Μια από τις πιο θλιβερές ιστορίες πολέμου

Το 1945 στην Ιαπωνία, περί τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα μικρό αγόρι στεκόταν υπομονετικά μπροστά σε μια νεκρική πυρά, περιμένοντας τη σειρά του. Κουβαλούσε στους ώμους του το σώμα του νεκρού αδερφού του που επρόκειτο να αποτεφρωθεί.

Το αγόρι δάγκωνε πεισματικά τα χείλια του, που μάτωναν στην προσπάθειά του να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Κάποια στιγμή ένας από τους φύλακες της πυράς ρώτησε το αγόρι: «Δως μου το βάρος που κουβαλάς στους ώμους σου, είσαι πολύ μικρός και αδύνατος».

Το αγόρι απάντησε: «Δεν είναι βάρος, είναι ο μικρός μου αδερφός!».

Παράδωσε το νεκρό σώμα, έκανε μεταβολή και έφυγε…

Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τί ψυχικό τραύμα και πόσα ερωτηματικά κουβαλούσε αυτό το παιδί τις επόμενες μέρες και χρόνια. Γιατί τόσα πολλά από τα θύματα του πολέμου ήταν αθώα παιδιά; Ο ίδιος κουβάλησε το βάρος της απληστίας, ανοησίας και αναλγησίας των μεγάλων.

Η εικόνα αυτού αγοριού στην Ιαπωνία έγινε σύμβολο δύναμης. Ήταν μια αληθινή και συγκινητική σκηνή του πολέμου. Έδειχνε πόσο αφόρητος είναι ο πόνος του χαμού ενός αγαπημένου προσώπου. Αλλά η ζωή ζητά να αντέξουμε και να προχωρήσουμε μπροστά, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ευχηθούμε, αυτές οι ζοφερές μέρες να μην έρθουν ποτέ ξανά.