Aνθή Βούλγαρη: «Όταν χειρούργησα τον όγκο στο κεφάλι, ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ήταν εκεί μαζί μου»

Aνθή Βούλγαρη: «Όταν χειρούργησα τον όγκο στο κεφάλι, ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος ήταν εκεί μαζί μου»

«Μου έγνεψε πως όλα πήγαν καλά., μου χαμογέλασε και ξύπνησα από τη νάρκωση τόσο ήρεμη που ακόμη και οι γιατροί απορούσαν. Έχω χτυπήσει ένα σταυρουδάκι στο χέρι μου για να μην ξεχνάω και όταν ξεχνάω να θυμάμαι να μην χάνω την πίστη μου .. να χαμογελάω και να νιώθω ευλογημένη για όσα έχω…»

Οκτώ μήνες έχουν περάσει από τη μέρα που η Ανθή Βούλγαρη χειρουργήθηκε στο κεφάλι ώστε να αφαιρέσει έναν καλοήθη όγκο και προχθες, ημέρα όπου γιορτάζεται ο προστάτης Άγιος της, Ιωάννης ο Ρώσος, η δημοσιογράφος ανήρτησε στο προσωπικό της ιστολόγιο στο Instagram ένα συγκλονιστικό μήνυμα.

Η δημοσιογράφος της εκπομπής “Φτιάξε καφέ να στα πω” δεν ξεχνάει ούτε στιγμή όλα όσα έγιναν και της άλλαξαν κυριολεκτικά τη ζωή. Η ίδια, όπως έχει αποκαλύψει πιστεύει πολύ στον προστάτη – φύλακά της Άγιο Ιωάννη Ρώσο.

“Σήμερα γιορτάζει ο προστάτης Άγιος μου. Ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος.. ξέρω πως κάποιοι δεν πιστεύετε στα θαύματα όμως εγώ το έζησα και οφείλω να το λέω. Στις 28 Σεπτεμβρίου όταν χειρουργήθηκα στο κεφάλι ήταν εκεί μαζί μου ..τον είδα μέσα στο χειρουργείο. Μου έγνεψε πως όλα πήγαν καλά.. μου χαμογέλασε και ξύπνησα από τη νάρκωση τόσο ήρεμη που ακόμη και οι γιατροί απορούσαν.

Δεν είμαι ο καλύτερος άνθρωπος αλλά μετά από αυτό προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη. Έχω χτυπήσει ένα σταυρουδάκι στο χέρι μου για να μην ξεχνάω και όταν ξεχνάω να θυμάμαι να μην χάνω την πίστη μου .. να χαμογελάω και να νιώθω ευλογημένη για όσα έχω…”.

May

16

Μισθωμένα λεωφορεία από την Τουρκία για τις εκλογές στη Θράκη

Ο "Σύλλογος Αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης", με πάγιες εχθρικές τοποθετήσεις κατά της Ελλάδας, δραστηριοποιείται φυσικά και στην περίπτωση των εκλογών στην Ελλάδα. Ο πρόεδρός του, Nετσμεττίν Χουσεΐν, ρίχνει το σύνθημα "η ψήφος του Τούρκου σε Τούρκο".
Στην ιστοσελίδα του συλλόγου υπάρχει αφίσα, αναφερόμενη στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης με προτροπές, αλλά και με υπόσχεση δωρεάν μετακίνησης ψηφοφόρων από την Τουρκία, με ελληνική ταυτότητα: «Μη λες "τι θα γίνει με μια ψήφο". Η ψήφος μας είναι το μέλλον μας. Σας μεταφέρουμε στην κάλπη, μπορείτε να ενημερωθείτε από όλα τα παραρτήματά μας».
Ποιος χρηματοδοτεί την μετακίνηση των ψηφοφόρων από διάφορες πόλεις της Τουρκίας προς τη Θράκη, δεν χρειάζεται φυσικά επεξήγηση…
Ο ανωτέρω αναφερόμενος πρόεδρος του Συλλόγου, υπενθυμίζει στον Α. Τσίπρα όσα υποσχέθηκε προς ικανοποίηση της Άγκυρας, η οποία τα απαιτεί από χρόνια, και βρήκε πρόσφορο έδαφος στην κυβέρνηση της Αριστεράς.
Κύριο βάρος δίνει στην εκλογή μουφτήδων και στις επιτροπές για τα βακούφια. Έχω γράψει εδώ παλαιότερα, ότι αυτά τα δύο συνδέονται, επειδή σε περίπτωση που γίνει αποδεκτό το αίτημα της εκλογής μουφτήδων, αυτοί θα ελέγχουν και την βακούφικη περιουσία, με αποτέλεσμα η ανθελληνική προπαγάνδα τους να γίνεται και με χρήμα του ελληνικού δημοσίου.
Λέγει ο Χουσεΐν ότι πρέπει να αλλάξει ο νόμος 1920/1991, ότι ερευνούν το θέμα αυτό και είπε πως «Πρέπει να αντικατασταθεί από μία διαδικασία για την ανάδειξη μουφτήδων από σώμα θρησκευτικών λειτουργών της μειονότητας που θα εξασφαλίζει τη μεγαλύτερη δυνατή αποδοχή τους από τη μειονότητα».
Και δεν θέλει η εκλογή να γίνει από τους 240 διορισμένους ιμάμηδες στην Θράκη, αλλά με απευθείας εκλογή από τους μουσουλμάνους. Γνωρίζει βέβαια, όπως γνωρίζουμε κι εμείς, ότι η απευθείας εκλογή με τους τουρκοπράκτορες να δωροδοκούν, να απειλούν και να εκβιάζουν, δεν είναι κατ’ ουσίαν εκλογή, αλλά διορισμός μουφτή από το τουρκικό Προξενείο.
Ρωτά τον Α. Τσίπρα, γιατί δεν εφαρμόζει όσα υποσχέθηκε, και… προειδοποιεί, με περίσσιο θράσος, που του δίνει φυσικά η ΜΙΤ, αφού είναι όργανό της: «Προειδοποιούμε όλους όσοι είναι υπεύθυνοι…Τερματίστε τις επιθέσεις στην εθνική ταυτότητα της τουρκικής μειονότητας δυτικής Θράκης, στην θρησκευτική της πίστη, στην θρησκεία της, στα τζαμιά της, στα σχολεία, στις μουφτείες, στα βακούφια στους συλλόγους, δηλαδή στην νομική της αυτονομία που είναι εγγυημένη από το διεθνές δίκαιο».
Και κλείνει με την δήλωση: «Η ψήφος του Τούρκου στον Τούρκο», και καλώ όλους τους συμπολίτες μου να στηρίξουν τους υποψήφιους δημάρχους και συμβούλους-μέλη της μειονότητας και στις ευρωεκλογές τους υποψηφίους του κόμματος DEB».
Προς πληρέστερη ενημέρωση, από την εφημερίδα "Αντιφωνητής" της Κομοτηνής, πληροφορούμαστε, ότι πρόκειται για Σύλλογο που έχει γραφεία σε διάφορες πόλεις της Τουρκίας και φυσικά οι δηλώσεις και οι πράξεις του είναι πάντα στην κατεύθυνση της τουρκικής πολιτικής. για την ακρίβεια είναι ένας ακόμη σύλλογος που ούτε σίγμα δεν μπορεί να πει που να ξεφεύγει από την επίσημη γραμμή.
Είναι σαφές πως η Τουρκία τα θέλει όλα. Δεν πρόκειται να δεχθεί (δια των εκπροσώπων της στην Θράκη) οιαδήποτε τροπολογία που θα οδηγεί σε λιγότερο πολιτικό έλεγχο από ό,τι έχει αυτή τη στιγμή. Εμείς για να μειώσουμε ακριβώς αυτόν τον πολιτικό έλεγχο της Τουρκίας στην περιοχή πρέπει να ξηλώσουμε τα "δόντια του θηρίου". Και δόντια είναι όλοι αυτοί οι φορείς, οργανώσεις, σύλλογοι και άτομα που δεν κάνουν τίποτε άλλο, παρά να προωθούν (τζάμπα;) τους στόχους της Τουρκίας στη Θράκη.
Κλείνω, με την παρότρυνση του Οκτάι Γιλμάζ, δημάρχου Γιλντιρίμ, σε Θρακιώτες μουσουλμάνους αυτοδιοικητικούς που τον επισκέφθηκαν: «Οι εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης (στην Ελλάδα) έχουν μεγάλη σημασία για τους Τούρκους της Δυτικής Θράκης. Το να κάνεις εδώ (στην Τουρκία) εθνικισμό και να λες πως είσαι Τούρκος είναι εύκολο, το πραγματικά όμως δύσκολο είναι να τα εκφράζεις αυτά εκεί.» Τέτοια είναι και η αποστολή που εκπληρώνετε εσείς εκεί. Eίμαι βέβαιος πως σε αυτή την εκλογική διαδικασία, οι ομογενείς μας προστατεύοντας την ενότητα και την ομοψυχίας σας, θα βγουν από αυτήν με το μέτωπο καθαρό. Σε εσάς που έχετε φιλοδοξίες σε αυτό τον ωραίο αγώνα, σας εύχομαι επιτυχίες».

