".

Αυτό έγινε μόνο σε μεταγενέστερη χρονολογία ,κύριος τον 7°αιωνα Μ.Χ

μετά τις μετατοπίσεις που προκάλεσαν , οι Σλάβοι επιδρομείς

και σε μια εποχή που ο παγανισμός ήταν μια μακρινή ανάμνηση" .

Ο Ιουλιανός βιώνει αυτοπρωσοπος το τέλος της ειδολολατρειας

όταν πήγε όντας στην πλούσια Αντιόχεια μέγα κέντρο της ειδολολατρειας

αντί να συναντήσει τις μεγαλοπρεπές τελετές και θυσίες που ονειρεύεται,

βλέπει πικραμένος ΝΑΟΥΣ ΑΔΕΙΟΥΣ και έναν ταλαίπωρο ειδωλολάτρη ιερέα

να έχει φέρει ΜΙΑ ΧΗΝΑ ΟΛΗ ΓΙΑ ΘΥΣΙΑ και αυτή απο το σπίτι του.

Και γι'αυτό αναφωνει πικραμένος ότι είναι φρικτό ,

μια τόσο σημαντική πολη να παραμελεί τους θεούς ,περισσότερο

και από κωμόπολη στα βάθη του Πόντου !!