Κων/νος Χατζηλάκος, ο 99χρονος θρυλικός πιλότος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου: «Να μη ξεχνάμε, να τιμούμε, να επαγρυπνούμε»

Ο αντιπτέραρχος ε.α. Κωνσταντίνος Χατζηλάκος, πιλότος καταδιωκτικών στον Β'ΠΠ, και ζωντανός θρύλος της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, στα 99 του χρόνια ξετυλίγει το νήμα της μυθιστορηματικής ζωής του.

-Κύριε Χατζηλάκο είστε μια εμβληματική μορφή της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ως πιλότος διώξεως με αεροσκάφη «Hurricane» και «Spitfire», πραγματοποιήσατε πάνω από διακόσιες πολεμικές αποστολές στα μέτωπα της Βορείου Αφρικής, της Μεσογείου, της Ιταλίας, της Γιουγκοσλαβίας και του Αιγαίου. Πείτε μας πως άρχισαν όλα.

-Για μας τούς νέους Ίκαρους, όλα άρχισαν με το «ΟΧΙ» της Ελλάδας και συνεχίστηκε με την εκπλήρωση ενός όρκου και ενός χρέους. Μια πορεία γεμάτη άγχος, πόνο και αίμα. «Ή ταν ή επι τας». Έτσι και έγινε.

-Με την κατάρρευση του μετώπου τον Απρίλιο του 1941, και την είσοδο των Γερμανών στην Ελλάδα, από το Άργος όπου είχε μετασταθμεύσει η Σχολή Ικάρων -μέσω της αμυνόμενης Κρήτης- βρεθήκατε μαζί με τους υπόλοιπους 39 Ικάρους στην Αίγυπτο, και στη συνέχεια στη Ροδεσία (νυν Ζιμπάμπουε) και το Σουδάν. Εκεί ολοκληρώσατε την εκπαίδευσή σας ως πιλότος διώξεως, πριν ενταχθείτε στις ελληνικές πολεμικές μοίρες της Μ. Ανατολής, υπό την αιγίδα της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας. Δώστε μας μια εικόνα εκείνης της περιόδου, λίγο πριν μπείτε ενεργά ως μάχιμος πιλότος, στο καμίνι του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

-Μπήκαμε στην Σχολή Ικάρων το καλοκαίρι του '40, άρα ξέραμε τι μας περίμενε. Η διαδρομή μας από το Τατόι, στο Άργος, στην Κρήτη, στην Παλαιστίνη στην Αίγυπτο, στην Ροδεσία και στο Σουδάν, όπου τελειώσαμε την πολεμική μας εκπαίδευση, δεν ήταν παρά η διαδρομή για την εκπλήρωση του στόχου μας που ήταν να βρεθούμε το συντομότερο στις πολεμικές Μοίρες και να ριχτούμε στον αγώνα.

-Τον Φεβρουάριο του 1943 τοποθετηθήκατε στην νεοϊδρυθείσα τότε 336η Μοίρα Διώξεως, εφοδιασμένης με αεροσκάφη «Hurricane». Για το επόμενο διάστημα ένα αντίσκηνο καταμεσής της ανελέητης Λιβυκής ερήμου, θα γίνει το σπίτι σας. Εξορμούσατε από πρόχειρα αεροδρόμια στα παράλια της Βορείου Αφρικής και από εκεί σε όλη τη Μεσόγειο για να προστατέψετε κυρίως συμμαχικές νηοπομπές, αλλά και σε επιχειρήσεις στην κατεχόμενη Κρήτη. Πείτε μας κύριε Πτέραρχε τι θυμάστε από αυτές τις αποστολές.

Απογειωνόμαστε τέσσερεις και επιστρέφαμε δύο, ή ένας, ή κάποιες φορές, κανένας. Aυτό θυμάμαι.

-Αληθεύει πώς τον Νοέμβριο του 1943 ήσασταν ένα από τα τέσσερα «Hurricane», που σηκώθηκαν επειγόντως για να παρέχουν αεροπορική κάλυψη σ' ένα καταδρομικό που κατέπλεε με μεγάλη ταχύτητα προς το λιμάνι της Αλεξάνδρειας, στο οποίο επέβαινε ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ, και δυο μέρες αργότερα πάλι συνοδεύσατε ένα αμερικάνικο βομβαρδιστικό «Liberator», που μετέφερε τον Αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Ρούσβελτ στην Τεχεράνη;

-Πράγματι, στις 22 και 26 του Νοεμβρίου του 1943, τέσσερα «Hurricane» της 336 απογειώθηκαν για δύο απόρρητες αποστολές. Η μία ήταν να παρέχουμε κάλυψη σ' ένα καταδρομικό και η άλλη να συνοδέψουμε ένα βομβαρδιστικό «Liberator» με Αμερικάνικα χαρακτηριστικά. Αργότερα, όταν έληξε το απόρρητο, μάθαμε ποιό ήταν το πολύτιμο φορτίο τους. Έτυχε να λάβω μέρος και στις δύο αποστολές.

-Από τα τέλη του 1943 οι δυο Ελληνικές Μοίρες Διώξεως στη Βόρεια Αφρική, εφοδιάστηκαν με αεροσκάφη «Spitfire». Πόσο διαφορετικό ήταν αυτό το αεροπλάνο σε σύγκριση με το «Hurricane», που πετούσατε ως τότε;

-Το «Hurricane» είναι σαν το άλογο που τραβάει το άροτρο. Δυνατό, ανθεκτικό, επίμονο, πεισματάρικο. Το «Spitfire» είναι σαν ένα καθαρόαιμο κούρσας, ελαφρύ, γρήγορο, ευέλικτο και πάνω απ' όλα, όμορφο.