Πηγή: https://www.voria.gr

O πρώην Ταλιμπάν που βαπτίστηκε στον Άγιο Όρος: Διαβάστε την εκπληκτική ιστορία του

Ο Αχμέτ γεννήθηκε και μεγάλωσε σε ένα χωριό στο Αφγανιστάν σε περίοδο πολέμου. Το παζλ των παιδικών του αναμνήσεων αποτελείται από σκόνη, φτώχεια, υποχρεωτική ισλαμική εκπαίδευση, πόλεμο, θάνατο.
«Δεν θυμάμαι πια ποιός πολεμούσε με ποιόν, υπήρχε ένας συνεχής πόλεμος», λέει χαρακτηριστικά.
Για χρόνια βρισκόταν στους χώρους των ταλιμπάν. Φανατικός μουσουλμάνος ανήκε στο «ριζοσπαστικό» Ισλάμ. Μέχρι που αποφάσισε ότι δεν μπορούσε πλέον να αντέξει αυτό το είδος ζωής – τη δυστυχία, τη φτώχεια, τη βία, τον πόνο και τη μυρωδιά του θανάτου που έβλεπε παντού γύρω του.
Στα 23 ταξίδεψε στα αδιάβατα βουνά στο Πακιστάν και στη συνέχεια στο Ιράν. Εργάστηκε δύο χρόνια εκεί «χωρίς έγγραφα» και τελικά έφτασε στην ακτή της Μικράς Ασίας στην Τουρκία, η οποία γι ‘αυτόν ήταν η πύλη στον παράδεισο της Δύσης.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ πριν από εννέα χρόνια, με ένα φουσκωτό στρώμα από αυτά που τα παιδιά παίζουν στις παραλίες, με δύο κουπιά και τέσσερα μπουκάλια νερό, πήδηξε στη θάλασσα λίγο έξω από τη Λέσβο.
«Η θάλασσα ήταν μαύρη,το κρύο τσουχτερό και φυσούσε πολύ. Δε γνώριζα καλό κολύμπι, τα κύματα έμοιαζαν βουνό. Μου πήρε περίπου δέκα ώρες να φθάσω στην απόκρυμνη ακτή με τα βράχια, ήμουν σε απόγνωση επειδή δεν ήξερα αν θα μπορούσα να αναρριχηθώ, ήταν πολύ κοφτερά … Τελικά ανέβηκα περπάτησα αρκετά και ο πρώτο άνθρωπος που συνάντησα ήταν μια μαυροφορεμένη ηλικιωμένη γυναίκα με μαντήλι στο κεφάλι. Δεν την κατάλαβα και δεν με κατάλαβε… Με νοήματα μου έδειξε το δρόμο προς έναν πλακόστρωτο δρόμο και μου έδωσε μερικά νομίσματα για να πάρω το λεωφορείο προς την πόλη. Βρέθηκα σε ένα μικρό κέντρο υποδοχής για τους μετανάστες. Έμαθα ελληνικά και δούλεψα σε διάφορες δουλειές μέχρι να βρω μια κανονική δουλειά σε μια εταιρεία που τοποθετούσε ηλιακούς συλλέκτες. Με πλήρωσαν καλά, απέκτησα ασφάλιση και έκανα τα χαρτιά μου για πολιτικό άσυλο. Εργάστηκα στην ίδια εταιρεία στην Αθήνα για έξι χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια μετά την εργασία πήγαινα στην εκκλησία – κάτι με τραβούσε εκεί. Μου χάριζε ηρεμία, ήθελα να μάθω περισσότερα για τον Χριστό. Βρήκα μια Καινή Διαθήκη. Άρχισα να το διαβάζω. Αποφάσισα ότι ήθελα να γίνω Χριστιανός. Έφυγα από την Αθήνα όταν η εταιρεία έκλεισε και πήγα στην επαρχία όπου απασχολήθηκα σε διάφορες αγροτικές εργασίες. Λίγο πριν το Πάσχα το 2013, αποφάσισα να ζητήσω να γίνω Χριστιανός », λέει ο ίδιος.
«Ήταν Τετάρτη 5 Ιουνίου, όταν βρέθηκα στον Άθωνα να κοιτάζω προς την Σκήτη του Αγίου Ανδρέα και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου… Ήταν η μέρα που έγινα χριστιανός και πήρα το όνομα Αλέξανδρος.»

Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε

Η χάρις και η ευλογία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού εύχομαι να σκεπάζει όλους σας, την κοινωνία, το έθνος και την Εκκλησία μας. Σκέφθηκα πολύ για να συντάξω αυτή την εγκύκλιο και να την απευθύνω στην αγάπη σας.
Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν έπρεπε να το κάνω. Τις τελευταίες όμως μέρες, μέσα στην κατάσταση του γενικευμένου πανικού που επικρατεί στην πατρίδα μας, των σπασμωδικών αποφάσεων των υπευθύνων διαχειριστών της ζωής και του μέλλοντός μας, την επαναλαμβανόμενη εναλλαγή υποσχέσεων και διαψεύσεων που έχουν τραυματίσει το ηθικό και την αξιοπρέπεια μας, τον καταιγισμό των χωρίς τέλος φορολογικών επιβαρύνσεων, δέχθηκα σωρεία τηλεφωνημάτων και μηνυμάτων πολιτών της περιοχής μας που ζητούν απεγνωσμένα μία παρέμβαση και κάποια συμπαράσταση στο οικονομικό τους αδιέξοδο και δράμα.

Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπηκαν, αρκετοί απολύθηκαν, οι άνεργοι πληθύνονται, πολλοί στέγνωσαν οικονομικά. Και ξαφνικά μας ζητείται απειλητικά και εκβιαστικά να πληρώσουμε, επί πλέον φόρο για το σπίτι που μένουμε σαν να είναι το κράτος πλέον φτωχότερο από τους φτωχούς.
Φτάσαμε, αντί τα έξοδά μας να γίνονται για το φαγητό, το σπίτι και τις ανάγκες μας, ό,τι ξοδεύουμε να πηγαίνει σε δύο φοβερές λέξεις: σε φόρους και σε χρέη. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς το αίσθημα πνιγμού που διακατέχει ίσως και την πλειοψηφία των συμπολιτών μας, σίγουρα και αρκετούς από μας.Ποιός μπορούσε να φαντασθεί ότι ο υπέροχος και υπερήφανος λαός μας θα έφτανε σε αυτό το κατάντημα;
Να έχει δώσει και την τελευταία σταγόνα του ιδρώτα του, του κόπου του, της αξίας του, και παρά ταύτα να έχουμε ως λαός διασυρθεί παγκοσμίως; Και τώρα χωρίς καμμία ελπίδα και εγγύηση να διεκδικεί το κράτος μας πιεστικά τα δάκρυα και το αίμα μας; Είναι αυτονόητο ότι δεν αντέχουμε άλλο. Δεν είναι υπερβολή αυτό.
Πρέπει όμως να το πούμε. Να το φωνάξουμε στα αυτιά των αρμοδίων: «Ως εδώ! Δεν μπορούμε άλλο. Βρέστε άλλες λύσεις».

Ίσως πιο δύσκολες, αλλά πιο αποδοτικές, πιο έξυπνες και σίγουρα πιο ανθρώπινες. Αν δεν μπορείτε, ομολογήστε την αδυναμία σας. Δεν είναι ντροπή να μην μπορεί κανείς. Είναι όμως απαράδεκτο να επιμένει στην ευθύνη της γενικευμένης καταστροφής μας. Μας φτιάξατε ένα κράτος που προσφέρει στον λαό πολύ λιγότερα από όσα του απαιτεί.
Πρέπει να το καταλάβετε∙ δεν είστε μόνο οφειλέτες στους δανειστές σας, είστε οφειλέτες και στον λαό που ταχθήκατε να υπηρετείτε. Αφού δεν καταφέρνετε την εθνική σωτηρία μέσα από πολιτική συνεργασία, αυτή θα προκύψει αναγκαστικά μέσα από λαϊκή απαίτηση και πρωτο­βουλία». Αγαπητοί μου αδελφοί,
Ήρθε η ώρα που πρέπει ο λαός να δείξει το διαμέτρημα της δύναμής του, να κάνει γνωστά τα όριά του. Ήρθε η ώρα όλοι μαζί να πάρουμε στα χέρια μας τις τύχες μας. Όσο παραμένουμε αδρανείς, όσο μένουμε υποτελείς σε εσφαλμένες ή αβάσταχτες επιλογές, τόσο καθιστούμε τον εαυτό μας συνυπεύθυνο στον αργό αλλά βέβαιο υπαρκτικό εκφυλισμό μας.
Αν δεν ξυπνήσουμε, τελειώσαμε. Δεν θα υπάρχει συνέχεια!
Καιρός πλέον να ξεσηκωθούμε. Τα πάντα πρέπει να αλλάξουν. Και επειδή δεν θα τα αλλάξουν κάποιοι άλλοι, πρέπει να μπούμε στο παιχνίδι όλοι. Όποιος πονάει για την κατάσταση και αγαπάει την αλήθεια έχει θέση σε αυτή την αλλαγή. Κανείς δεν περισσεύει. Όλες οι ανατροπές, όλες οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από ηρωικούς ανθρώπους, κυρίως νέους. Όχι από συμβιβασμένους ούτε από αγανακτισμένους, αλλά από υγιώς επαναστα-τημένους.Όλοι μαζί και πρέπει και μπορούμε και επιβάλλεται να αλλά-ξουμε με δική μας πρωτοβουλία το μέλλον μας.
Όχι με βία, αλλά με δύναμη και αποφασιστικότητα.
Όχι με μηδενιστικές επιλογές, αλλά με καθαρότητα, ηρωισμό και εξυπνάδα.
Σίγουρα και η δική μας ευθύνη ως λαού δεν είναι καθόλου μικρή.
Συμφωνήσαμε με τις μικρονοϊκές πολιτικές επιλογές και τις κάναμε συνή-θειες και νοοτροπία μας. Η ανειλικρίνεια, η αδιαφορία, το βόλεμα, το εύκολο κέρδος, η προσβολή των θεσμών, η ύβρις κατά της πίστης και παράδοσής μας, η ασέβεια κατά του κράτους και των νόμων, οι αλόγιστες διεκδικήσεις αποτέλεσαν κομμάτια της ζωής του νεοέλληνα που δεν μας τιμούν καθόλου. Δεν μας φταίνε μόνον οι άλλοι είτε αυτοί λέγονται κερδοσκόποι είτε ξένα συμφέροντα είτε πολιτικοί. Το δικό μας μερίδιο ευθύνης για το σημερινό μας κατάντημα δεν είναι ευκαταφρόνητο.

