Λένε πως έτρωγαν άλογα, σκυλιά, γάτες και ποντίκια για να επιβιώσουν.

Λένε πως οι μάνες έσφαζαν τα μωρά τους για να μη πέσουν στα χέρια του οχτρού και μετά αυτοκτονούσαν με το ίδιο ματωμένο μαχαίρι.

Λένε πως ένας Τούρκος πήγε να σκυλέψει το άψυχο κορμί ενός παιδιού και η μάνα , αφού έβγαλε το μαχαίρι που είχε χώσει πριν λίγο στο στήθος της, τον έσφαξε.

Λένε πως ο ήχος της έκρηξης από την ανατίναξη ακούστηκε στον Άδη και τάραξε τον Χάρο .

Γιατί ο Χάρος άκουσε την έκρηξη και περίμενε τους Μεσολογγίτες, μα πιότεροι Τούρκοι κατρακύλησαν κάτω εκεί θαρρώ.

Λένε πως κάποιος πρόδωσε την ΈΞΟΔΟ.

Λένε πως τη νύχτα του Λαζάρου το Μεσολόγγι ανέστησε την Ελλάδα.

Λένε πως τα βόλια και οι οβίδες που χάλασαν οι οχτροί μπορούσαν να καλύψουν τη γη ολάκερη τρεις φορές, μα πάλι το Μεσολόγγι δεν έπεφτε.

Λένε πως τις νύχτες οι Μεσολογγίτισες τραγουδούσαν τραγούδια θάρρους για τους άντρες τους.

Λένε πως οι γενναίοι έβγαιναν απο τα τείχη και κορόιδευαν τους απεκεί για να τους εκνευρίσουν.

Λένε πως ο Βύρωνας αγάπησε τόσο πολύ το Μεσολόγγι που εδώ άφησε την τελευταία του ανάσα. Γιατί εδώ θεώρησε πως είναι η πατρίδα του πλέον.

Λένε πως μετά την ΈΞΟΔΟ θερίεψε το φιλελληνικό κίνημα.

Λένε πως από τους 11.000 περίπου Μεσολογγίτες που ήταν μέσα απο τα τείχη , οι 3.500 μπορούσαν να πολεμήσουν. Κι όμως...

Λένε πως κάθε μέρα πέθαιναν 150 απο τους δικούς μας.

Ο,τι και να λένε, ο,τι και να ισχύει , τούτο μόνο κρατήστε.

Η ΈΞΟΔΟΣ του Μεσολογγίου αποτελεί, ίσως, την κορυφαία και την πλέον συγκινητική στιγμή του Αγώνα του Έθνους μας για λευτεριά. Συγκαταλέγεται, δε, στις σημαντικότερες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας.

Όλα αυτά έγιναν τη νύχτα του Λαζάρου στις 10 του Απρίλη του 1826, ξημερώματα Κυριακή των Βαϊων.

Στη μπαρουταποθήκη κάτω απο τον προμαχώνα του Μάρκου Μπότσαρη, ο Χρήστος Καψάλης (Έλληνας προύχοντας και πολεμιστής) συγκέντρωσε 400 ψυχές (γυναίκες, παιδιά, ασθενείς και γηραιούς). Αποφάσισαν να μην παραδοθούν, αλλά να θυσιαστούν. Όλη τη νύχτα έψελναν νεκρικές ακολουθίες. Ο Καψάλης κρατούσε σφιχτά στο χέρι ένα αναμμένο δαδί όλη νύχτα. Τα χαράματα, όταν οι Τούρκοι μπήκαν στην Ιερή Πόλη, ο Καψάλης αναφώνησε ''Μνήσθητι μου Κύριε'' και άφησε το δαδί πάνω στα βαρέλια με το μπαρούτι……

Πέρασαν στην αιωνιότητα. Και η πομπή του Σαββάτου, η αναπαράσταση της ανατίναξης και η πομπή της Κυριακής, δεν ειναι γιορτές.

Είναι μνημόσυνο.

Ο αγώνας ήταν άνισος.

Ηταν ανισος για τους οχτρους.

Γιατί εκείνοι ήταν πολύ ''λίγοι'' σε σχέση με εμάς.

Πολύ ''λίγοι''.

Και η ιστορία το έγραψε.

Και ολάκερος ο ντουνιάς το έμαθε.

Και η γης ήπιε το αίμα των νεκρών.

Και οι νεκροί δοξάστηκαν ως Έλληνες.

Γιατί αν είσαι τέτοιος Έλληνας, είσαι και ήρωας.