-Το Φθινόπωρο του 1944 τα ελληνικά φτερά αποχωρούν από τη Βόρεια Αφρική και εγκαθίστανται σε βάσεις στην Ιταλία. Είναι η περίοδος που τα γερμανικά στρατεύματα εγκαταλείπουν εσπευσμένα τα Βαλκάνια, μια και ο πόλεμος έχει μεταφερθεί στην καρδιά της δικής τους χώρας. Πείτε μας κύριε Χατζηλάκο για τις αποστολές στις οποίες λάβατε μέρος, επιχειρώντας από ιταλικά αεροδρόμια και πως νιώσατε όταν πληροφορηθήκατε ότι στις 12 Οκτωβρίου 1944, η Αθήνα ήταν και πάλι ελεύθερη

Η 12η Οκτωβρίου του 1944 ήταν ημέρα χαράς για τους Αθηναίους αλλά εγώ την θυμάμαι σαν την ημέρα που σκοτώθηκε ο συνάδελφός μου Επαμεινώντας Κοττάς, σε μία αποστολή στην Γιουγκοσλαβία, την ώρα που ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας ύψωνε στην Ακρόπολη την ελληνική σημαία. Βλέπετε ο πόλεμος στην Ευρώπη συνεχίστηκε και μετά την 12η Οκτωβρίου. Μετά από τις αποστολές που κάναμε στο Αιγαίο, μέχρι να παραδοθούν και οι τελευταίες γερμανικές φρουρές, όπου σκοτώθηκαν άλλοι 6 συνάδελφοί μου, εγώ και ο Λευτέρης Καραμαλέγκος επιστρέψαμε στην Ιταλία όπου συνεχίζονταν με σφοδρότητα οι μάχες και ενταχθήκαμε σε αγγλική Μοίρα διώξεως, μέχρι το τέλος του πολέμου στην Ευρώπη, στις 8 Μαίου 1945. Στις 12 Οκτωβρίου λοιπόν, χαρήκαμε για την απελευθέρωση της Αθήνας, αλλά εμείς δεν σταματήσαμε να πολεμάμε.

- Πότε επιστρέψατε στην ελεύθερη πλέον Ελλάδα και πόσοι από τους αρχικά 40 Ικάρους της 10ης σειράς είχαν επιβιώσει;

-Στην Αθήνα επιστρέψαμε στις 14 Νοεμβρίου του 1944. Από τους 22 χειριστές που επανδρώσαμε την 336η Μοίρα τον Φεβρουάριο του 1943, επιστρέψαμε μόνον επτά. Από τους 40 συμμαθητές μου γυρίσαμε οι μισοί.

-Ποιόν από όλους τους συμπολεμιστές σας φέρνετε πιο συχνά στη μνήμη σας σήμερα. Γνωρίζετε εάν κάποιοι άλλοι αεροπόροι από τις ελληνικές μοίρες της Μ. Ανατολής βρίσκονται σήμερα στη ζωή;

-Κανέναν δεν ξεχνάς. Και κυρίως εκείνον με τον οποίον μοίραζες το αντίσκηνό σου και το βράδυ μετά από την επιστροφή από αποστολή, το ράντζο του το έβρισκες άδειο. Από τους συμμαθητές μου σήμερα εν ζωή είναι μόνον ένας, ο Στάθης Αθανασόπουλος.

-Με ποιο μαχητικό αεροσκάφος θα θέλατε να πετάτε σήμερα, εάν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και ήσασταν 23 ετών;

-Το «Spitfire», γιατί είναι συνδεδεμένο με τις πιο έντονες στιγμές της ζωής μου, ως αεροπόρος.

-Τι έχετε να πείτε στους σημερινούς Έλληνες πιλότους της πολεμικής αεροπορίας, που υπερασπίζονται καθημερινά το Αιγαίο;

-Να έχουν το καθήκον και την τιμή στην καρδιά τους και να κάνουν αυτό που αυτή υπαγορεύει.

-Κύριε Χατζηλάκο εκπληρώσατε με το παραπάνω το χρέος σας προς την πατρίδα, στις πλέον αντίξοες συνθήκες. Ποιό είναι το δικό μας χρέος σήμερα;

-Να μη ξεχνάμε, να τιμούμε και να επαγρυπνούμε.

Από τον πόλεμο στην ειρήνη 

Ο αντιπτέραρχος (Ι) ε.α. Κωνσταντίνος Χατζηλάκος γεννήθηκε στη Λάρισα το 1920. Κατετάγη στη Σχολή Ικάρων το 1940. Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (1940-1945) ως μάχιμος πιλότος της Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας, έδρασε στα πεδία των μαχών της Βορείου Αφρικής, της Μεσογείου, της Ιταλίας, της Γιουγκοσλαβίας και του Αιγαίου. Έχει στο ενεργητικό του πάνω από 200 πολεμικές αποστολές με αεροσκάφη «Hurricane» και «Spitfire». Για την δράση του αυτή του απονεμήθηκαν δέκα πολεμικά παράσημα.

Την περίοδο 1945-1967 διετέλεσε εκπαιδευτής σε στρατιωτικές σχολές και των τριών όπλων των ενόπλων δυνάμεων, καθώς και διοικητής μεγάλων αεροπορικών μονάδων και διευθυντής επιχειρήσεων σε στρατηγεία του ΝΑΤΟ. Το 1964-1967 ήταν ακόλουθος άμυνας στην ελληνική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον. Αποστρατεύτηκε τον Απρίλιο του 1967, πιστός στο Σύνταγμα, λόγω της αντίθεσής του με την χούντα των συνταγματαρχών.

Στη συνέχεια εργάστηκε για εννέα χρόνια ως διευθυντικό στέλεχος στη Χαλυβουργική και από το 1978-1997 ήταν τεχνικός σύμβουλος της Mc Donnell Douglas Corporation. Από το 2006 είναι εφευρέτης του «TRITON», του ελληνικού Μετατροπέα Κυματικής Ενέργειας σε ηλεκτρισμό. Ως βετεράνος πολεμικός πιλότος είναι πρόεδρος του συνδέσμου παλαιμάχων αεροπόρων της Βρετανικής Βασιλικής Αεροπορίας, κλάδος Αθηνών. Ζει στην Αθήνα

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Από ανακρίσεις χθες στη Σάμο ….

Αν ειναι αληθινη αυτη η πληροφορια πως σκεφτεται να αντιδρασει η κυβερνηση;

Κατάθεση Σομαλου:

:Στην Σομαλία είχα καταδικαστεί για βιασμούς σε θάνατο ήμουν φυλακή και ήρθαν μου προτείναν να πάω στην Τουρκία να βοηθήσω την θρησκεία μου.