Η λύση της μετάνοιας και αλλαγής είναι μονόδρομος.
Τους άλλους δεν μπορούμε να τους αλλάξουμε.
Τη δική μας όμως νοοτροπία και ζωή έχουμε και τη δυνατότητα και την ευθύνη να τις διορθώσουμε.
Ας αρχίσει ως επανάσταση αυτή η αλλαγή από τους εαυτούς μας. Αυτό είναι το πιο ηρωικό.
Ομολογώ ότι και ως Εκκλησία μας κάνανε κομμάτι του καταρρεόντος κρατικού συστήματος. Γι’ αυτό και συχνά μας παρερμηνεύει ο λαός.
Αγκαλιάσαμε το κράτος, στηριχθήκαμε σε αυτό και τραυματίσθηκε η βαθειά σχέση μας με τον λαό. Τον υπηρετήσαμε μεν ως πονεμένο και φτωχό, αλλά δεν τον αγκαλιάσαμε ως κομμάτι της υπόστασής μας. Τουλάχιστον δεν καταφέραμε να μας νοιώσει έτσι. Μολύνθηκε το γάλα της μάνας του, της Εκκλησίας, και απέστρεψε το πρόσωπό του από το στήθος της. Αυτό είναι ο,τι χειρότερο υπάρχει.
Ο λαός είναι ό,τι ιερώτερο έχουμε μετά τον Θεό και η Εκκλησία στη φύση της είναι η ανάσα του λαού. Αυτήν την ανάσα τελευταία στερηθήκαμε. Ήρθε η ώρα να ξαναρχίσει ο ζωτικός θηλασμός. Δεν αμφισβητώ βέβαια ότι είμαστε και θύματα. Κάποιοι μας ξεγέλασαν. Κάποιοι διαχειρίσθηκαν τα θέματά μας με ένοχη ανικανότητα. Κάποιοι μας διέσυραν διεθνώς και μας οδήγησαν στα στόματα των θηρίων αυτού του κόσμου είτε από επιπολαιότητα είτε ενδεχομένως και από ύποπτες σκοπιμότητες. Και να πού φτάσαμε!
Ισοπεδωθήκαμε στο μηδέν της περιουσίας μας και στο τίποτα της αξιοπρέπειάς μας. Παρά ταύτα δεν ψάχνουμε για ενόχους. Τώρα επειγόμαστε για λύσεις. Λύσεις όμως που δεν πατάνε τον λαό, αλλά ανασταίνουν την τιμή του. Ήρθε η ώρα που θα πρέπει όσοι παίρνουν αποφάσεις να καταλάβουν τι συμβαίνει στα σπίτια, στους δρόμους, στα μαγαζιά και στην καθημερινότητα.
Τι συμβαίνει στις ψυχές μας. Αυτό δεν θα το μάθουν από την τρόϊκα ούτε από τις μεταξύ τους διαβουλεύσεις. Θα το μάθουν από τον λαό. Πρέπει την φωνή μας να την ακούσουν. Δεν γίνεται αλλιώς. Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όσους δεν μπορούν να πληρώσουν την λεγόμενη «έκτακτη εισφορά ακινήτων» να μη φτάσουν σε απόγνωση. Να ξέρουν ότι θα βρεθούμε όλοι ενωμένοι στο πλευρό τους και θα φωνάξουμε μαζί: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Ας καταλάβουν ότι δεν έχουμε. Δεν μπορούμε.
Φτάσαμε στα όριά μας, αλλά αρνούμαστε να μας τελειώσουν. Αν αδρανήσουμε δεν θα το καταλάβουν. Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφή-τευσε πριν από διακόσια πενήντα χρόνια λέγοντας: «Θα σας βάλουν βαρύ και δυσβάσταχτο φόρο ακόμη και στα παράθυρα και στα κοτέτσια, αλλά όμως δεν θα προλάβουν».
Πράγματι, δεν θα προλάβουν!
Μη λυγίσετε μπροστά στην οικονομική χρεωκοπία. Αυτήν ήδη τη ζούμε. Αρνηθείτε τη χρεωκοπία της αξιοπρέπειας, της ιστορίας, της εθνικής συνείδησης. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα διεκδικήσουμε μέχρι τελευταίας ρανίδας. Έστω τώρα, την τελευταία στιγμή.
Τα Μεσόγεια και η Λαυρεωτική είναι μια ευλογημένη περιοχή που μέχρι πρότινος έσφυζε από ανάπτυξη και ευημερία. Τον τελευταίο όμως καιρό όλο και πληθαίνουν αυτοί που με απόγνωση στρέφονται στην Εκκλησία η όπου βρουν, και εκλιπαρούν για συμπαράσταση και βοήθεια.
Πολλοί έχουν λυγίσει, έχουν οικονομικά γονατίσει. Δεν μπορούν να θρέψουν τα παιδιά τους. Έχασαν τον ύπνο τους. Ζουν την απειλή του παρόντος και με τον φόβο του μέλλοντος. Έχουν ιδιοκτησίες, αλλά δεν έχουν χρήματα. Αυτοί πως θα πληρώσουν; Πού να τα βρουν; Θα τους πάρουν το σπίτι; Θα τους κόψουν το ρεύμα; Είναι δυνατόν να βυθίσουν στο σκοτάδι την Κερατέα η το Λαύριο που φιλοξενούν το μεγαλύτερο εργοστάσιο της ΔΕΗ στην πατρίδα μας;
Ό,τι και να συμβεί, αδελφοί μου, θα ήθελα να ξέρετε ότι η τοπική Εκκλησία μας θα δώσει τα πάντα για να σταθεί στο πλευρό σας.
Αν σε έναν κόψουν το ρεύμα, εμείς θα το κόψουμε σε όλους τους ναούς.
Θα κάνουμε γάμους με κεριά στα χέρια και λειτουργίες με δάκρυα στα μάτια.
Με κανέναν τρόπο δεν θα δεχθούμε, τη στιγμή που νοικοκυριά είναι βυθισμένα στο σκοτάδι, οι ναοί να λειτουργούν με αναμμένους τους πολυελαίους.
Όλοι μαζί λοιπόν τώρα, οφείλουμε να πιέσουμε τους εκπροσώπους μας περισσότερο από όσο τους πιέζουνε οι δανειστές. Γιατί η ανάγκη μας για επιβίωση ξεπερνάει την ανάγκη τους να κυριαρχήσουν πάνω μας. Γιατί η αξιοπρέπειά μας αξίζει περισσότερο από τα πάσης φύσεως συμφέροντα.
Γιατί η εθνική μας υπερηφάνεια στηρίζεται σε μια ιστορία που όλοι τους ζηλεύουν. Γιατί την Ευρώπη την βλέπουμε περισσότερο ως οικογένεια που κατανοεί την δυσκολία των λαών παρά ως θηλιά που οδηγεί σε ασφυξία τις κοινωνίες. Δεν μας έμεινε τίποτε άλλο από το να μεταμορφώσουμε ξανά την Ελλάδα σε πατρίδα μας, την ιστορία της σε ταυτότητά μας, τα παραδείγματα των προγόνων μας σε βιώματά μας και να επιστρέψουμε από τον ασύνετο νεοπλουτισμό στην αξιοπρεπή λιτότητα και ολιγάρκεια, από τις υποτελικές υποχωρήσεις στον ηρωισμό και από τον παγκόσμιο διασυρμό στην εθνική υπερηφάνεια και τον πανθομολογούμενο θαυμασμό. Έτσι, ο Θεός, όπως λέγει και ο λαός, δεν θα μας αφήσει, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν θα Τον έχουμε κι εμείς αφήσει.
Με πατρικές ευχές και την ελπίδα της αφύπνισης
Εγκύκλιος Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυερωτικής κ.κ. Νικολάου

Advertisements

Άγιος Φιλούμενος: Ο νεομάρτυρας που κατακρεουργήθηκε για να κρατήσει το Φρέαρ του Ιακώβ σε Ελληνικά χέρια

Η εκκλησία μας τιμά τον Νεοιερομάρτυρα Άγιο Φιλούμενο, στις 29 Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς ιερού ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ.

Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγ. Μάρτυρος Φιλουμένου, φανατικοί Εβραίοι μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ κι ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κακοποίησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο και του έκοψαν τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας τον χώρο.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου με την  Ελλάδα" 

είπε το "δεξί χέρι" του Ρ.Τ.Ερντογάν, ο αντιπρόεδρος του AKP Νουμάν Κουρτουλμούς, ο οποίος τόνισε πως η Αγκυρα είναι έτοιμη για γενικευμένη σύρραξη στην ευρύτερη περιοχή.

Πιο αναλυτικά οι δηλώσεις του:

«Βρισκόμασε στα πρόθυρα πολέμου στην ευρύτερη περιοχή μας. Από Αιγαίο μέχρι Αν. Μεσόγειο και Συρία.

Στην ανατολική Μεσόγειο, βρίσκονται εκεί τα πλοία όλου του κόσμου. Έχουν φτάσει πολεμικά πλοία. Τα νερά έχουν ζεσταθεί.

Η έκφραση ‘ζεσταθεί’ μάλιστα δεν αρκεί, έχουν αρχίσει και βράζουν.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός νέου πολέμου στην ανατολική Μεσόγειο, όπου γίνονται έρευνες πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Εμείς σε αυτόν τον πόλεμο θα επικρατήσουμε. Είμασε έτοιμη για γενικευμένη σύρραξη.

Αυτός θα είναι ένας πόλεμος για πετρέλαιο και φυσικό αέριο», τόνισε ο Τούρκος αξιωματούχος και πρόσθεσε:

"Παράλληλα, οι "Μεγάλες Δυνάμεις" βλέπουν την Μέση Ανατολή ως το επίκεντρο ενός αγώνα ισχύος σε παγκόσμια κλίμακα.

Εχουμε δεκάδες προβλήματα για τα οποία μπορούμε να μιλάμε μέχρι την επόμενη ημέρα.

Για παράδειγμα οι οργανώσεις YPG-PYD-ISIS που στόχο έχουν τον επανασχεδιασμό της περιοχής μέσω τρομοκρατικών οργανώσεων.

Παράλληλα οι ΗΠΑ προσπαθούν να εφαρμόσουν το "Σχέδιο του Αιώνα" για την Μέση Ανατολή ώστε να εξαλείψουν τους Παλαιστινίους. Πρώτα το διέρρευσαν σε ΜΜΕ όπως πάντα κάνου".

Επιπλέον, ο Νουμάν Κουρτουλμούς αναφέρθηκε και στους S-400 κάνοντας λόγο για πιέσεις των ΗΠΑ προκειμένου η Τουρκία να μην "ξεφύγει" –όπως είπε χαρακτηριστικά- προς τη Ρωσία.

«Αλλά η Τουρκία έχει το δικό της άξονα και δεν ακολουθεί τον άξονα των άλλων», υπογράμμισε.

Υπενθυμίζουμε πως νωρίτερα, όπως αποκάλυψε πρώτο το pronews.gr, το Foreing Policy σε άρθρο με τίτλο "η Τουρκία διψάει για πόλεμο με την Κύπρο" και υπότιτλο «Ο Ερντογάν δεν φαινόταν ποτέ τόσο αδύναμος στο εσωτερικό ούτε τόσο επιθετικός με τους γείτονές του στη Μεσόγειο», προειδοποίησε για "θερμές" εξελίξεις στην περιοχή μας.

Ωστόσο αυτή τη φορά η κατάσταση είναι πολύ πιο επικίνδυνη, επισημαίνει το FP, επειδή υπάρχουν ενδείξεις ότι η Τουρκία μπορεί να είναι έτοιμη να κλιμακώσει την αντιπαράθεση πέρα από την απλή ρητορική.

Η Αγκυρα κλιμάκωσε τις προκλήσεις με την αποστολή το γεωτρύπανου πριν από την έναρξη των ετήσιων ναυτικών γυμνασίων "Θαλασσόλυκος"  με τον τουρκικό Στόλο να βρίσκεται ακροβολισμένος σε Αιγαίο- Αν.Μεσόγειο.

Άγιο Όρος: «Ξαφνικά βλέπω ένα μοναχό να αναδύεται από τα νερά της θάλασσας»

Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία ενός πιστού, ο οποίος, ενώ βρισκόταν στο Άγιο Όρος, εξιστορεί πως ένας μοναχός όχι μόνο εμφανίστηκε μπροστά του από το πουθενά, αλλά και του υπέδειξε το ακριβές σημείο του αντικειμένο που έψαχνε.

Η ανατριχιαστική μαρτυρία του καταγράφεται στο περιοδικό strange στο Άρθρο του Παντελή Γιαννουλάκη με τίτλο : Ιωάννης Φουράκης.

Ο αναδυόμενος μοναχός

Τότε ξαφνικά βλέπω ένα μοναχό να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα, να αναδύεται από τα νερά! Εμφανίστηκε από το πουθενά και αναδύθηκε μέσα από τη θάλασσα, προχωρώντας μέσα στο νερό προς την ακτή. Ανέβηκε το τοιχάκι, διέσχισε τον παραλιακό δρόμο και πήρε το ανηφορικό μονοπάτι που οδηγεί από την ακτή προς το μοναστήρι και περνά δίπλα από το αίθριο που καθόμουν.

Όταν τον είδα να βγαίνει από το νερό νόμισα πως είναι μια παραίσθησή μου. Αμέσως όμως σκέφτηκα πως εκεί πάντα υπάρχουν πολλοί μοναχοί που δουλεύουν στο εργοστάσιο ξυλείας, που εργάζονται στα χωράφια, που ψαρεύουν κλπ. και σκέφτομαι μήοως βγήκε μέσα απο καμιά βάρκα, που δεν πρόλαβα να δω και την τραβήξανε πίσω απότο τοιχάκι, έξω από το οπτικό μου πεδίο.

Ο μοναχός βγαίνει από τη θάλασσα και παίρνει το ανηφορικό δρομάκι που βγαίνει προς το μοναστήρι και έρχεται προς το μέρος μου στο αίθριο, εκεί που κάθομαι. Μου λέει «τις ευλογίες σου αδερφέ Ιωάννη και σκύβει να μου ασπασθεί το χέρι, εγώ φυσικά το τράβηξα τελείως σαστισμένος, σοκαρισμένος διότι γνώριζε το όνομά μου και το επίθετό μου όσο και για την παρουσία στο μοναστήρι του γιου μου Τάλω για τον οποίο έκανε κάποια φευγαλέα αναφορά.

Πριν προλάβω να συνέλθω από το αρχικό σοκ, ο μοναχός μου λέει «αυτό που αναζητάτε, αδερφέ, βρίσκετε εκεί…» και μου υποδεικνύει το ακριβές σημείο όπου βρίσκεται το σύμβολο που αναζητούσα. Πριν προλάβω να του μιλήσω περισότερο, γυρίζει και παίρνει την κατηφόρα, μπαίνει πάλι μέσα στη θάλασσα και χάνεται! Μπήκε πάλι στο νερό και εξαφανίστηκε από τα μάτια μου…

Τώρα μέσα στη σαστιμάρα μου, διότι ήταν ένα σοκ για μένα να έρθει κάποιος και να μου πει που βρίσκεται αυτό που αναζητούσα, η εντύπωση που μου άφησε ήταν ότι ο άνθρωπος αυτός ήταν ο μοναχός που είχα συναντήσει στη μονή του Αγ. Διονυσίου στον Όλυμπο!