Η θα εκτελεστω βάση της ποινής μου, η Τουρκία για βοήθεια. Επελεξα φυσικά Τουρκία.εφτασα αεροπορικώς με πήγαν σε ένα στρατόπεδο κάπου στο πουθενά με εκπαίδευσαν δύο μήνες σε οπλα εκρηκτικά μάχες πόλεων μου δώσανε 2.000 ευρώ ένα κινητό δορυφορικο με την εντολή πας Ελλάδα θα κάνεις sms ποιους θα βρεις και θα κάνετε θύλακα με την ομάδα.

Υπαρχουν πολλές ομάδες ανά την Ελλάδα που θα αναλάβουν δράση για το ισλάμ κατά εντολή της τουρκίας. Οταν φτάσει η ώρα θα πάρετε τα όπλα που θα σας δώσουν θα πάρετε από τα χάπια που θα σας δώσουν και θα εκτελείτε ανεξέλεγκτα ότι βρείτε μπροστά σας.

Σε μη εκτέλεση θα εκτελείστε εσείς από τους θύλακες.
Όταν η Ελλάδα είναι δική μας θα αμοιφθειτε πλουσιοπάροχα.»

Και τί κάνουν οι ελληνικές αρχές που τα γνωρίζουν όλα αυτά;
Αντί να κατασχέσουν διαβατήρια και κινητά ώστε να συλλέξουν στοιχεία της τουρκικής πολιτικής και των προθεσεων της, τους χαϊδεύουν τα αυτιά.

ΠΗΓΗ κατοχικα νεα.

“ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ” ΘΕΛΕΙ Η ΓΑΛΛΙΑ! ΤΙ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΚΛΗΡΟ ΒΕΤΟ ΜΑΚΡΟΝ ΣΕ ΑΛΒΑΝΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΙΑ

Σχολιάζουν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΕΑ ΤΩΡΑ – Εμείς απλά σας το αναφέρουμε και…ΕΣΕΙΣ, όμως, να βγάλετε τα ΔΙΚΑ ΣΑΣ συμπεράσματα!

---

Πίσω από το απρόσμενο, αλύγιστο και “ανεξήγητο” για όλους Βέτο της Γαλλίας για την ένταξη των Σκοπίων και της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ, δεν κρύβεται παρά η νέα, μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση που ελλοχεύει στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στο ΝΑ μέρος της και την Ανατολική Μεσόγειο.

   Η Γαλλία είναι η χώρα που δημιούργησε το τεχνητό κράτος της τέως Γιουγκοσλαβίας, ώστε να παρατάξει ικανό γεωπολιτικό ανάχωμα στην τέως Αυστροουγγαρία και κατ΄ ουσίαν στην Γερμανική βουλιμία, που είναι και θα είναι πάντα ακόρεστη! Το διαρκές όραμα του Γερμανικού Ράιχ (Αυτοκρατορίας)!

 Δεκαετίες μετά η Γερμανία θα πάρει “εκδίκηση”, διαλύοντας ταχύτατα την τέως Γιουγκοσλαβία, με την κεραυνοβόλα αναγνώριση Κροατίας και Σλοβενίας!

 

   Ήταν οι μέρες του χάους και απανωτών πολέμων και ανείπωτων βιαιοπραγιών, με τελευταίες εκείνες των Αλβανών στο Σερβικό Κοσσυφοπέδιο…

  Εν όψει δε της τελευταίας παρτίδας των Μεγάλων Δυνάμεων στα Βαλκάνια, εκεί που συναντούνται και συγκρούονται τεράστια συμφέροντα ανάμεσα σε ΗΠΑ (προστασία Αλβανών), Γερμανία (προστασία Σκοπίων και κατοχή Ελλάδας), Ρωσία (προστασία Σέρβων),  Βουλγαρία (προστασία βουλγαρόφρονων Σκοπίων), Τουρκία (προστασία Μουσουλμάνων Βαλκανίων), σπεύδει και η Γαλλία με μια κίνηση-ματ, που μπλοκάρει τα σχέδια όλων των άλλων και κυρίως της Γερμανίας στο Βαλκανικό Ράιχ που σχεδιάζει, με επίκεντρο την κατεχόμενη μνημονιακά και οικονομικά Ελλάδα.

 

  Η Γαλλία των Σαρκοζί και Ζιπέ άλλωστε είναι εκείνη που βρίσκεται πίσω από τις μεγάλες αναταραχές στην Μεσόγειο και ιδίως πίσω από τον πόλεμο της Συρίας! Πρόκειται για το γαλλικό όραμα της “Μεσογειακής Ένωσης”, που πηγάζει από την επιθυμία της μεγάλης γεωπολιτικής κυριαρχίας της Γαλλίας έναντι όλων, με αμάχητο εργαλείο το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου, το οποίο κρυβόταν στις ΑΟΖ των παράλιων χωρών όπου όλως “τυχαίως” σημειώθηκαν “επαναστάσεις” και αιματηρές πολιτικές μεταβολές!

   Η Βρετανική έξοδος όμως, που αποτελεί οδυνηρό αλλά μοναδικό δρόμο διάσωσης της Αγγλίας από την Γερμανική απειλή, τα Ρωσικά και Τουρκικά παίγνια και τα τρομακτικά βιώματα του ισλαμικού εξτρεμισμού, ξαναζέσταναν τις μηχανές της Γαλλίας, που ήδη αγκαλιάζει προστατευτικά την Κύπρο και ετοιμάζεται να επενδύσει δυναμικά στην Ελλάδα, ώστε να την απεγκλωβίσει από τα γερμανικά νύχια και να την προσδέσει στο γαλλικό άρμα.

  Μείζον λοιπόν γαλλικό συμφέρον είναι τα Βαλκάνια να μην περάσουν στην Γερμανική επιρροή, κάτι που θα διευκόλυνε καθοριστικά η ένταξη των Σκοπίων και της Αλβανίας στην Ε.Ε. (=Γερμανική πια Ένωση) και γι΄ αυτό έθεσε βέτο!

  Αυτός είναι ο ουσιαστικός λόγος που τόσα χρόνια η φίλη Γαλλία στήριζε την Ελλάδα στις αντιρρήσεις της για Αλβανία και Σκόπια! Τώρα όμως, που η Κυβέρνηση Τσίπρα, απόλυτα παραδομένη σε ΗΠΑ και Βερολίνο, έδωσε το όνομα “Μακεδονία” στο κρατίδιο του Τίτο και του άνοιξε τον δρόμο για ένταξη σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε., αναγκάζεται να βγει μπροστά μόνη της και να στηρίξει τα συμφέροντά της!

   Η Γαλλία παίζει λοιπόν διπλό παιχνίδι. Κάνει πως είναι με την Γερμανία, αλλά χτίζει για τον εαυτό και το μέλλον της!

   Και πλέον τα συμφέροντά της ταυτίζονται απόλυτα με τα εθνικά συμφέροντα Ελλάδας και Κύπρου, καθώς το Παρίσι γνωρίζει πολύ καλά, πως στην θέση της τέως Γιουγκοσλαβίας, μόνο ο Ελληνισμός μπορεί να σταθεί! Όχι μόνο επειδή κατέχει τα μεγαλύτερα ενεργειακά κοιτάσματα της Ευρώπης, και γεωπολιτικές θέσεις-κλειδιά, αλλά και γιατί – όπως ξέρει πολύ καλά η Γαλλία από τον καιρό του Κλεμανσώ – η Ελλάδα διαθέτει μεγάλες Εθνικές Μειονότητες σε Αλβανία και Σκόπια και πολύ καλές φιλικές σχέσεις με την Σερβία, σε τέτοιο βαθμό, ώστε μεθαύριο να μπορέσει να ελκύσει και το Βελιγράδι στον μεγάλο Γαλλο – Ελληνικό Άξονα, που μπαίνει πλέον σφήνα ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία, Γερμανία  και Τουρκία!

   Η Γαλλία, για τα δικά της συμφέροντα, επιθυμεί πλέον και θα επιδιώξει την “Μεγάλη Ελλάδα”! Με ό,τι αυτό συνεπάγεται… Η Αθήνα είναι άραγε έτοιμη για αυτή την μεγάλη εθνική ευκαιρία και συμμαχία; Ή θα συνεχίσει να “κλίνει αυχένα” σε Γερμανία και ΗΠΑ χωρίς μάλιστα κανένα απολύτως εθνικό αντάλλαγμα;

   Το γαλλικό βέτο απέδειξε πως το Παρίσι έχει τα “κότσια”. Εμείς τα έχουμε;

–ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ

https://www.noiazomai.gr/2019/10/megali-ellada-thelei-h-gallia.html?spref=fb&fbclid=IwAR3YBiBHGNpkPCwXht-9Cu-HMllc9pbNeruN1rx3cTx07rULFoupmO9bLAk

«Είμαι Ο Σταύρος. Είμαι 17 Ετών Μαθητής Τρίτης Λυκείου Και Νίκησα Τον Καρκίνο»

Ο Σταύρος μιλώντας σε επιστημονικό συνέδριο του Παγκύπριου Συνδέσμου «Ένα όνειρο μια Ευχή», συγκλόνισε περιγράφοντας τα όσα βίωσε, ενώ παράλληλα έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους συνανθρώπους μας δίνουν τη δική τους μάχη με τον καρκίνο.

Η κατάθεση ψυχής του Σταύρου:

ΚΑΡΚΙΝΟΣ – Ο δράκος στο παραμύθι κάθε ανθρώπου. Ο εφιάλτης, που αρνείσαι πως θα σου κληρωθεί να δεις, αλλά που ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει η μοίρα. Κι αυτό το άτιμο Σύμπαν, μας παίζει παιγνίδια που ποτέ δεν περιμένουμε. Που ξέρουμε πως υπάρχουν, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν τολμούμε να τα σκεφτούμε να συμβαίνουν σε μας.

Το έβλεπα στην τηλεόραση, το διάβαζα στα περιοδικά, μάθαινα και ιστορίες από φίλους και γνωστούς. Σοκαριζόμουν για λίγα λεπτά και ύστερα πάλι, παρασυρμένος από την καθημερινότητα, άφηνα τα προβλήματα του κόσμου και έπιανα τα δικά μου.

Κανείς άλλωστε δε θα μπορούσε να με κατηγορήσει. Όλοι το κάνουν. Βέβαια, ποτέ δε φανταζόμουν πως θα ξημέρωνε η μέρα που το ξένο πρόβλημα θα γινόταν οικείο. Όσο πιο δικό μου γίνεται… Πως θα ξημέρωνε εκείνη η μέρα, που ο θυρεοειδής αδένας μου δεν θα ήταν πια δικός μου, αλλά δικός του. Δύο μικροί όζοι στο δεξιό λοβό του θυρεοειδή μου, ήταν η πρώτη διάγνωση.

Να σας συστηθώ. Είμαι ο Σταύρος Θεράποντος, δεκαεπτά χρονών, μαθητής της τρίτης λυκείου και ταξίδεψα με τον καρκίνο. Τον κουβαλούσα μέσα μου σαν αποσκευή για επτά μήνες. Θυμάμαι το χτυποκάρδι σε κάθε αίθουσα αναμονής κι όλα τα στάδια.

Γιατρός, υπερηχογράφημα, παρακέντηση, βιοψία, κι άλλο υπερηχογράφημα, άλλος γιατρός, κι άλλος γιατρός, χαρτογράφηση λεμφαδένων, χειρουργείο. Κι ένα μαχαίρι, μπηγμένο βαθιά, στο κάτω μέρος του λαιμού.

Το χειρουργείο μου έγινε στις 28 Αυγούστου 2018 και κράτησε 5 ώρες. Ο καλός μου γιατρός Δρ. Βασίλης Κωνσταντινίδης, βρέθηκε στο πλευρό μου στο δωμάτιο 39 της κλινικής Ευαγγελίστριας στη Λευκωσία, ενημερώνοντας με ότι θα ξεκινήσουμε με μισή θυρεοκτομή (δηλαδή αφαίρεση του μισού θυρεοειδή). Θα ακολουθούσε ταχεία βιοψία και αναλόγως του αποτελέσματος θα προχωρούσε το χειρουργείο.