Ήταν το φαινότυπό του, και μέσα μου μέχρι τώρα επιμένω πως ήταν αυτός, νομίζω πως ήταν το ένα και το αυτό φυσικό πρόσωπο. Γνωρίζουμε φυσικά πολλά για την πολυστασία και ίσως μπορούμε να δώσουμε μια ερμηνεία σε αυτό το φαινόμενο.

Καλεντερίδης: Έλληνες, μια κοινωνία πολυτραυματίας, ένα αποπροσανατολισμένο έθνος

Πώς μια ταινία του Χόλιγουντ για το 1821 αναδεικνύει τον αποπροσανατολισμό που ταλανίζει το ελληνικό έθνος.

του Σάββα Καλεντερίδη
Έχουμε δει σωρεία δημοσιευμάτων που αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο τα μεγάλα κράτη που σέβονται τον εαυτό τους και την ιστορία τους, και νοιάζονται για το μέλλον τους, επηρεάζουν τη βιομηχανία του κινηματογράφου για την αναπαραγωγή, μέσα από τις ταινίες, της ιστορίας και των εθνικών στόχων και οραμάτων τους.

Με τον τρόπο αυτόν η βιομηχανία του κινηματογράφου συμβάλλει (στο μέτρο που της αναλογεί) στη διαμόρφωση της εθνικής ταυτότητας και του συλλογικού υποσυνείδητου του κάθε έθνους – επαναλαμβάνω, εκεί που υπάρχουν σοβαρά κράτη.

Για την Ελλάδα τι να πει κανείς… Μια κοινωνία «πολυτραυματίας» από εθνικούς διχασμούς, εμφυλίους και τεχνητές διαιρέσεις που προκαλούνται από εσωτερικούς παράγοντες που αδυνατούν να παραγάγουν πολιτική και αρκούνται στον διχαστικό λόγο και πρακτικές, αλλά και από εξωτερικούς παράγοντες που με τον τρόπο αυτόν προωθούν και εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.

Η κατάσταση αυτή που χαρακτηρίζει την κοινωνία αντικατοπτρίζεται και στο κράτος, ιδιαίτερα μετά την κομματικοποίησή του τις τελευταίες τρεις δεκαετίες – μια διαδικασία που του αφαίρεσε και τα τελευταία ψήγματα σοβαρότητας που διέθετε.

Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι τη δεκαετία του 1980, με τον νόμο-πλαίσιο για την Παιδεία, του 1982, άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες για να γίνουν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι άτομα που δεν υπηρετούσαν την επιστήμη στην οποία ήταν ταγμένοι, αλλά το κόμμα, την ιδεολογία και την ιδεοληψία τους.

Έτσι τα πανεπιστήμια αλώθηκαν από εθνομηδενιστές, αριστερούς και αριστεριστές καθηγητές, οι οποίοι λειτούργησαν στην κυριολεξία ως ιδιότυπες συμμορίες μοιράζοντας διδακτορικά στα «δικά τους παιδιά», για τη διαιώνιση του είδους στις πανεπιστημιακές σχολές.

Δεν υπάρχει λόγος να αναφέρουμε συγκεκριμένες περιπτώσεις, αν και αυτό θα έπρεπε να γίνει αντικείμενο μιας επιστημονικής και άρα αντικειμενικής μελέτης, όμως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι έδρες Ιστορίας των πανεπιστημίων μας, που έχουν στην κυριολεξία αλωθεί από εθνομηδενιστές και εθνοαποδομητές.

Ο «πατριάρχης» αυτής της εγκληματικής μεθόδευσης είναι γνωστός τοις πάσι, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε.

Αυτή η κατάσταση, λοιπόν, έχει επηρεάσει την ελληνική βιομηχανία κινηματογράφου, η οποία αρνείται να συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα, να υπηρετήσει την κοινωνία, την ιστορία, το έθνος και την πατρίδα, και περιορίζεται είτε σε αναπαραγωγή της παθογένειας, που επιδεινώνει την κατάσταση της κοινωνίας-πολυτραυματία, είτε συστηματικά διεκτραγωδεί και εκφυλίζει τις όποιες ηθικές και παραδοσιακές αξίες έχει η ελληνική κοινωνία.

Θα αναρωτηθούν οι αναγνώστες και οι φίλοι της στήλης γιατί τα γράφουμε όλα αυτά.

Τις προηγούμενες μέρες είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε μια κινηματογραφική ταινία που γυρίστηκε στο Χόλιγουντ και είχε ως θέμα την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Το περίεργο είναι ότι όταν αναζήτησα κριτικές για την ταινία, δεν είδα ούτε μία κριτική από τους συντάκτες του είδους. Ούτε μία. Έχει κι αυτό την εξήγησή του.

Η μεγάλη έκπληξη ήταν η ίδια η ταινία, η οποία έχει τίτλο Οι βράχοι της Ελευθερίας, και το σενάριό της βασίζεται στο βιβλίο της ομογενούς Μαριάννας Μητροπούλου, που ζει στις ΗΠΑ.

Δεν θα κάνουμε κριτική στην ταινία, γιατί αυτό είναι έργο και δουλειά των «ειδικών». Θα αναφερθούμε όμως στο περιεχόμενο και την πλοκή της. Η ταινία παρουσιάζει με αρκετά αντικειμενικό τρόπο τη σκλαβιά και τη βαρβαρότητα που ασκούσαν επί τέσσερις αιώνες οι Τούρκοι στους υπόδουλους Έλληνες, στηλιτεύει το ρόλο των κοτζαμπάσηδων, των φοροεισπρακτόρων και του κλήρου.

Επίσης, παρουσιάζει με τρόπο που πραγματικά εκπλήσσει τα κλασικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας της εποχής του 1821, τις ηθικές αρχές και αξίες, το εθνικό και πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων, όλα εκείνα τα στοιχεία που οδήγησαν στην Εθνεγερσία και την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό.

Μάλιστα, είναι τόσο πετυχημένος ο τρόπος που το κάνει αυτό, που ο θεατής ανακαλύπτει ότι πολλά από αυτά τα στοιχεία έχουν ξεχαστεί, να είναι καλά οι εθνομηδενιστές και εθνοαποδομητές καθηγητές πανεπιστημίου, που «βγάζουν» δασκάλους και καθηγητάδες κατ” εικόνα αυτών και καθ” ομοίωσιν, οι οποίοι με τη σειρά τους επηρεάζουν αντίστοιχα τα παιδιά, για να φθάσουμε στην κατάσταση που είναι σήμερα η Ελλάδα και ο ελληνισμός.

Μια καθ’ όλα χρεοκοπημένη χώρα, μια κοινωνία χωρίς όραμα και με ισοπεδωμένες τις ηθικές αρχές και αξίες, ένα αποπροσανατολισμένο έθνος.