Είχε βλέπετε μπροστά του ένα παιδί 16,5 χρονών και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να του σώσει το μισό θυρεοειδή. Είχε μπροστά του ένα παιδί, του οποίου οι σπουδές του στην Ιατρική σχολή αποτελούν όνειρο ζωής, και σε καμία περίπτωση και μπροστά σε κανένα εμπόδιο δεν θα απαρνιόταν.

Να μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο, να κάνω μια μικρή αναφορά στο τι είναι ο θυρεοειδής. Είναι ο μεγαλύτερος ενδοκρινής αδένας του ανθρώπινου οργανισμού. Εντοπίζεται στην πρόσθια περιοχή του τραχήλου, μπροστά και κάτω της τραχείας.

Έχει μάζα περίπου 20 γραμμάρια και αποτελείται από 2 λοβούς (δεξιά και αριστερά) οι οποίοι συνδέονται μεταξύ τους με τον ισθμό. Ο θυρεοειδής αδένας παράγει και εκκρίνει στο αίμα τρεις ορμόνες, τη θυροξίνη T4 και T3 που ρυθμίζουν το μεταβολισμό όλων των ιστών, και την καλσιτονίνη που ελαττώνει τα επίπεδα ασβεστίου του αίματος.

Αν η ταχεία βιοψία, που θα γινόταν κατά τη διάρκεια του χειρουργείου έδειχνε καλοήθεια, τότε θα συνέχιζα τη ζωή μου με μισό θυρεοειδή και με ορισμένο συμπλήρωμα ή σχεδόν καθόλου θυροξίνης αφού ο μισός θυροειδής που θα έμενε θα μπορούσε να παράγει ικανοποιητική ποσότητα θυροξίνης. Οι ελπίδες όσων με περίμεναν έξω από το χειρουργείο διαψεύστηκαν.

Η ταχεία βιοψία έδειξε κακοήθεια. Συνεχίστηκε το χειρουργείο με ολική θυρεοκτομή και λεμφικό καθαρισμό.

Έπρεπε να γίνει πολύ καλός λεμφικός καθαρισμός για να μην μείνουν στον οργανισμό μου υπολείμματα καρκινικού ιστού. Κατά 95% αυτό επιτεύχθηκε στο χειρουργείο.

Το υπόλοιπο 5% όπως με ενημέρωσαν οι γιατροί, θα έφευγε με τη θεραπεία του ραδιενεργού ιωδίου. Η ολική αφαίρεση του θυρεοειδή μου, έχει σαν αποτέλεσμα ο οργανισμός μου να μην παράγει τις ορμόνες που ανέφερα πιο πάνω και να είμαι πλέον εξαρτημένος από τη θυροξίνη εφόρου ζωής.

Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες για το χειρουργείο μου, τα φάρμακα μου, τις ώρες στις αίθουσες αναμονής για αναλύσεις και εξετάσεις. Αντί αυτού θα σας μιλήσω για το τι επικράτησε μέσα μου. Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΖΩΗ, και η επιθυμία να κάνω όλα όσα δεν είχα κάνει.

Και ήταν πολλά. Δε θα τα χάριζα σε κανένα. Είχα δίπλα μου ανθρώπους να με αγαπούν. Τον πατέρα μου… Τη μητέρα μου… Τη μικρή μου αδερφή Μαρίνα… Γιαγιάδες και παππούδες… θείους και θείες… και τον αγαπημένο μου φίλο Σωτήρη…

Και ήταν αυτή η αγάπη που με έκανε να ξυπνήσω και να νιώσω δυνατός. Είχα πολύ σοβαρά πράγματα να ανησυχήσω. Το σχολείο μου, τα μαθήματα μου και τις σπουδές μου. Στην τελική ανάλυση, μια μάζα 20 γραμμαρίων είχε φύγει από πάνω μου. Κι εγώ έπρεπε να παλέψω για τη ζωή μου. Όλα τα άλλα θα γίνονταν.

Και πάλεψα. Πιο πολύ με τον ίδιο μου τον εαυτό και τα ατέλειωτα γιατί. Αποτέλεσμα αυτής της μάχης, μια ουλή στο στέρνο και άπειρες στην καρδιά. Και τις έκλεισα όλες. Μία προς μία. Αγάπη την αγάπη. Πείσμα το πείσμα. Θέληση τη θέληση.

Για τη ζωή που δεν είχα ζήσει και δεν θα την εγκατέλειπα. Και τα κατάφερα. Η ουλή μου δείχνει τι πέρασα, αλλά εκεί είναι και η δύναμη μου.

Ο καρκίνος, είναι μια ασθένεια και όπως κάθε ασθένεια είναι ένας αγώνας με πολύπλευρες απώλειες. Θύμωσα πολλές φορές που αρρώστησα νέος, που έπρεπε να παλέψω με τις ορμόνες και το σώμα μου, που έπρεπε να ξοδέψουμε τα λεφτά μας σε γιατρούς και χειρουργεία.

Δεν θα ξεχάσω πως καθ΄ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας μου ένιωθα τους γονείς μου να ψάχνουν τον τρόπο να αντιμετωπίσουν το γεγονός της ασθένειας μου. Άκουσα πολλές φορές τη μητέρα μου να ενημερώνεται από τους καλύτερους γιατρούς και να μιλά αμέτρητες ώρες στο τηλέφωνο παίρνοντας πληροφορίες για το καρκινάκι μου όπως το έλεγε και έβλεπα τον πατέρα μου να παλεύει για να κρατήσει τις ισορροπίες.

Άτιμο πράγμα ο καρκίνος. Παλεύει να σου στερήσει την ανθρώπινη υπόσταση. Να σε μετατρέψει σε σκιά του εαυτού σου, πριν σε τραβήξει μαζί του στο σκοτάδι.

Κι όμως. Έμεινα στο φως. Μου στέρησε λίγους μήνες από τη ζωή μου και το θυρεοειδή μου, αλλά μου έμαθε να αγαπώ, να συγχωρώ, να δικαιολογώ, να μιλώ μέσα από την ψυχή μου, να είμαι αληθινός. Μου έμαθε την αξία της οικογένειας, της φιλίας, την αξία της κάθε στιγμής.

Αναμφισβήτητά, έχασα πολλά πράγματα από τον καρκίνο.

Ταλαιπωρήθηκα σωματικά και πνευματικά. Έχασα χρόνο από το διάβασμα μου. Έχασα χρόνο που θα μπορούσα να ξοδέψω σε άλλα πράγματα όπως έκαναν οι συμμαθητές μου εκείνο το διάστημα (πάρτι, βόλτες, καλοκαιρινές εκδρομές).

Έχασα την εμπιστοσύνη μου στη νεότητα (είμαι νέος, τι μπορώ να πάθω; αναρωτιόμουν) και στη φυσική τάξη των πραγμάτων (οι νέοι δεν αρρωσταίνουν από τόσο σοβαρές ασθένειες, έλεγα στον εαυτό μου). Ωστόσο είναι πολλά αυτά που κέρδισα από τον καρκίνο, ώστε ακόμη και αυτά που έχασα και μου φαίνονταν τότε σημαντικές απώλειες, πιστεύω πως δεν τα είχα τότε, αλλά ούτε και τώρα τα έχω τόσο πολύ ανάγκη.

Με τον καρκίνο έμαθα πόσοι και ποιοι με αγαπούν πραγματικά. Πολλοί ήταν αυτοί που μου έλεγαν «θα τα καταφέρεις»… Υπήρξαν κι αυτοί που μου ψιθύριζαν καθημερινά «θα τα καταφέρουμε»… Μεγάλη διαφορά!!!

Σε κάποια από τις επισκέψεις μου στο γιατρό μου, διάβασα στον πίνακα ανακοινώσεων το εξής:

«Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, Τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του. Τον εξέτασε με τη Θεία λογική Του. Τον εξέλεξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη Του. Τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του.

Τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ’ όσο μπορείς να σηκώσεις. Και αφού υπολόγισε το θάρρος σου, Τον ευλόγησε και τον απέθεσε στους ώμους σου. Μπορείς να Τον σηκώσεις. Κράτησε Τον και ανέβαινε, από τον Γολγοθά στην Ανάσταση.»

Βράχος στο πλάι μου ήταν και ο πνευματικός μου ο Πάτερ Ανδρέας της ενορίας μου Αγίας Ζώνης, ο οποίος μου έλεγε σε κάθε μας συνάντηση να μη λέω στο Θεό πόσο μεγάλη είναι η καταιγίδα που περνώ αλλά να λέω στην καταιγίδα πόσο μεγάλος είναι ο Θεός που πιστεύω. Η πίστη μου στο Θεό λειτουργούσε σαν ισχυρό παυσίπονο στην ψυχή μου και η προσευχή μου, έδιωχνε τον πανικό και τις αρνητικές σκέψεις.

Ο καρκίνος δε σημαίνει απαραίτητα ΤΕΛΟΣ. Μπορεί να σημαίνει και μια καινούργια ΑΡΧΗ. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κέρδισα από τον καρκίνο, είναι η συνειδητοποίηση της εσωτερικής μου δύναμης. Ο καρκίνος είναι μια σειρά από μικρές μάχες που όταν τις κερδίζεις μία – μία νιώθεις ακόμη πιο δυνατός.

Ο καρκίνος με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά. Να εκτιμήσω όλα όσα έχω και τα οποία θεωρούσα δεδομένα, να συνειδητοποιήσω ότι τίποτα δεν είναι τόσο σοβαρό όσο φαίνεται, να αποβάλω το άγχος μου και φυσικά να θέλω να επικοινωνήσω την εμπειρία μου για να ευαισθητοποιήσω τον κόσμο για το θέμα του καρκίνου, για να βοηθήσω άλλα παιδιά να δουν θετικά αυτή την εμπειρία και να την αντιμετωπίσουν με κουράγιο.

Ο καρκίνος δεν είναι σίγουρα εύκολη υπόθεση. Είναι μια δύσκολη υπόθεση για όλους. Και για τους ασθενείς και τους συγγενείς τους, αλλά και για το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό. Η έγκαιρη πρόληψη όμως, βοηθά να τον νικήσουμε, να ταξιδέψουμε μαζί του, να τον μετατρέψουμε σε κάτι δημιουργικό.

Δεν πρέπει να τον φοβόμαστε. Ο καρκίνος μπορεί να είναι μια μοναδική ευκαιρία για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Η έγκαιρη διάγνωση με βοήθησε να συνεχίσω τη ζωή μου. Είμαι ένα παράδειγμα νέου που κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο και χαίρομαι πολύ για αυτό. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο πιο άδεια θα ήταν η ζωή μου χωρίς την εμπειρία αυτή.

Ο καρκίνος δεν είναι ντροπή. Μπορούμε να τον προλάβουμε και να τον αντιμετωπίσουμε, αρκεί να μιλήσουμε για αυτόν ανοικτά, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και τις σκέψεις μας. Είμαι σίγουρος πως μόνο μιλώντας αληθινά μπορείς να κερδίσεις τη μάχη της ενημέρωσης και της πρόληψης.

Ο καρκίνος είναι πια πίσω μου. Αν φοβάμαι; Ναι, φυσικά – αλλά φοβάμαι κι όταν περνάω ένα μεγάλο δρόμο. Αν θα ξεχάσω την εμπειρία του καρκίνου; Ούτε μπορώ, καθώς η ανάμνηση του είναι χαραγμένη στο σώμα μου, αλλά ούτε και θέλω.

Θέλω η εμπειρία του να εξακολουθεί να με εφοδιάζει καθημερινά με την ευγνωμοσύνη που έμαθα να νιώθω για τα απλά πράγματα, με την ικανότητα να διακρίνω τα σημαντικά από τα ασήμαντα, με την επίγνωση ότι αξίζει να φροντίζω τον εαυτό μου.

Και όχι μόνο να τα νιώθω, αλλά να αγωνίζομαι για την εφαρμογή τους. Θέλω με άλλα λόγια να μην καθορίζει ο καρκίνος την καθημερινότητα μου, όπως έκανε μέχρι πρόσφατα, αλλά να με βοηθάει να αποθεραπεύομαι κάθε μέρα – ακόμη κι όταν θα έχουν περάσει πολλά χρόνια, μετά από εκείνη την πρώτη φορά στο γιατρό.