Έγραψα παραπάνω ότι δεν υπάρχουν κριτικές για την ταινία. Μάλλον φοβούνται να γράψουν κριτικές, για να μην βρεθούν μεταξύ δυο πυρών, των εθνομηδενιστών και των απλών Ελλήνων που αγαπούν την πατρίδα τους.

Τέλος, να πάμε και στο «ζουμί» της υπόθεσης.

Μια ταινία που εκθειάζει τον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων και αποθεώνει τους αγωνιστές επαναστάτες, με κορυφαίο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, έχει γυριστεί στις ΗΠΑ και μάλιστα στο Χόλιγουντ, ενώ αντίστοιχη ταινία έχει να γυριστεί στην Ελλάδα πολλές δεκαετίες.

Και αναρωτιέται κανείς, γιατί;

Η απάντηση βρίσκεται στα όσα αναφέραμε στην αρχή του άρθρου.

Μια κοινωνία-πολυτραυματίας, με διανοούμενους που αν δεν μισούν, φοβούνται να δηλώσουν ότι αγαπούν την Ελλάδα και τους Έλληνες, και με μια βιομηχανία κινηματογράφου που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά.

Άρα, ποιος θα γράψει σενάριο που εκθειάζει την Ελλάδα, τους Έλληνες και την ιστορία μας, ποιος παραγωγός θα αναλάβει να κάνει τέτοια ταινία, ποιος σκηνοθέτης θα αναλάβει να την σκηνοθετήσει και ποιοι ηθοποιοί θα τολμήσουν να παίξουν σε μια τέτοια ταινία;

Όσο για τις κριτικές: Διάβασα περίπου εκατό κριτικές του κοινού. Το 85-90% είναι θετικές και βαθμολογούν καλά την ταινία, και οι υπόλοιπες είναι δηλητηριώδεις. Λες και τους έβρισες τη μάνα τους.

Αυτή είναι η κατάσταση στην πατρίδα μας, δυστυχώς. Ο πατριωτισμός και η αγάπη στο έθνος είναι εξοβελιστέα, ενώ αποτελεί περίπου τίτλο τιμής το να βρίζεις και να μισείς την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Γι’ αυτό επαναλαμβάνω ότι είμαστε ένα αποπροσανατολισμένο έθνος και είναι αδήριτη ανάγκη να αποκτήσουμε όραμα και πυξίδα.

Δεν το έχω ξανακάνει, αλλά ειλικρινά νιώθω την ανάγκη να το κάνω.

Να πάτε να δείτε την ταινία, να αναβαπτιστείτε εθνικά και πατριωτικά, γιατί πραγματικά έχουμε ανάγκη από τα νάματα του αγώνα του 1821, αφού θα χρειαστεί να αγωνιστούμε και πάλι για να απελευθερώσουμε την πατρίδα από την ιδιότυπη υποδούλωση που την οδήγησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών.

dimokratianews

Οργισμένη επιστολή της μητέρας του Νικόλα που σκότωσαν στου Φιλοπάππου – «a la carte» ανθρωπισμός της κυβέρνησης

Οργισμένη επιστολή της μητέρας του Νικόλα για τον άδικο χαμό του γιού της μετά από επίθεση που δέχτηκε από αλλοδαπούς στου Φιλοπάππου. Στην επιστολή καταφέρεται εναντίον της κυβέρνησης που δείχνει ανθρωπισμό «a la carte» όπως λέει μέσα.

Διαβάστε την επιστολή: Ο «a la carte» ανθρωπισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

«Έκπληκτη και οργισμένη», για να χρησιμοποιήσω και μία φράση του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Δ. Βίτσα, παρακολούθησα στο δελτίο ειδήσεων της ΕΡΤ (6/5/19) το σχετικό ρεπορτάζ για την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου στην υπόθεση της δολοφονίας του Πακιστανού Σαχζάτ Λουκμάν.

Παρόντες στο ακροατήριο ήταν αλληλέγγυοι, μέλη του αντιφασιστικού κινήματος, αλλά και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ως μητέρα δύο παιδιών, όταν βλέπω την φωτογραφία ενός νέου ανθρώπου, που έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας και έχασε την ζωή του με απάνθρωπο τρόπο, ειλικρινά αγανακτώ και θλίβομαι. Γιατί ουσιαστικά στο έγκλημα κατά της ζωής δεν υπάρχει ούτε αποκατάσταση ούτε επανόρθωση. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο που χάρισε ο Θεός στον άνθρωπο και ως εκ τούτου είναι μοναδική και ανεκτίμητη. Και η αφαίρεσή της συνιστά το μεγαλύτερο αδίκημα κατά τη Δικαιοσύνη και το μεγαλύτερο αμάρτημα κατά τη Χριστιανοσύνη.

Θέλω να πιστεύω καλοπροαίρετα ότι η παρουσία τους στην δίκη είχε ως σκοπό την έκφραση αλληλεγγύης και συμπαράστασης στους γονείς και συγγενείς του θύματος προκειμένου να απαλύνουν τον πόνο τους, όσο αυτό είναι δυνατόν, αλλά και για να τιμήσουν τον άνθρωπο που έφυγε από κοντά μας τόσο άδικα.

Προφανώς και τα μέλη του αντιφασιστικού κινήματος είναι ελεύθερα να οργανώνουν συγκεντρώσεις έξω από τα Δικαστήρια κατά το δοκούν και για τους δικούς τους ευδιάκριτους λόγους.

Οι κυβερνητικοί βουλευτές, όμως, έχουν καθήκον και υποχρέωση να απευθύνονται και να εκφράζουν τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες τους προς όλα τα θύματα δολοφονικών επιθέσεων.

Χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις.

Όταν, μάλιστα, όπως συνέβη στην περίπτωση του γιου μου, Νικόλα, η ίδια η κυβέρνησή τους είναι αυτή που με τις πολιτικές της ουσιαστικά «προσκάλεσε» τους δολοφόνους του να εισβάλουν παράνομα στην χώρα μας. Όταν είναι αυτή η κυβέρνησή τους, που επιτρέπει καθημερινά να καταπατώνται τα σύνορά μας προσπαθώντας λυσσαλέα και με το έτσι θέλω να μας πείσει ότι όλοι είναι «πρόσφυγες». Όταν είναι αυτή η ίδια η κυβέρνηση, που πλέον δεν γνωρίζει καν τον αριθμό των «παράτυπων» αλλοδαπών εντός της ελληνικής επικράτειας. Όταν, τέλος, είναι αυτή η κυβέρνηση, που, όταν κάποια στιγμή τους εντοπίσει, αντί να απελάσει όλους τους «μη δικαιούχους ασύλου ή διεθνούς προστασίας» τους επιτρέπει να εξακολουθούν να παραμένουν παράνομα στην χώρα μας και να συστήνουν εγκληματικές συμμορίες.