Να σας συστηθώ και πάλι. Είμαι ο Σταύρος Θεράποντος, δεκαεπτά χρονών, μαθητής της τρίτης λυκείου και νίκησα τον καρκίνο.

Συγκλονιστικός ο μικρός. Μαχητής της ζωής. Αυτής της ζωής που κάποιοι θεωρούμε δεδομένη… αλλά δεν είναι…

[anonymoigr.blogspot.com]

Ξέσπασμα Ογκολόγου Κατά Κικίλια: «Πέθανε Σήμερα Το Βράδυ. 3,5 Μήνες Άντεξε Η Γυναίκα Να Σας Περιμένει»

Μία γιατρός μετά τον θάνατο ασθενούς της ξέσπασε κατά του Βασίλη Κικίλια. Η ογκολόγος έγραψε στο facebook της: «Κε Κικίλια,

Είμαι ογκολογος, ιδιώτης κ προσπαθώ να ανταπεξέλθω απέναντι σε ένα νομοθετημένο σύστημα που ομολογουμένως δεν το θεσπίσατε εσείς. Σήμερα το βράδυ έχασα μια ασθενή μου,η οποία είχε λάβει το φάρμακο που της άρμοζε κ δικαιούτο, που δώσατε δικαίωμα να το λάβει λόγω Αυγούστου…. ( αδειουλες βλέπετε χωρις αντικαταστάτη…) κ ήταν παρά πολύ καλά… αλλά μετά το αρνηθήκατε…

όποτε στην καινουρια αίτηση που έπρεπε να κάνω στην επίτροπη που απαντάει μετά από δυο μηνες( αν είναι δυνατόν!!!! Σε καρκινοπαθείς, μετά από δυο μήνες!) το αρνηθήκατε…( ακόμη δεν ξέρω γιατί).

Αλλά επειδή είμαι εμμένουσα περίπτωση, ιδίως όταν ξέρω ότι έχω δίκιο,( κληρονομικότητα βλέπετε…) ξανά έκανα αίτηση για την ίδια ασθενή κ προς έκπληξη μου έλαβα σήμερα το πρωί θετική απάντηση, έγκριση δηλ μετά από άλλους δυο μήνες, για την ασθενή μου! Δεν θα το πιστεύετε! Πέθανε σήμερα το βράδυ …3,5 μήνες άντεξε η γυναικα να σας περιμένει!!!!! γιατί περίμενε την έγκριση μιας επιτροπής, ενός φαρμάκου που δικαιούται, που έχει πληρώσει φορολογούμενη όλα αυτά τα χρόνια…

Τι να το κάνω τώρα το φάρμακο κε Κικίλια; Μπορω βέβαια αν ήμουν , που είμαι δηλ, εγωκεντρική να πάω να το πάρω κ να της το βάλω μαζί της στο τελευταίο ταξίδι…

Σας παρακαλω λοιπόν, ασχοληθείτε λίγο με κωλυσιεργίες που γίνονται για συνανθρώπους μας κ αφήστε λίγο στην άκρη την εμπάθεια σας με το τι κάνει ο καθένας στον ιδιωτικό του χώρο, σίγουρα μη δημόσιο αλλά φορολογούμενο στον ιδιοκτήτη, κ κοιτάτε να λύσετε τα θέματα που σκοτώνουν ανθρώπους κ εξαρτώνται από μια επιτροπή ιατρών που δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ κ ασχολούνται με τις αιτήσεις μας που αφορούν ζωες , στον ελεύθερο τους χρονο! Δώστε ένα μεροκάματο αξιοπρεπές σε ογκολογους που κάθονται ,έτσι ώστε η απάντηση να είναι σε 1-2 ημέρες κ όχι σε 1-2 μήνες!

Πεθαίνουν άνθρωποι εκεί έξω ενώ μπορούν να πάρουν φάρμακα που δικαιούνται κ εσείς τα στερείτε! Πολύ βολικό για το κράτος μας!!! FDA έγκριση, σημαίνει δικαιούμαι, αλλιώς δώστε δικαίωμα στον κάθε έλληνα πολίτη να επιλέξει αν θέλει να έχει ιδιωτική ή δημόσια ασφάλιση! Ακόμη κ μια ημέρα παραπάνω να ζήσει κάποιος, υποχρεώστε να το καλύψετε! Μπορεί κάτι να έχει να πει, σημαντικό γι αυτόν, ασήμαντο για εσας, να δώσει μια αγκαλιά στην μάνα του…

Είμαι πεπεισμένη ότι αν αφορούσε την μάνα σας, θα ήταν αλλιώς, όπως κ για την δική μου! Να στε σίγουρος ότι εγώ θα το έκλεβα, ή θα έσπαγα το « μαγαζί» που το φυλάτε! Γιατί δεν είναι ιδιοκτησία σας! Ανήκει στην ανθρωπότητα κ το ζητανε ειδικοί που ξέρουν ότι θα σώσουν ζωές σε αντίθεση με σας που δεν ξέρετε καν που αναφερόμαστε!

Ελπίζω να κοιμάστε χωρίς τύψεις… γιατί εγώ αδυνατώ… ακούω κλάματα…! Από μικρά παιδιά….

Το ανέβασα στην σελίδα σας, κ «υπουργέ» αλλά μπλοκαρίστηκε… όποτε είναι στην δική μου πλέον…

Στουραιτη Κελλυ

Ογκολογος

Το νοσοκομείο «Αμαλία Φλέμινγκ» αρνείται να γίνει hot spot και απειλεί με κινητοποιήσεις

Στην απόφαση που ελήφθη χθες από τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Γιάννη Βρούτση, να παραχωρηθεί πτέρυγα του νοσοκομείου «Αμαλία Φλέμινγκ» για να στεγαστούν μετανάστες και πρόσφυγες αντιτίθεται το ίδιο το νοσοκομείο.
Με επιστολή τους προς την ΠΟΕΔΗΝ , Πρόεδρος και ο Γενικός Γραμματέας του νοσοκομείου, αναφέρουν ότι αντιδρούν κάθετα σε αυτή την απόφαση καθώς οι δομές του «Αμαλία Φλέμινγκ», δεν διαθέτει τις κατάλληλες δομές, πόσο μάλλον όταν δεν μπορεί καλά καλά να αντεπεξέλθει στους ασθενείς και τις εφημερίες τους. 

Αναλυτικά η επιστολή αναφέρει:
Διαφωνούμε κάθετα με την δημιουργία χώρου φιλοξενίας προσφύγων μεταναστών στο Νοσοκομείο Αμαλία Φλέμιγκ.
Τα Νοσοκομεία δεν προσφέρονται για τέτοιες δομές.
Θα αντιδράσουμε με κινητοποιήσεις.
Το Νοσοκομείο Αμαλία Φλέμιγκ δημοσιοποιήθηκε το 1986 και λειτουργούσε έως το έτος 2013 με τα δύο του κτήρια του «Τσαγκάρη» και του «Μπόμπολα». Μετά τις διαθεσιμότητες οι κλινικές μεταφέρθηκαν από το κτήριο Μπόμπολα και τώρα εκεί λειτουργούν τα πλυντήρια του Νοσοκομείου και το αρχείο ασθενών.
Παρά τις δεσμεύσεις της προηγούμενης κυβέρνησης δεν προχώρησε ο νέος Οργανισμός του Νοσοκομείου που προέβλεπε στο κτήριο Μπόμπολα να αναπτυχθούν υπηρεσίες αποκατάστασης και άλλες υπηρεσίες υγείας, παρότι ο Οργανισμός εγκρίθηκε από το τότε ΚΕΣΥΠΕ.
Η κυβέρνηση μπροστά στην επιβεβλημένη απόφαση αποσυμφόρησης των νησιών από πρόσφυγες και μετανάστες πήρε τη λάθος απόφαση. Δημιουργεί εντός Νοσοκομειακού χώρου κέντρο φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών.
Τη στιγμή που στις εφημερίες γεμίζουν ράντζα τα Νοσοκομεία στην Αττική και είναι επιβεβλημένη η ανάπτυξη νέων κλινικών.
Πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει με ασφάλεια το Νοσοκομείο Αμαλία Φλέμιγκ που δίπλα του θα έχει κέντρο φιλοξενίας.
Είδατε τι γίνεται στη Λέρο με το hot spot που υπάρχει εντός του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου.  Ζητάμε από την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Υγείας να αποτρέψει αυτή την εξέλιξη. Τα κτήρια των Νοσοκομείων ακόμη και άδεια δεν προσφέρονται για τέτοιες χρήσεις!!! Αν είναι δυνατόν!!!

Διαβάστε όλο το άρθρο: https://www.newsbreak.gr/ellada/to-nosokomeio-amalia-flemingk-arneitai-na-ginei-hot-spot-kai-apeilei-me-kinitopoiiseis/#ixzz61g7GBwVA

"Πατέρα, δε μπορώ να τους εγκαταλείψω" - Ο ΗΡΩΑΣ Στρατιώτης ΠΖ Β. Ραχούτης στο "ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ"

 19 χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία στην Ελλάδα – Κανείς όμως δεν μπορεί να ξεχάσει τους ήρωες εκείνης της τραγικής νύχτας

Το βράδυ της 26ης Σεπτεμβρίου του 2000 το «Εξπρές Σάμινα» αναχωρεί από το λιμάνι του Πειραιά με 533 άτομα, από τα οποία τα 472 ήταν επιβάτες και τα υπόλοιπα 61 το πλήρωμα.

Περί ώρα 22.12 ενώ το πλοίο πλησιάζει να προσεγγίσει το λιμάνι της Παροικιάς της Πάρου, με ανέμους 8 μποφόρ, 2 μίλια ανοικτά της Πάρου, προσκρούει με ταχύτητα 18 κόμβων, στις νησίδες «Πόρτες Πάρου» με συνέπεια το πλοίο να υποστεί ρήγμα στα δεξιά ύφαλά του, μήκους περίπου τριών μέτρων, στη βάση του δεξιού πτερυγίου ευσταθείας, το νερό να κατακλύσει το μηχανοστάσιο του πλοίου, παίρνοντας γρήγορα κλίση προς τα δεξιά και μετά 25 λεπτά να βυθιστεί.

Μεγάλος πανικός προκλήθηκε στους επιβαίνοντες λόγω της συσκότισης στο πλοίο από ηλεκτρική βλάβη καθώς δεν λειτούργησε ούτε η εφεδρική ηλεκτρογεννήτρια (emergency generator) αλλά και από την απουσία ειδοποίησης της σειρήνας έκτακτης ανάγκης αλλά και της σχετικής ενημέρωσης από τα φορητά μεγάφωνα του πλοίου, με αποτέλεσμα πολλοί επιβάτες, τρομοκρατημένοι, να πηδήξουν στη θάλασσα.

Στο καράβι επιβαίνουν και 20 στρατιώτες, οι οποίοι προσπαθούν με κάθε τρόπο να βοηθήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους συνανθρώπους τους.

Ανάμεσά τους ο στρατιώτης Πεζικού Βασίλης Ραχούτης, από τη Λαμία.Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο άτυχος Βασίλης έσωσε αρκετό κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά.
Λίγο πριν βυθιστεί το πλοίο, ο πατέρας του τηλεφωνικά τον παρακαλούσε να το εγκαταλείψει και να σωθεί.

Εκείνος όμως δεν το έκανε!

Δεν μπορούσε να εγκαταλείψει αβοήθητους τους συνανθρώπους του.

Ο Βασίλης μαζί με άλλους 19 συναδέλφους του, έδωσε τον υπερπάντων αγώνα για να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες ζωές.
Έχασε την ζωή του, παλεύοντας με τα μανιασμένα κύματα, προσπαθώντας να σώσει ένα μωρό, αφού πρώτα είχε σώσει την μητέρα!
Τα ερωτήματα παραμένουν ακόμα αναπάντητα, ενώ οι μνήμες του τραγικού συμβάντος μένουν άσβεστες στα μυαλά και τις ψυχές των οικογενειών των θυμάτων αλλά και όσων επέζησαν από την τραγωδία του "ΕΞΠΡΕΣ ΣΑΜΙΝΑ".

ΑΘΑΝΑΤΟΣ