Τι καταδεικνύει, λοιπόν, η επιλεκτική ευαισθησία των Βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ; Μήπως υποκρισία; Γιατί αυτοί οι «επαγγελματίες του ανθρωπισμού» εναγκαλισμένοι με τις «αλληλέγγυες» Μ.Κ.Ο. εμφανίζονται υπέρμετρα ευαισθητοποιημένοι όταν τα θύματα είναι αλλοδαποί και παγερά αδιάφοροι όταν τα θύματα είναι Έλληνες πολίτες που δολοφονήθηκαν ή κακοποιήθηκαν από παράτυπους αλλοδαπούς ;

Μήπως, γιατί στο άκουσμα Έλληνας ή ελληνικός τους ξυπνούν βαθιά κρυμμένες μνήμες μετεμφυλιακών ανθελληνικών συνδρόμων που τους έχουν στοιχειώσει ;

Μήπως, γιατί γι’ αυτούς οι Έλληνες πολίτες δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνον αριθμοί στα Μητρώα των Εφοριών, αποτελώντας τους συνήθεις βαστάζους και τα υποζύγια, τα οποία απομυζούν προκειμένου να ζει πλουσιοπάροχα και να καλοπερνά η κυβερνητική «αριστερή» νομενκλατούρα, παριστάνοντας στη συνέχεια τους «φιλάνθρωπους» ;

Μήπως, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να μην απολέσουν τις τόσο γλυκές και προσοδοφόρες καρέκλες της εξουσίας, προσεταιρίζονται προς άγραν ψήφων και ελληνοποιούν τους αλλοδαπούς, στους οποίους, μάλιστα, εναποθέτουν τις ελπίδες τους, εκτός από τις «επενδύσεις», και για την επίλυση του δημογραφικού μας προβλήματος ;

Μήπως όλα αυτά μαζί ; Ο κάθε συμπολίτης μας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του.

Αλλά τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση, όταν ο επικεφαλής της αντί να κηρύξει την χώρα μας σε εθνικό πένθος και να παραιτηθεί, χαρακτηρίζει ξεδιάντροπα ως «ξαναζεσταμένο» το ντοκιμαντέρ που περιγράφει τις μαρτυρίες και τον απόλυτο τρόμο που βίωσαν στο Μάτι οι συνάνθρωποί μας το περασμένο καλοκαίρι ; Όταν αντί να σκύψουν το κεφάλι και να παρευρίσκονται διαρκώς στον τόπο της ανείπωτης τραγωδίας, επιλέγουν, αφού πρώτα στήσουν επικοινωνιακό θέατρο επιχειρήσεων, στην συνέχεια να εξαφανισθούν και να διάγουν πολυτελείς διακοπές στον απόηχο της πρωτοφανούς δυστυχίας των συμπολιτών μας;

Γιατί, λοιπόν, επιδίδονται με τέτοιο μένος σε έναν ιδιότυπο ρατσισμό εναντίον των χειμαζόμενων Ελλήνων τιμωρώντας τους παντοιοτρόπως και προκαλώντας το κοινό περί δικαίου αίσθημα;

Πώς μπορεί να χαρακτηρισθεί ο κυνισμός και η αλαζονεία τους απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν την κοινωνία μας;

Lack of emotional intelligence, όπως λένε οι Αγγλοσάξονες;

Πολιτικός τυχοδιωκτισμός και παντελής έλλειψη φιλότιμου, ανθρωπιάς και σεβασμού προς τον λαό μας θα έλεγα εγώ.

Λαμπρινή Μουστάκα
Η Μητέρα του Νικόλα

ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΑ ΟΤΑΝ ΕΝΙΩΣΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ..

...................................................................................................

Η ΜΟΝΑΧΗ ΑΓΝΗ ΜΑΣ ΕΙΠΕ: ΤΟ 2007 ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΜΑΣ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ 15 ΕΤΩΝ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΒΡΙΣΚΟΤΑΝ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ..

Ήταν από την Κύπρο και πάλευε από τα πρώτα βήματά του στη ζωή με τον καρκίνο.

Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα του προσπαθούσε να σταθεί δυνατή τόσο για τον ίδιο όσο και για τον μικρότερο αδελφό του, τον Βασίλη. Το παιδί είχε κάνει είκοσι τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, αλλά δεν είχε γίνει τίποτε.

Η κατάστασή του χειροτέρευε και έτσι οι γιατροί μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας είπαν στη μητέρα του ότι έπρεπε να χειρουργηθεί για ακόμη μία φορά. Δεν ήξεραν όμως αν μπορούσε να επιβιώσει από την εγχείριση, καθώς ήταν ήδη παράλυτο.

Η μητέρα του μία ημέρα πριν ταξιδέψει για Αθήνα, είδε στον ύπνο της την Παναγιά να της λέει: «μη στενοχωριέσαι. Είμαι η Παναγιά η Μαλεβή. Έλα στο σπίτι μου και ο Ανδρέας θα γίνει καλά».
Η γυναίκα μόλις ξύπνησε ρώτησε τη μάνα της ποια είναι η Παναγιά η Μαλεβή, καθώς δεν τη γνώριζε. Οι γυναίκες ρώτησαν και έμαθαν ότι βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Κυνουρία. Έτσι, με το που έφτασε η μητέρα με το παιδί στο αεροδρόμιο, ναύλωσε ταξί και ήρθε εδώ στη μονή».

Σύμφωνα με τη μοναχή αλλά και με κατοίκους του χωριού οι μοναχές και ο ταξιτζής βοήθησαν τη μητέρα να βάλει το παιδί στο αναπηρικό καροτσάκι και έπειτα το μετέφεραν στο εσωτερικό της εκκλησίας για να προσκυνήσει την εικόνα. Και μόλις τη φίλησε, η Παναγιά τον γέμισε με δύναμη. Το παιδί, όπως είπε, ένιωσε κάτι περίεργο να διαπερνά το κορμί του και έπειτα φώναξε «αφήστε με να περπατήσω». Η μητέρα του και όλοι όσοι βρίσκονταν δίπλα του πάγωσαν. Όλοι έκλαιγαν και ο Ανδρέας σηκώθηκε, περπάτησε και άρχισε να τρέχει.

Η μοναχή Αγνή προσθέτει: «Είμαι σαράντα χρόνια στο μοναστήρι και ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή ένιωσα την παρουσία της Παναγιάς τόσο έντονα… Ανατρίχιασα. Ο Ανδρέας έφυγε όρθιος και μας άφησε το καροτσάκι του εδώ γιατί, όπως μας είπε, δεν το χρειαζόταν άλλο». Γιατροί που εξέτασαν τον μικρό μετά την επίσκεψή του στην Παναγιά τη Μαλεβή δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς αυτό το παιδί περπατούσε και δη πώς ζούσε ακόμη.

Οι εξετάσεις του ακόμη και σήμερα δείχνουν τον καρκίνο στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός του, αλλά το παιδί είναι καλά. Από τότε ο Ανδρέας και η μητέρα του επισκέπτονται μία φορά τον χρόνο το μοναστήρι και ευχαριστούν την Παναγιά.

Πηγή: www.iellada.gr